Uitslapen is er niet bij, niet dat ik dat woordje ooit letterlijk neem, maar vandaag moeten we extra vroeg op. Om 8 uur komt de ‘broodman’ en om kwart voor 9 staan er 6 auto’s klaar om een onvergetelijke rit door de zandduinen te maken. Tenminste, dat is wat het programma zegt. Met 4x4 auto’s moet dat ook zeker lukken.
Maar het loopt wat anders, het wordt een rit lángs de zandduinen, én aan de voorkant én aan de achterkant er van, weliswaar door de zandwoestijn maar niet zoals iedereen verwacht er óverheen. De eerste stop is bij de honderden dromedarissen die liggen te wachten om toeristen mee de duinen in te nemen. Aan deze kant van de zandduinen zijn om de 50 meter waterputten gebouwd die zorgen voor het drinkwater van de dieren en om de gewassen van de ‘boeren’ te irrigeren. Dit water komt van de grootste natuurlijke ondergrondse watermassa in Marokko.
De vroegere bewoners hadden een nomadische levensstijl waarin schapen, geiten en kamelen zowel koopwaar, voedsel en vervoersmiddel waren. Vanwege de droogte dreigde een tekort aan voedsel voor hun kuddes maar dankzij hun nomadenbestaan gingen ze op zoek naar strategische plaatsen om zich te vestigen. Zo werden Merzouga en de zandduinen van Erg Chebbi bevolkt en startte het kweekproces op de vruchtbare gronden dat leidden tot de groei van palmbomen en oogst van de gewassen. Langs deze zandduinen hebben honderden nomaden hun hutjes gebouwd.
Bij een ervan mogen we binnen een kijkje nemen en krijgen we nootjes, thee en brood met olijfolie voorgezet. Ik heb even snel gekeken hoe een van de vrouwen het op de grond klaarmaakt, tussen de oude dekens, het stof en andere rotzooi waar dan ook nog een peuter van ongeveer een jaar rondkruipt. De oogjes vol etter, een snotneus en de vliegen op zijn gezicht. Ik kan me herinneren dat we ooit een puppy mee hebben genomen uit Griekenland , maar dit kindje zou het nog meer gegund zijn om in een ‘fatsoenlijke’ omgeving op te groeien.
En tussen al die nomadenhutjes staan de meest prachtige, uit leem opgebouwde, hotels. Als sprookjes uit 1000 en 1 nacht verrijzen ze aan de voet van de zandduinen. Weelderig ingericht, kamers zo groot als mijn hele huis, zwembaden en tientallen zitjes in de ‘tuinen’ met uitzicht op die prachtige duinen. Qua kleur vallen ze in dit landschap bijna niet op, totdat je er vlak voor staat. Ik heb snel even gegoogeld: 50 euro voor 2 personen per nacht inclusief ontbijt. “Sandra, zullen we??”

Bij de volgende stop waar we zicht op de bergen van Algerije hebben, kunnen we op zoek naar fossielen, of we kunnen ze kopen bij de jongens die aan de rand van de steenwoestijn zitten met zakken vol van het spul dat door hun vader is gevonden. Stenen in alle soorten en maten, gepolijst of ongepolijst. Kettingen met een stukje fossiel er aan, ammonieten, bariet, wervels, slakken, planten, er komt steeds meer en meer uit hun tas tevoorschijn. Maar het meest bijzondere is dat op deze plek grote groepen schildpadfossielen liggen. De schildpadden trokken hier groepsgewijs in de vroegere zee. Helaas hebben de jongens dat dan weer níet bij zich. Terwijl mijn medereizigers aandachtig staan te kijken hoor ik opeens iemand roepen: “een schorpioen”. Het blijkt een van de gevaarlijkste soorten te zijn die er bestaat: De Saharaschorpioen, oftewel de ‘mensenmoordenaar,’ kruipt tussen een van de stenen die net onderzocht worden om te kijken of er fossielen op zitten. Je hoeft maar net de pech te hebben dat je gestoken wordt…

We mogen weer de auto in, onze chauffeur heeft er lol in als ik zeg ” Go Go”, Hij verstaat weliswaar geen woord over de grens maar dit snapt ie en neemt voor de gein een klein heuveltje zand. Ik word beloond met een glimlach rond zijn bijna tandeloze mond.
Een tiental kilometers verder komen we bij een verlaten dorp dat vroeger werd bewoond door Fransen die de nabijgelegen loodmijn exploiteerden. De plaatselijke bevolking en de nomaden deden hier het vuile en ongezonde werk. Het lood lag aan de oppervlakte, het werd afgegraven en gedolven. We zien een loodschacht en de restanten van drie waterbassins waar het lood gewassen werd . Het afval is gestort in de directe omgeving, een grijszwart (giftig) laagje verraadt vlakbij een waterbassin nog het restant van de loodwinning. Een flinke klim naar boven van waar je een prachtig uitzicht hebt op het verlaten oude mijnwerkersdorp en de omliggende duinen. Ook hier zitten weer een aantal mannen die proberen om hun stenen aan de man te brengen.

En dan is het lunchtijd, alweer een hotel aan de rand van de woestijn, maar ditmaal geen lemen toestanden maar witte plastic tenten waarin toilet, douche, bedden , koelkast, wifi en elektriciteit tot de voorzieningen horen. Het restaurant wordt gerund door een Duitse vrouw die met haar personeel heerlijk gevulde ‘çalzones’ op tafel zet die in een mum van tijd op zijn.

Onze laatste stop is in Dar Gnaoua bij een muziekgroep ‘Pigeons de Sable’, vrij vertaald ‘duiven van de woestijn’. Een groep Afrikaanse muzikanten die traditionele muziek met dito instrumenten ‘brengen’. In het wit gekleed, diepbruin uiterlijk, afstammend van voormalige negerslaven van de stam Bambara. Ze dansen, sommige in trance, hun ritmes. Een paar leden van mijn groep doen ook mee tot hilariteit van de rest.
Rond 3 uur komen we terug op de camping. Baloe heeft de hele dag bij Koos en Kees gelegen, heerlijk in de schaduw bij hun camper, ze hebben geen ‘hond’ aan hem gehad.

Voor hem is het nu tijd voor een flinke wandeling , ook al heb ik er al bijna een hele dag op zitten dus ik wandel op mijn gemak met hem naar het gehucht Hassi Lbad, waar ik gisteren een paar winkeltjes ontdekte toen ik op weg was naar de camping. Al bij het eerste winkeltje laat ik me verleiden tot de koop van wat ‘aardige’ dingen, ik heb ze niet echt nodig maar vind ze wel leuk. En dat ziet de jonge verkoper natuurlijk meteen en grijpt zijn kans. Ik heb niet echt de mogelijkheid om er veel van af te dingen maar pak meteen nog een paar kleine dingen uit de zaak die ik bij mijn aankopen neer leg en dan krijg ik uiteindelijk nog een goede prijs voor de zooi die ik eigenlijk niet nodig heb… Als toegift zeg ik dat ik reclame zal maken in mijn reisverslag voor zijn zaak… uhhhh, ik weet even de naam niet meer😊

Omdat het inmiddels half 6 is en ik honger krijg bestel ik op het terrasje aan de overkant een broodje warm vlees, leg Baloe aan de riem vast aan het ijzeren hekwerk (vanwege de katten die er rond lopen) en bel even gezellig met Tilly. Maar dat gesprek krijgt een open einde, ik ben midden in een zin als Baloe woest blaffend er vandoor schiet, zijn ketting breekt en hij op een jonge knul afvliegt die de hoek om komt en al klaar staat om met een stoel naar hem te gooien. Hij ziet mij op tijd en is zich er dan van bewust dat hij iets te dicht bij mij in de buurt is gekomen en dat Baloe daarom zo reageert.
Ik schrik me wezenloos, spreek Baloe boos toe maar fluister hem even later in het oor dat hij toch braaf is geweest en verontschuldig me bij de knul die het afdoet als “It’s Oké!!” Met Baloe aan een kapotte halsband en musketonhaak wandelen we even later terug naar de camping waar ze me als vermist hebben opgegeven. Om 5 uur is er een briefing geweest en een fotoshoot met de groep en de honden die ik nu heb gemist. Ik wist het wel maar had even geen zin om weer in de groep te zijn. Een drukke dag achter de rug, veel indrukken en me dan toch opeens alleen voelen te midden van al die stelletjes.

Laat in de avond komen Ron en zijn vrouw Mary en de reisbegeleidster Marleen me opbeuren wat ik natuurlijk verschrikkelijk lief vind maar waarvan je na zo’n dag (moe, nog steeds niet echt in orde) nog emotioneler wordt.
Dus hebben jullie even op het verslag moeten wachten, maar nu ben ik er weer. De andere helft van de groep is vandaag (donderdag) op excursie, de rest blijft op de camping hangen en ik ga dadelijk met mijn busje er op uit om iets meer van de omgeving te zien. En vanmiddag, dat gaat heel bijzonder worden…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis