Het volleybalkamp zat er nog niet op of ik had de spullen in de auto liggen. Gelukkig wou mijn vader me vannacht naar Schiphol brengen dus om 3 uur hebben we gezellig ontbeten en daarna kon het avontuur beginnen.

In Amsterdam ging alles zo makkelijk dat ik tijdens de eerste vlucht naar Lyon zelfs de ogen nog even dicht heb kunnen doen, achteraf maar goed ook..

In Lyon schrok ik me een ongeluk, de fiets komt altijd in een uithoek binnen omdat de doos zo groot is maar na een half uur was die er nog niet. Dit terwijl andere vluchten binnen 5 minuten de bagage hadden. Bij de bagageclaim wisten ze me te vertellen dat fietsen vaak ook te groot zijn voor de oversized bagage en daar hadden ze aan de andere kant van het vliegveld een locatie voor. Een flinke wandeling later had ik mijn spul weer compleet. Dit was geen ramp, ik had toch 5 uur tijd te doden waarvan er nu al mooi 1 voorbij was.

Op dat moment dacht ik even slim te doen en vroeg ik of ik vroeg mocht inchecken. Nee hoor; dat was niet nodig..2 uur van te voren is zat.

Om 12 uur stond ik er weer, ineens kon het daar niet. De doos was te groot dus ik moest weer naar de andere kant van het vliegveld (ja, waar ik hem 2 uur eerder had opgehaald...). Ook daar weigerden ze de fiets in te checken. Om dit verhaal niet helemaal eindeloos te maken; een discussie van een uur wekte zoveel argwaan dat er ineens 8 militairen met getrokken wapen (jawel, een deja vu van 2 jaar terug) om mijn bagagekar stonden. Gelukkig zag ik ze op tijd en kon ik ze samen met de mensen van easyjet overtuigen dat het niet om een onbeheerd ‘pakketje’ ging.

Een half uur voor vertrek mocht ik mee achter de schermen, daar de fiets voor het oog van de beveiliging uitgepakt en alles laten controleren, eindelijk akkoord gekregen om in te checken. Er volgde een marathon naar nog maar eens de andere kant van het vliegveld en op de minuut precies kon ik nog net mee...ik kan wel zeggen dat ik lang niet zo bezweet ben geweest (wat een kwartier hardlopen en voordringen bij security al met je doet) en de passagier naast me maakte zich oprecht zorgen om me. Gelukkig kon ik hem overtuigen van het feit dat het niks besmettelijks was...

Nou zou je bijna denken dat dit genoeg was voor een dag. Ik vind in ieder geval van wel. Helaas was niet iedereen het daarmee eens want de clou van dag 1 is dat de slechts mogelijke start van mijn reis waarheid is geworden. Al mijn bagage, dus fiets, kampeerspullen en eigenlijk alles behalve kleding, portemonnee en mobiel zijn onderweg kwijtgeraakt. Op de foto’s is een tentje te zien die ik op een camping 5km lopen van het vliegveld heb kunnen huren voor vannacht in de hoop dat morgen de bagage alsnog komt. Helaas heeft 2 uur discussiëren op het vliegveld, samen met 2 andere reizigers die op dezelfde vlucht hun spullen zijn kwijtgeraakt, niks uitgehaald. De service is op het oog ver te zoeken, hopelijk zijn ze achter de schermen wel serieus aan het werk geslagen.

‘Hoe nu verder?’, hoor ik uit verschillende hoeken. Geen idee op dit moment, eerst hopen op het beste en dat morgen alles goed komt.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis