Wat is het wildkamperen een mooie ervaring. Heerlijke rust om je heen en een prachtige sterrenhemel boven je hoofd. Ondanks dat het niet echt een zware dag was heb ik toch ontzettend goed en lang kunnen slapen. Het is hier al om 7 uur donker en gisteren was het rond 9 uur eigenlijk te koud om buiten te zitten.

Vanochtend zaten we op tijd op de fiets, volgens mij heb ik Philipp overtuigd dat we toch echt iets eerder moeten vertrekken als we enige kilometers willen maken in deze omgeving. We begonnen meteen te klimmen om uiteindelijk rond 12 uur op een hoogte van bijna 700 meter een ondoordringbaar stuk wegwerkzaamheden tegen te komen. We hebben geprobeerd er bovenlangs te lopen maar het was zo steil en met losse stenen dat we na 300 meter weer terug naar beneden zijn gegaan.

Zonder bepakking heb ik geprobeerd een pad te vinden naar de overkant en mijn inschatting was dat het met 3x per persoon heen en weer lopen mogelijk moest zijn alles naar de overkant te krijgen. Dit bleek te kloppen maar het was nog lastiger dan de grensovergang tussen Griekenland en Turkije. Gelukkig dit keer geen doorns, alleen losse rotsblokken en simpelweg uitkijken waar je je voeten neerzet en waar je op springt.

Even later waren we eindelijk in het dorp waar we weer op de D010 kwamen. Op deze straat kon ik van een paar welwillende Turken het wifi wachtwoord van een restaurantje krijgen maar ik kon slechts 1 mail lezen; het Starlet Hostel in Istanbul wil 200 lira hebben voordat ze het pakketje krijgen en daarna nog minstens 300 voordat ze het doorsturen. De Turken waren zo enthousiast dat er een buitenlander in hun dorp was dat ik geen tijd had dit tot me door te laten dringen.

We zijn inmiddels gewend dat iedereen wil weten waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan maar dit was erg vervelend. Ik wou nadenken over de situatie en dan krijg je een telefoon in je handen gedrukt waar iemand je verteld dat 'mijn vrienden' proberen te zeggen dat ik op de goede weg zit om Samsun te bereiken maar dat dat nog ongeveer 400 kilometer is. Dit was geen nieuwe informatie maar achteraf toch ontzettend gastvrij dat ze zoveel moeite doen om me dat duidelijk te maken.

Ik heb het mailtje aan Philipp laten lezen en hij begreep dat ik graag aan de aandacht wou ontsnappen om even rustig met zijn tweeën een plan te kunnen bedenken. Even later was er een goed plekje en we besloten naar een min of meer groter dorpje te gaan, daar het postkantoor binnen te gaan en naar informatie en mogelijkheden vragen. Helaas was het postkantoor net 10 minuten gesloten, maar ook in dit dorp kwam er snel hulp waardoor we nu voor de verandering weer in een goedkoop hotel zitten.

We besloten in dit dorp wat te gaan eten en daar rolden we in de volgende fantastische ervaring. We werden als gasten uitgenodigd in een restaurant waar we konden eten zoveel we wouden en we mochten onze portemonnee niet trekken. Een aparte ervaring en dus hebben we beiden maar 1 portie besteld, we hebben dit overigens onder belangstelling van een stuk of 10 locals verorbert, en daarna kregen we nog thee en bier in onze handen gedrukt. De thee dronken we samen met de mensen om ons heen, wij waren de enigen die genoten van het bier terwijl de rest ons min of meer aan zat te gapen. Kortom, fantastisch dat ik Istanbul uit ben en nu begint het leuke deel van de reis; voor de mensen hier is het een hoogtepunt dat we langskomen en het is gewoon een super ervaring om zo behandelt te worden.

We hebben besloten eerst tot een oplossing te komen voor het pakketje, we hebben 3 plannen bedacht die we morgen proberen uit te voeren. Hopelijk lukt plan A gewoon, en kunnen we morgen nog weg. Indien dit niet lukt zullen we even in dit dorpje verblijven, ik vindt het hier leuker dan in Istanbul en we hebben al allerlei uitnodigingen staan om morgen te komen eten. Wordt vervolgd...

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis