Die paracetamol heb ik vannacht nog een aantal keren moeten gebruiken, mijn tong en mond voelen na elk half uur aan als was die van leer. Mijn neus zit potdicht en ademhalen gaat moeilijk maar de excursie van vandaag met een 4x4 wil ik toch niet afzeggen. Als om half 7 het slapen dan écht niet meer gaat pak ik de pc om mijn verhaaltje van gisteren af te maken. De camping is nog stikdonker, in de woestijn is alles schaars: Elektriciteit en water zéker!

Om een uur of 8 loop ik met Baloetje naar buiten, het is een beetje raar weer, niet echt heiig, maar de lucht ziet er anders uit als anders. Een voorbode voor wat de dag gaat brengen?

De 5 auto’s die ons gaan begeleiden rijden stipt op tijd het terrein op. Abdul, de campingbaas staat al klaar om Derk, Yvonne , Robert en mij een onvergetelijke rit door de woestijn te geven. We worden door de ene helft van de groep uitgezwaaid die morgen deze trip gaan maken en die nu heerlijk met zijn allen aan de koffie gaan, getuige de foto’s die we onderweg ontvangen. Baloetje blijft achter aan de lange lijn bij het busje. Hij is inmiddels zo gewend aan de mensen van de groep en die beloven om goed op hem te letten, ik heb daar dan ook alle vertrouwen in.

En dan gaat het hortend en stotend de woestijn in die in niks lijkt op de foto’s die je in tijdschriften ziet: bomen en struiken staan her en der verspreid tussen de stenen woestijn, want dat is het in het begin van de tocht nog zeker. De chauffeur doet alle moeite om de beste ‘weg’ te vinden maar dat is in deze omgeving zeker niet makkelijk. De 4 auto’s achter ons rijden elk op een ander spoor zodat ze het zand niet tegen hun ramen aan krijgen. Een paar nomaden tentjes staan tussen de duinen verspreid, een kudde dromedarissen en wat kuddes geiten, meer is er niet totdat we bij een hutje komen waar een enkele struisvogel ons de weg probeert te versperren. Maar hij rent fladderend weg als de auto stopt omdat we foto’s willen maken.

Ergens tussen die stenen duinen ligt opeens een oase, waar een paar bedoeïen wat ‘aparte’ stenen proberen te verkopen aan die argeloze toeristen. In een hutje waar een gordijn half voor hangt kunnen de dames even plassen in een gat in de grond. Heel herkenbaar van de tijd in Thailand… Aan de kant van de oase staat een verrotte auto die ooit heeft meegedaan aan de Parijs-Dakar ralley. Tuurlijk moet ik snel even achter het half vergane stuur kruipen. Op de geocache-ap zie ik opeens dat er hier midden in de woestijn een cache ligt. Abdullah, de chauffeur, grijnst als ik het vertel. Hij weet er van, hij heeft op zijn camping ook een cache liggen en koerst meteen die richting uit, 5 kilometer verderop. Ook Derk heeft hem in 2020 al eens gezocht en gevonden. De hele groep rijdt achter ons aan, in gedachten zijn ze natuurlijk bezig met waar we heen gaan, zij hebben geen idee dat we naar een cache op zoek gaan😊 Ter plekke stappen ze uit met een gezicht van??? Wat is hier te zien? Een stenen bouwsel , wellicht voor vee op te vangen staat aan de kant van een kleine oase en de helft van de groep is zo sportief om mee te gaan zoeken. Steen voor steen wordt aan de kant gelegd maar uiteindelijk ben ik degene die het doosje vindt. De laatste keer dat hij is gevonden was in januari 2023, want wie komt er ook naar de woestijn om te cachen, zonder gids raak je hier gegarandeerd verdwaald. De volgende ligt een aantal kilometers verder, tegen de hoge zandduinen, maar deze is helaas op onverklaarbare wijze verdwenen. Maar het uitzicht op de tientallen meters hoge duinen maken dat dan wel weer goed.

Ergens in deze grote zandhoop ligt een klein vakantieparadijs waar de lunch op ons staat te wachten: een salade van gemengde groenten, koude rijst met kaneel, een eitje en wat op de barbecue gegrild vlees op een stokje en fruit als toetje. Een maaltijd waar wel 40 man van kunnen eten, helaas zijn we maar met 25, waar de rest naar toe gaat? Ik heb geen kippen of varkens gezien aan wie het gevoerd zou kunnen worden. Na het eten klimmen Paul en ik nog een hoog zandduin op terwijl de wind al iets begint aan te wakkeren. Nog snel even een foto en dan naar beneden waar de groep al staat te wachten om te vertrekken.
En dat is geen moment te vroeg, er steekt een heuse zandstorm op die het zicht op die prachtige duinen al heel snel belemmert. Met nog meer horten en stoten dan op de heenweg probeert onze chauffeur zich te richten op de juiste weg, maar hij is hier geboren en getogen dus die kent hij als zijn broekzak. Als je maar tussen de hoge bergen en de (droge) rivier de Draâ blijft, vertelt hij nog. Maar beiden zijn niet meer te zien. Yvonne en ik, die achterin met Robert heen en weer worden geslingerd krijgen de slappe lach die niet meer ophoudt totdat we de camping opeens zien: Een écht Fata Morgana, het is wel een camping, maar niet die van ons. Zit je midden in de woestijn en dan zie je opeens een aantal campers staan… Ohhh wat verlangen we naar ons huisje. Het raam van de auto kan niet open vanwege de zandstorm, het is er bloedheet met 5 man en het zand zit inmiddels daar waar het niet hoort te zitten. En dan moet de chauffeur ook nog even stoppen omdat we ergens fossielen zouden kunnen vinden. Twintig mensen die de hoop hebben om tussen die duizenden stenen iets te vinden, terwijl we dat bij die Nomaden vanmorgen zo hadden kunnen kopen…. Maar het moet gezegd: er zijn er inderdaad een paar gevonden, die van mij heb ik gekregen…. Van de chauffeur!

2,5 Uur en heel veel melige lachbuien later komen we eindelijk bij onze camping aan, gebroken van de rit, kapot moe en ondanks de paracetamollen nog wat beroerd. Baloetje heeft het gezellig gehad, hij loopt met Joke over het duin als we het terrein opdraaien. Ze heeft hem bij zich naar binnen gehaald omdat hij naast de camper zowat gezandstraald werd. Hij heeft er een nieuwe fan bij, mijn heerlijke hond!

Van Cees krijg ik een apje (vanwege de zandstorm komen we niet naar buiten) dat hij vanmorgen onder mijn camper heeft gelegen en wat bouten heeft vernieuwd van , als ik het goed zeg, de beschermkap van de motor die bijna over de grond hing. Goed dat Paul dat gisteren zag toen ik op de camping aan kwam rijden anders zou ik flinke schade gehad kunnen hebben. Wat zou ik zonder die mannen hebben gemoeten op deze trip?

Nog geen half uur nadat we terug zijn worden we in de eetzaal van de camping verwacht om de verjaardag van 5 medereizigers te vieren. De NKC pakt weer eens goed uit, de drank vloeit rijkelijk, er zijn hapjes en de sfeer zit er goed in. Het is een fijne groep, ik ben meer dan blij dat ik deze reis met hun mag doen!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis