Dag 97

Dat ik wat onrustig slaap naast het kerkhof , ach dat neem ik maar voor lief, maar ook Baloe wordt onrustig door mijn gedraai en begint te piepen. Hij wil midden in de nacht naar buiten, het is volle maan dus een lamp heb ik niet nodig ,maar voor mijn plezier loop ik toch niet buiten en maan hem tot spoed. Het gaat allemaal op zijn elf en dertigste (of is dat een Limburgse uitdrukking), in ieder geval heel langzaam en ietwat ongeduldig trek ik hem mee naar binnen, de deur van mijn busje zo zacht mogelijk probeer te sluiten want tenslotte liggen Greet en Rinus op nog geen 5 meter afstand in hun camper. Wanneer ik om kwart voor 8 mijn bed uitrol wordt het voor hem een heel kort rondje, ik moet nog even bijkomen van de korte nacht.

Gisteren heb ik er maar eentje gezien tijdens mijn wandeling, maar dit natuurgebied staat volgens Greet bekend om de tientallen eekhoorntjes die volgens haar uit je handen vreten. Gewapend met een zakje amandelnoten lopen we met ons drietjes na het ontbijt naar de plek waar ze moeten zitten en niet veel later worden ze inderdaad gespot. En stuk of 5 van die razendsnelle, lenige diertjes rennen over de boomstronken, slingeren van tak naar tak en komen nieuwsgierig steeds dichterbij. Ze zijn inmiddels zo gewend aan mensen van wie ze voer krijgen dat het niet lang duurt of ze komen uit je hand eten. Het nootje dat ik tussen mijn vingers heb geklemd wordt heel voorzichtig gepakt en dan rennen ze vliegensvlug weg om het een paar meter verder langzaam op te eten. Een diertje is zo slim om de nootjes te verstoppen en komt dan weer een nieuwe halen, het is vertederend om te zien, een schouwspel waar je niet genoeg van krijgt en foto’s van blíjft maken. Ruzie maken komt ook bij hun voor, de een jaagt de ander langs de stam van de boom omhoog en weer omlaag om uiteindelijk dat ene nootje in zijn pootjes te bemachtigen. Blijft schattig om te zien ook al weet je dat het ‘wilde’ beestjes zijn.

Na de ontmoeting met de eekhoorntjes drinken we nog een kop koffie en dan gaat ieder zijns wegs. Wellicht dat we elkaar nog hier of daar een keer tegenkomen. Zij willen naar Elche, de palmenstad en ik ga naar het zoutmeer van Torrevieja dat niet ver van de camperplek ligt. Een minuut of 15 rijden door de drukte van deze streek, opstoppingen en lawaai, eigenlijk wil ik gewoon hier weg. Maar de korte wandeling naar het meer is de moeite waard, door de vennen die ook al hun rose kleur vertonen en in de verte schitteren de hoge zoutbergen in het zonlicht. Een paar toeristen wagen zich met hun voeten in het koude water maar er is niemand die het waagt om met deze temperatuur het water in te gaan om te kijken of je echt blijft drijven. Het meer is inderdaad rose, als gevolg van de verschillende concentraties algen ontstaan de levendige kleuren in de zoutpannen variërend van lichtgroen tot helderrood. Die kleur laat ook zien hoe zout de pannen zijn, micro-organismes veranderen hun kleurentinten wanneer de saliniteit van de zoutpan wordt verhoogd. (Even een stukje internet) De flamingo’s in de verte maken het mooie plaatje áf!

Lang blijf ik er echter niet, ik wil eigenlijk terug naar het strand richting Santa Pola, waar ik morgen het bootje wil pakken naar het piepkleine eiland Tabarca dat op 25 minuten varen voor de kust ligt. Een prachtige route binnendoor over de N332 voert langs de Salines de Santa Pola waar duizenden flamingo’s fourageren maar waar geen een plekje is om te stoppen. Het dorp zelf is al net zo erg, druk en vol met auto’s , campers en tientallen restaurants die zich aan het strand aaneen rijgen. Een reden temeer om hier niet langer te blijven, een wandeling met Baloe over het strand en een snelle hap bij een van de restaurants die bijna óp het strand staan. Het eiland Tabarca sla ik over, plek om hier ergens de nacht door te brengen is er niet en om de bus achter te laten wanneer ik het eiland verken lijkt me ook geen goed idee hier.

Een andere optie is om ergens in de buurt van Elche een mooie plek voor de nacht op te zoeken en om dan morgen de palmenstad in te gaan. Op Google maps vind ik een grote parkeerplaats tussen de bergen net boven Elche van waaruit diverse wandelingen vertrekken. Een waterval, een oude brug en nog meer moois om te gaan bekijken (zelfs nog een paar geocaches). Het is nog een half uurtje rijden, echt zin heb ik niet meer maar er zit weinig anders op. Ik ben net 20 minuten onderweg of mijn horloge geeft een melding aan van een locatie waar Greet en Rinus zijn. Die kan ik onder het rijden natuurlijk ook niet bekijken en ik heb nu eenmaal mijn eigen einddoel ingesteld. Jammer, maar het is niet anders, ik ga ze vast nog wel ergens een andere keer zien.

De route naar de parkeerplaats is al prachtig, honderden palmen, een waterstroompje en bergen er omheen. Ik wil net mijn busje parkeren als ik vanuit mijn ooghoek een bekende camper zie waarnaast iemand staat te zwaaien: Greet en Rinus die deze plek hebben gevonden via Park4Night. Hoe toevallig kan het zijn, ik blijf me verwonderen, alhoewel ?? We hebben gewoon dezelfde goede smaak wat plekken betreft😊En deze is wel heel schitterend, ruim, een prachtig uitzicht op de omringende bergen, een riviertje en vooral heel rustig ondanks dat het onder de aanvliegroute van Alicante ligt.
Niets meer aan doen, behalve genieten van het heerlijke weer en het fijne gezelschap. Morgen naar de stad of toch maar een flinke wandeling naar de waterval? Ik denk het laatste, want het is hier prachtig!!!

Route: La Mata – Torrevieja – El Pinet – Santa Pola - Elche
Gereden kilometers: 68
Coördinaten slaaaplek: N 038.17,929’ W 000.43,054’
Park4Night 170605

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis