Zoals aangegeven heb ik vanmorgen afscheid genomen van Christian. Hij rijdt terug naar Ulm om weer aan het werk te gaan.

Het is altijd vreemd om samen te beginnen en dan ineens alleen verder te gaan. Dit was natuurlijk wel gepland en solo fietsen heeft ook grote voordelen, je kunt 100% je eigen keuzes maken.

Rond half 9 begon ik aan de eerste klim van 600 meter, om half 1 aan de 2e en laatste beklimming van ruim 900 meter. Een flinke dag en ik voel aan mijn hele linkerzijde en mijn nek dat ik gisteren onderuit ben gegaan. Alles is stijf en gevoelig maar mijn lichaam werkt wonderbaarlijk snel om alles weer in orde te krijgen. Als dit zo doorgaat ben ik het binnen een week wel kwijt.

Bij de eerste afdaling, hoewel helemaal droog, merkte ik wel iets minder ontspannen op de fiets te zitten. Ik zit meer aan de rem en rij de bochten minder natuurlijk. Op het eind van de 2e afdaling was ik dit gevoel bijna kwijt en toen was het tijd voor een remtest, plotseling stond er een kat midden op de weg die geen benul had van dat ik eraan kwam. Gelukkig werken de remmen nog naar behoren en konden zowel de kat als ik gewoon verder...

De reden dat ik vandaag besloot beide beklimmingen te doen was omdat ik ergens een oversteek moest maken naar de vlakte in noord Italië en van Rapallo naar Parma was daar een mooie optie voor. Na vandaag is het een heel geleidelijke afdaling, eigenlijk meer vals plat omlaag, tot Parma vanwaar ik richting Venetië wil fietsen. Dit zal niet het mooiste deel zijn qua uitzichten maar het zal eindelijk een paar 100 kilometer vlak zijn en daar ben ik wel aan toe.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis