Wat een goede keuze gisteren om op de uitnodiging van de hotelier in te gaan. Vanochtend hebben we nog even koffie met hem gedronken en hij wist te vertellen dat de grens openingstijden heeft. Voor zover wij weten is de grens van 9 tot 6 open, en is er een lunch van 1 tot ongeveer 2.

Om 10 over 2 arriveerden we aan het beginpunt van een lange formaliteitenreeks. Dit was na een redelijk slechte weg waar we bij een theehuis gestopt zijn om weer op te warmen. In dit theehuis kregen we weer gratis drinken, de mannen die er werkten wouden alleen even met ons op de foto. Een andere gast had een huis in het Azerbeidzjanse deel van Astara, en wij mochten daar overnachten als we wouden.

Ons visa voor Azerbeidzjan was tot vandaag geldig en dus hebben we dit aanbod afgeslagen. Bij het begin van de grens moesten we wachten, omdat het regende riep iemand ons om binnen te wachten bij een verwarming en wat thee. Een vrachtwagenchauffeur vertelde dat we om half 4 de grens over konden.

Niet veel later kwam een militair ons halen. Blijkbaar mochten we voorkruipen. Op naar Iran! We wisten niet wat ons te wachten stond, waarschijnlijk vaak inspecties van onze spullen en enkele checkpoints. Wat we kregen was heel wat anders. Eigenlijk was het best leuk achteraf gezien.

Bij de 1 na laatste check in Azerbeidzjan bleek er een probleem met onze visas van Azerbeidzjan te zijn. Wat er precies was konden ze niet uitleggen maar ze konden uitleggen dat het een probleem was en dat ze het met een paar telefoontjes voor ons zouden oplossen. Een half uur later was dit geregeld, we kregen ondertussen wat fruit toegestopt van de militairen, en konden we naar de scanners. We hadden eigenlijk weinig zin alle tassen van de fiets af te halen en zagen dat hele vrachtwagens leeg gepakt werden om de inhoud door de scanner te halen.

De man die de leiding had vroeg ons of we iets aan te geven hadden. Toen we zeiden dat dit niet het geval was wenste hij ons meteen een goede reis en vertelde ons de vervolgstappen die we moesten nemen.

We zagen een lange voetgangerszone die helemaal vol stond met mensen. In de hoop deze rij te kunnen skippen gingen we via de vrachtwagenroute. De douanier hier checkte een laatste maal ons paspoort en vertelde ons een route om de lange rij mensen heen richting de Iraanse formaliteiten. In dit gebouw werden we ook goed ontvangen. Ze openden een loket voor ons, we gaven onze paspoorten en we konden plaatsnemen in de wachtruimte, waar de rest gewoon aan het loket moest wachten. Daar zaten we terwijl er mensen langskwamen die ons nog meer thee gaven en wat snoep en na een kwartier of half uur mochten we een hek openen richting nog meer scanners.

Blijkbaar was er vooruit gebeld dat we kwamen. De vraag was alleen wie van ons een Duits en wie een Nederlands paspoort had. Op onze vraag of de tassen open moesten was het antwoord simpel; daar is de uitgang, welkom in Iran!

Al met al heeft het een uur of 2 a 3 geduurd voor we echt in Iran aankwamen maar we hebben het gehaald. Achter het laatste hek stonden geldwisselaars klaar. In plaats van de normale vraag, of we de lokale munteenheid wouden kopen, vroegen ze ons of we tassen mee hadden. Omdat we niet op straat willen wisselen zijn we maar doorgefietst. Later begreep ik de vraag pas; de wisselkoers is zo bizar dat je hier veel biljetten op zak hebt. Voor 30 euro krijg je al een miljoen rial.

We hadden een gunstige wisselkoers gevonden en daarmee hadden we 3 en een half miljoen op zak. Op zoek naar een hotel dan maar, ondanks dat we een half uur terug zijn gegaan in de tijd was het inmiddels al na vijfen. De prijzen lagen iets hoger dan we verwacht hadden en we hebben dan ook 5 hotels geprobeerd. Uiteindelijk hebben we toch een budget plek gevonden, slechts 4 ton....

Ik ben erg benieuwd wat de komende dagen zal brengen. We hebben tijdens het eten geprobeerd de cijfers hier te leren, heel moeilijk is het schrift hier niet maar je moet er wel even je best voor doen om cijfers te onderscheiden van elkaar.

Geschreven door SjoerdNijkampOpReis