Even terug naar gisteravond: We worden met een taxibusje naar een restaurant gebracht dat 12 kilometer buiten Assilah ligt. In de bus wordt het afscheidslied nog een paar keer geoefend zodat het er goed in zit. Het zit er in, maar goed? Daar valt over te twisten maar het klinkt wel gezellig. Op de melodie van “Het is weer voorbij die mooie zomer” hou ik me maar aan het veilige “Na na na na na na enz”. Laat de rest maar schuiven/zingen….

Een beetje tegen valt het restaurant wel: witte plastic tafeltjes, een hele kille witte ruimte waar ook nog andere mensen zitten te eten en een slechte akoestiek. Waarom er niet voor een restaurant in het dorp zelf is gekozen is mij een raadsel. De 5 van het eerste begin zitten heel toevallig weer bij elkaar in de buurt: Yvonne en Robert en Marjo en Roel. Naast en tegenover mij de 2 dames uit Den Haag, Aniek en Bernadine die samen met mij, nog voordat het voorgerecht op tafel komt, naar de naastgelegen pottenbakkerij verdwijnt en de laatste Dirhams opmaakt. Ik leen nog 100 bij haar zodat ik nog wat leuks kan kopen voor Robin, (de zoon van Sandra) waar ik zaterdag naartoe ga. Bernadine heeft onderhand een aanhangwagen nodig, zoveel heeft ze in de loop van de reis gekocht. “Ik heb een gat in mijn hand”, heeft ze al eens eerder lachend verteld. Aniek, haar vrouw, haalt maar weer eens lachend haar schouders op als ze met weer wat aan komt sjouwen. Als het etentje ten einde is heeft de uitbater goede zaken gedaan, iedereen heeft wel wat bij hem gekocht. En ik krijg, omdat ik iedereen er mee naartoe heb gesleept, nog een leuk wandbordje cadeau!

Er wordt gespeecht na het diner: Derk, de reisbegeleider, heeft over iedereen wel iets leuks te vertellen al gaat het grootste gedeelte ervan verloren door de slechte akoestiek in de ruimte. Ook ík kom aan de beurt: “Carry, die alle mannen voor haar karretje wist te spannen om haar auto aan het rijden te houden”. Gelach alom, want zo was het ook… En dan is Roel aan de beurt, zijn speech is nog langer maar geweldig zoals hij iedereen treffend becommentarieerd en ook hier weet hij mij weer neer te zetten zoals hij me ziet: Carry ontvlucht als een kanarie regelmatig de kooi, de wijde wereld in, ons in zorg en onrust achterlatend” 😊 Roel, bedankt, ik heb je speech nog eens doorgelezen: Hilarisch!!
Rond kwart voor 10 worden we weer bij de camping afgezet, een mooie tijd want de wekker gaat al weer vroeg. Maar ik had de avond voor geen goud willen missen…

Mijn nacht was natuurlijk weer buul, een drukke avond en een nog drukkere, spannende dag voor de boeg. Om half 6 heb ik het helemaal gehad terwijl de rest nog ligt te pitten, het is in ieder geval nog pikdonker op de camping. De baas van de camping heeft een van zijn mannetjes opdracht gegeven om voor vers stokbrood te zorgen voordat we moeten vertrekken. Op het fietsje komt hij eraan, met tassen vol stokbrood, het is kwart voor 8 en als iedereen zijn brood heeft opgehaald loopt de camping daarna ook meteen leeg. De NKC vertrekt met 20 campers richting Tanger Med Port waar de boot om 12 uur zal vertrekken. Dat wordt een uur later, maar voor eventuele vertraging is gisteren al gewaarschuwd.

Wat een toestand om die boot op te mogen, eerst langs een kantoortje om in te checken dan is er natuurlijk paspoortcontrole, naar die van de hond wordt niet gevraagd of gekeken, ze kijken niet eens óf er een hond in zit. Maar dan moeten we nog door de scan. 5 Auto’s die achter elkaar gaan staan in een daarvoor bestemde ‘ruimte’ en waar overheen dan een grote scanmachine-auto gaat, ik kan het niet anders benoemen, die controleert of er geen illegale passagiers aan boord zijn of dergelijke. Wij zien het buiten de camper met verbazing aan. Als er niets te vinden is mag ik doorrijden naar de volgende controle post: een agent met drugshond! Baloe staat naast me tussen de stoelen in en gaat flink tekeer. De drugshond laat zich ook niks zeggen en plaatst zijn poten tegen de deur aan: resultaat 2 flinke krassen er op, maar dat zie ik later pas. Als ik “Hé “roep als waarschuwing en de agent een beetje nors vraagt wat er is gaat de hond nog eens tegen de zijkant aan staan. Hij heeft hem duidelijk niet in toom maar wenkt meteen dat ik door moet rijden. Hij heeft toen vast al de krassen gezien….

Een uur later dan gepland vertrekt de boot eindelijk. Baloetje blijft achter in het busje en ik ga met een aantal groepsleden buiten op het dek in de zon zitten. Iedereen is wat weemoedig en het gesprek komt steeds weer terug op dat ene zinnetje : “Gek, hé dat het straks voorbij is en we allemaal onze eigen weg gaan.” Maar ook: “Wat hebben we een prachtige reis gehad en wat hebben we het samen leuk gehad.”

En dan is het zo ver, na 2 uur varen komt iedereen nog even samen op het dek om afscheid van elkaar te nemen. Margriet en Derk en Marleen en Peter staan als eerste in de rij en als wij handen hebben geschud én geknuffeld (jaaaa) nemen we een voor een naast hun plaats zodat iedereen, iedereen heeft gezien. Bij mij zitten de tranen hoog, een slechte nacht, doodmoe en afscheid nemen kan ik nooit…Maar de vele lieve en trotse woorden die ik krijg, die zal ik niet vergeten. Uitnodigingen om met mijn busje hier en daar zeker nog eens langs te komen en om contact te houden. En dat gaat zeker gebeuren, we hebben de Peloponnesos nog in de planning!
En dan is het echt voorbij, iedereen zoekt zijn eigen camper weer op en met een zwaai en getoeter gaan we ieder ons eigen weg. De een rechtstreeks naar huis en de ander plakt er nog een paar weken aan vast. Van de douane in Spanje hebben we geen last meer, alleen nog een snelle paspoortcontrole en dan rij ik zonder dat er ook maar één iemand naar Baloe of naar de papieren heeft gekeken, het haventerrein af.

Nog anderhalf uur door de Spaanse bergen en dan heb ik het helemaal gehad, op de plaats rust. Morgen richting Torre Pacheco, naar Robin, die me al heeft gewaarschuwd dat er 11!!! Katten rondlopen dus Baloe is gewaarschuwd…

Route: Assilah – Tanger Med – Algeciras - Malaga
Gereden kilometers: 212
Coördinaten slaapplek: N 036,36.673 W 004,31.69

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis