Tsja, waar moet ik beginnen....wat een indrukken op deze tweedaagse excursie naar Cienfuego, Trinidad, Topes De Collantes en Santa Clara. We beginnen gewoon vooraan!!

Dinsdagmorgen om 10 over 8, wat relatief is voor Cubaanse begrippen, vertrekken wij voor een tweedaagse trip. Rugzak weer mee want we slapen in de bergen is ons verteld. Het is weer een drukte van jewelste want er komen weer heel wat bussen voorbij. Franstalig, Spaanstalig...de jeepsafari bus...niet voor ons maar Jan uit Veendam komt met zijn zwemvliezen en snorkel in de hand voorbij rennen..al roepend...ik ben aan de schijt!!!! Goedemorgen...erg leuk om te weten...met Karin achter hem aan. Nou dat was de laatste blik op Jan en Karin want zij vliegen woensdag al terug. En dan eindelijk onze bus. Het is niet een super grote bus dus best prettig.

Nadat de laaste mensen opgehaald zijn vertrekken we richting Cienfuegos. We zitten met 15 mensen in de bus. 10 Nederlanders, twee Russen, Twee Polen die in Zwitserland wonen en 1 Duitser. Onze gids heet George. En daar gaan we weer.

Cienfuegos, in opdracht van Jose Cienfuegos gebouwd door Franse kolonisten. Dit zie je terug in de gebouwen die geinspireerd zijn door de art-nouveau, art-deco en neoclassicistische stijl. Dit staat dan ook op de UNESCO werelderfgoedlijst. Er is een brede baai waardoor de handel in suiker goed op gang kwam. Tot de dag van vandaag nog steeds de belangrijkste exporthaven voor suiker. Ook bouwde de Venezolaan Tomas Terry hier als slavenhandelaar een vermogen op.

Dat even als achtergrond informatie. We hebben helaas niet heel erg lang de tijd maar we zijn hier al overweldigd door de mooie gebouwen en de goede sfeer. We wandelen rond en maken heel veel foto's. En als echte toeristen, hop de bus weer in.

Volgende stop is de lunchplaats voor vandaag. Volgens George in een voorstad van Trinidad. Nou, zo kan je het ook noemen. We gaan van de snelweg af en daarvandaan is het nog maar 5 kilometer. Ja, dan zou je zeggen dat je er zo bent....maar hier kon de jeepsafari niet tegenop. Met de bus moesten we over een ongeplaveide weg waar je met je eigen auto niet overheen zou willen. Ongelofelijk....maar aan het eind staat er een soort restaurantje waar we een maaltijd in buffetvorm krijgen. Prima te eten..we wandelen nog even rond en maken foto's. Het is al aan de voet van het gebergte Siera Escambray en de natuur is prachtig.

En door.......Trinidad, de op twee na oudste nederzetting van Cuba en stond lange tijd bekend als smokkelcentrum voor piraten. Dit veranderde toen ook hier de suiker zijn intrede deed. De suikerbaronnen heerste over de stand en onderaan de trappen werd er in slaven gehandeld. Nadat de slavernij was afgeschaft en er onafhankelijkheidsoorlogen waren en Cienfuego de export in suiker overnam van Trinidad, werd Trinidad een " in slaap gevallen" stadje. Pas nadat Trinidad op de werelderfgoedlijst kwam, werden ze een toeristisch bolwerk.

In Trinidad heeft de tijd stil gestaan. Je waant je inderdaad terug in koloniale tijden. De kinderkopjes waar je je nek over breekt, de mooie gebouwen, de authentieke sfeer. Je weet gewoon niet waar je moet kijken. Wat een heerlijke stad. Trinidad, en ook Cienfuegos, zijn zoveel anders dan Havana. Het is gewoon genieten om hier rond te lopen. De trappen, waar allemaal terrasjes op liggen. Helaas konden wij niet blijven tot in de avond dus het bruisen van de muziek aldaar hebben wij niet mee kunnen maken. We wandelen door de stad met George. We gaan het Palaicio Cantero in waar nu het historische gemeentemuseum zit. Je mag geen foto's maken. Er is een toren waar je omhoog kan en waar je een mooi uitzicht over de stad hebt. Ik blijf beneden maar Thea klimt omhoog. Het duurt lang voordat ze weer beneden is. Thea haar verhaal: Er stond een vrouw bij de trap met een touwtje. Twee naar beneden en twee omhoog. Smal draaitrapje omhoog, zijkanten open. Ze is enigzins claustrofobisch dus daar was ze blij mee. Er waren tussenverdiepingen. Iemand naar beneden, dan kon jij niet omhoog, zo krap was het en het laatste stukje omhoog was een stijl smal trapje. Daar stond een Rus die haar het dak op hielp. Ze zei, thank you. Hij zei, heel grappig, One CUC please. Met andere Nederlanders boven en een ontzettend mooi uitzicht over de stad. Niets aan de hand nog. Maar blijkbaar had de vrouw met haar touwtje het principe met het touwtje los gelaten. Het dak stroomde boordevol. Er kwam een rij te staan van mensen die naar beneden wilden maar dat lukte niet. Naar boven dus wel........totdat er een potige Russin haar best ging doen en luidkeels in het trapgat gilde...YOU STOP NOW!!! NO MORE ROOM! Ze hing met haar hoofd in het gat. Ze ging die steile trap af en Thea er achteraan. Ze kwamen bij de tussenverdieping en er kwamen nog meer mensen naar boven. Die stroom bleef maar gaan. Toen begon de Russin weer te roepen en maakte zo ruim baan voor Thea. Beneden kuste ze bijna de grond. Zo blij was ze om beneden te zijn. Alwaar ik met smart stond te wachten :). Maar we hebben wel een goede indruk van de stad gekregen. Nog even het plaatselijke drankje geproeft met muziek op de achtergrond en daarna nog even bij de plaatselijke sigarenmaakster, die al 50 jaar sigaren maakt, Monte Christo's gescoord. Voordat we hier naar binnen gingen hebben we nog gekeken bij een jongedame die die dag 15 jaar werd. Je wordt dan helemaal opgetuigd in mooie kledij en je gaat foto's maken bij historische gebouwen. 's Avonds is het feest en ga je met 15 van je beste vrienden feesten. Thea wordt aangeklampt door een dame die vond dat ze er beeldig uit zou zien met de door haar aangeboden mooie kettingen. En Thea maar Non Gracias zeggen. Dat hadden we geleerd....alleen deze mevrouw wide niet zo heel goed luisteren. Ja, dat heb je. Mensen willen allemaal graag wat verdienen. Ze hebben het niet heel breed.

We lopen met de zonsondergang voor ons terug naar de bus. Volgende stop is ons overnachtingshotel. Het wordt al donker. En het hotel ligt in de bergen. Topes De Collantes. De weg er naar toe is niet best.....slingerend met een bus in het donker de bergen op is niet de fijnste rit die je voor kan stellen. Sjonge...er kwam geen eind aan. En maar hoger en hoger. We moesten naar ongeveer 750 meter hoogte toe. Eindelijk kwamen er complexen in zicht. En we waren er niet de enige. Met die van ons erbij 6 bussen met mensen. En allemaal moesten ze een kamer hebben. Russen, weer natuurlijk, die proberen voor te dringen. Weer zo niet leuk. Maar George, onze gids en held, loodst ons naar binnen, verzameld onze paspoorten, plant ons op stoelen neer en regelt een rumdrankje voor ons. Hier blijven zitten zegt hij. Nou, dat lieten wij ons geen twee keer zeggen. Hij regelde in vrij snel tempo onze kamers en daar gingen we. Wij in kamer 458. Verder op het complex kon je niet wezen. Op het hoekje. We hadden een grote kamer met 3 bedden. Op een van die bedden had het kamermeisje een groepje zwanen van de handdoeken gemaakt. Zo leuk. En een briefje erbij. Altijd leuk om zo binnen te komen. Het raampje van de badkamer bestond uit houten plankjes. Op een van die plankjes had zich een pad genesteld. Lekker chillen dacht ie. Niet dus want ik heb het raampje voorzichtig dicht gedaan. Maar geen probleem. Op het muurtje eronder sliep hij gewoon verder. Er hing een geurtje in de badkamer maar ach, het was verder schoon. Douchen en naar de eetzaal. Dat verliep op zich allemaal goed. Nog even een drankje in de lobby, waar we op de tv een Cubaanse bladsprinkhaan zagen zitten. Heel mooi insect. Ondertussen hadden we van andere medereizigers al gehoord dat ze kakkerlakken hadden en kikkers in de badkamer. Dus we treffen het wel. Hopen dat we lekker slapen en morgen de rit in de Russische vrachtwagen en hike.

Geschreven door Christelopavontuur