Dag 39

Douchen, een kort rondje met Baloe, ontbijten, water bijvullen, potje leegmaken en gedag zeggen tegen Frans, de Brabander die al druk bezig is om een tiental volle waterflessen in de watertank van zijn camper te gooien . Het andere Nederlandse stel is wellicht nog onder zeil want de gordijntjes zijn nog dicht wanneer ik rond 10 uur van de camperplek vertrek. Een dikke knuffel van de eigenaresse van de plek die hoopt mij met Kerstmis hier weer te zien, of zeker de volgende winter. . Het eerste gaat zeer zeker niet lukken en het tweede?: Inshallah…De plek staat vast genoteerd onder mijn favorieten!

Monte Gordo is mijn volgende stop, niet ver van de plek waar ik 2 nachten en dagen heb doorgebracht. Het is het belangrijkste toeristische centrum van de Oost-Algarve, maar een paar kilometer verwijderd van de Spaanse grens. Het voormalige vissersdorp ligt tussen een uitgestrekt dennenbos en de Atlantische Oceaan , heeft het langste witte zandstrand van de Algarve en is tegenwoordig een levendige badplaats. Een brede boulevard, ontelbare restaurantjes , maar ook tientallen hoge hotels en flatgebouwen. Een echt toeristenstadje dus met weinig authentieke details, als ze er wél zijn dan heb ik ze niet kunnen vinden. Maar voor mij en Baloe telt voor vandaag en morgen alleen de zee, het strand en het lange houten wandelpad dat er langs loopt. Een plekje voor de nacht is zo gevonden, achter de boulevard en meteen aan het strand, niks meer aan doen..

Ik ben precies op tijd om de vele vissersbootjes te zien binnenkomen. Met een grote tractor worden ze het strand opgereden, waar honderden meeuwen al zitten te wachten op het afval dat uit de netten komt. Een gekrijs van jewelste, even Baloe opjutten om te blaffen en dan vliegen ze met zijn allen de lucht in om niet veel later weer op het zand rond de bootjes neer te strijken. De vissers hebben er een hels karwei aan om al die vis uit de netten te plukken, de vele toeristen staan er omheen om foto’s te maken, net als ik…

Inmiddels is het lunchtijd en een van de restaurantjes dat me is aanbevolen is 100 Montaditos, dat nog net niet óp het strand ligt maar meteen aan het houten wandelpad. Voor mij lopen 3 oude Nederlandse dames, met door de zon gebruinde gerimpelde gezichten, naar binnen en ik hoor ze zeggen: “Het is woensdag dus alle broodjes zijn nu 1 euro per stuk”. Overwinteraars dus, de scootmobiel blijft buiten staan en binnen no time zitten ze aan hun, wat lijkt, vaste tafeltje.
“Gaat U maar daar zitten, bij de deur”, zegt ze nog snel. Ik heb geen andere keus, maar vind het prima, dan krijg ik tenminste nog iets van zeewind mee. Behulpzaam zijn ze zeker niet, op mijn vraag wat Montaditos zijn krijg ik als antwoord dat er geen Engelstalige menukaart is want: “U bent tenslotte in het buitenland op vakantie”. Aan de eigenaar kan ik het ook niet vragen want het is een restaurant waar je aan de hand van nummers op de kaart je bestelling moet doorgeven bij de balie, betalen en dan krijg je een apparaatje mee dat belt wanneer je de maaltijd af kunt halen.
Pffff. Dus ik doe maar wat met als resultaat dat ik na een kwartier een bord met drie broodjes krijg waarvan 1 met zalm, een met kebab en een met een spiegelei. Brrrrr, Het gele druipt er van af maar Baloe is er blij mee. En de rekening? 5,60, het blikje cola is bijna net zo duur als de drie broodjes samen. Maar in ieder geval is mijn honger, ohhhh nee, TREK, gestild.

Aan het eind van de dag hebben we flink wat strand-kilometers in de benen, ik heb nog een zak sepia kunnen rapen en Baloe heeft weer eens flink zijn neus kunnen gebruiken, want die geurtjes hier, zelfs ik ruik ze nog…..

Route: Montinho – Monte Gordo
Gereden kilometers: 11
Coördinaten slaapplek: N 037.10,697’ W 007.27,323

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis