Een drukke dag vandaag. Om 8 uur begon ik met een kartonnen doos zoeken om de fiets in te vervoeren. Tijdens de zoektocht gingen mijn gedachten allerlei kanten op. Het nieuwe plan waar ik op ben gekomen is om een pauze te nemen van de fietstocht. Als mijn informatie klopt kan ik een visum voor 30 dagen krijgen voor India met een e-visa. Die ga ik gebruiken om zonder fiets de Taj Mahal en New Delhi te bekijken. Vanaf daar vlieg ik dan naar Bangkok om een maand vrijwilligerswerk in Thailand te doen en daarna vlieg ik met een goed visum terug naar India om de tocht voort te zetten. Een hoop te regelen dus maar er is in ieder geval een uitweg uit deze onverwachte tegenvaller.

De zoektocht naar de doos ging eigenlijk goed. Na enig speurwerk vonden we een fietsenmaker die best goed bleek. Heel vriendelijk gaf de man ons de dozen mee en hij zei me langs te komen met de fiets omdat ik enkele problemen had.

Om half 1 waren we met pijn en moeite de 15 kilometer terug gekomen met de grote dozen nog heel. We mochten de metro niet in maar bij de overvolle bus hield niemand ons tegen.

Ik besloot direct naar de fietsenmaker te fietsen, over de snelweg en door het drukke centrum van Tehran had ik eigenlijk een erg leuke rit. Het was geleidelijk naar beneden en ik kon goed met het verkeer meekomen.

De fietsenmaker, een shop van Giant, bleek in het nationale team van downhillers te zitten en hij claimt in het buitenland altijd veel te krijgen dus nu kreeg mijn fiets een gratis servicebeurt. Echt heel vriendelijk van deze man en als er nog iets was kon ik altijd terugkomen.

De terugweg was iets zwaarder, weer 15 kilometer fietsen. Dit keer heuvelopwaarts. Ik heb geprobeerd een bus te nemen maar de chauffeur stuurde me er weer uit. Helaas dus het hele stuk moeten fietsen met nog veel plannen voor de dag.

Aangekomen bij het hostel had Philip zijn fiets al bijna uit elkaar. Ik besloot er ook maar aan te beginnen. Volgens mij heb ik meer afgebroken dan netjes gedemonteerd maar dat zal zich na de vlucht uitwijzen. Helaas bleek er een probleem te zijn. Mijn pedalen waren ongelooflijk vast komen te zitten. We konden met de gereedschappen die we mee hadden de trappers niet los krijgen en dus besloten we dat het het beste was om de fiets zo minimaal mogelijk in elkaar te zetten zodat ik morgenvroeg weer een fietstocht naar mijn vriend bij Giant kon maken.

Het begon inmiddels laat te worden, ongeveer 9 uur, en ik moest nog aan het moeilijkste deel beginnen. Er moest namelijk een e-visa voor India aangevraagd worden en met de blokkades van het internet was dat een bijna onmogelijke opgave. Er is een zogenaamd VPN netwerk waarmee je de blokkade kan opheffen maar het internet wordt dan erg traag. Ik kon uitvinden dat ik een vlucht uit India nodig had om mijn visum aan te vragen en dus heb ik een vlucht van Delhi naar Bangkok geboekt. Dit duurde 2 uur en nu moest ik nog aan mijn visumaanvraag beginnen.

Een andere gast van het hostel gaf me de beste tip van de dag. Skype met je ouders en laat die alles invullen met goed internet. Op de verjaardag van mijn vader heb ik hem dus lekker aan het werk gezet. Nog gefeliciteerd papa;-)
Uiteindelijk kon ik om 2 uur slapen en had ik nog niet alles gedaan. Morgen vertrekken we om 4 uur met een nachttrein naar Shiraz en ik moet alles nog inpakken voor deze 3 of 4 daagse excursie.
Of de aanvraag voor mijn visum goed is gegaan weet ik ook niet. Er is geen bevestiging in mijn email gekomen en de status is nog niet te tracken. Ik heb ook nog niet betaald dus ik ben op dit moment huiverig. Hopelijk snel nieuws hierover, ik kan er niks aan doen en ik heb nog 4 dagen om de aanvraag definitief te maken.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis