Het is nog geen kwart voor 9 als Taina met haar kleine yorkshire terrier Yoko bij mij in het busje stapt om naar de druipsteengrotten van Tata te rijden , een kleine 10 kilometer vanaf de camping. De andere kant uit dan de route die we vandaag moeten volgen naar Foum Zguid. De kleine Yoko blijft in de auto achter en Baloe mag mee. Alleen komen we er na 200 meter achter dat dat geen goed idee is. Om de haverklap tilt hij zijn poten op, de bodem ligt bezaaid met prikkerige klitdingen, dus we komen geen meter vooruit en brengen hem naar de camper terug. De York staat boven op tafel uit het raam te kijken en krijgt een plekje op de voorstoel terwijl Baloe op zijn bankje gaat liggen. Als we een uur later terug komen hebben ze van plaats geruild..

De weg naar de cache is geplaveid met hoge rotsblokken waar tussendoor de droge rivierbedding loopt. Op de coördinaten staan 2 grote prikbomen voor een rotswand waarin wat kleine gaten zitten. De wand en bodem zijn bedekt met bloedspetters, waarschijnlijk heeft er zich iemand flink bezeerd aan de verraderlijk pinnige bomen. Een waarschuwing om er niet te dicht bij te komen. Na lang zoeken vind ik eindelijk het kleine doosje met een logrollletje, de laatste keer dat hij is gevonden is in december geweest. Taina vindt het geweldig om mee te maken maar vindt het net als ik nog leuker om in die grotten op onderzoek te gaan. De troep die er ligt duidt er waarschijnlijk op dat geitenhoeders of ander gespuis hier vaker onderdak zoeken. We struinen nog wat door de grotten, vinden de ene doorgang naar de andere en klimmen naar boven voor het mooiste uitzicht. In de Amsterdamse Taina heb ik mijn mede-avonturier gevonden!

Het wordt tijd om de eigenlijke route weer op te pakken, terug door Tata en dan verder door de verlaten woestijn. Zand, bergen, af en toe een oase, maar geen enkel dorp meer. Water is schaars, een enkel vennetje waar dan meteen wat dadelpalmbomen groeien, that’s it! Het gebied ligt vlak langs de grens met Algerije en dat is te merken: Tientallen politieagenten die hier patrouilleren. Ergens langs de kant van de weg zit daar opeens een jonge meid in het zand. Haar fiets staat een eindje verderop en ze zit op haar gemak wat eten te maken op een brandertje. Als we ‘Bonjour ‘ roepen horen we haar in het Nederlands antwoorden: ze blijkt een van oorsprong Zwitserse te zijn die al heel lang in Rotterdam woont en nu met haar fiets al 4,5 maanden onderweg is. Nederland, België, Frankrijk, Spanje en nu in Marokko. Ze heeft blijkbaar 2 dagen geleden een nacht doorgebracht op onze camping want ze herkent ons meteen. Af en toe neemt ze een hotelletje maar voor de rest kampeert ze in haar eentje in dit immense land. Een van onze medereigers stopt en biedt haar een kop koffie aan die ze heel graag accepteert. Respect om dit op deze manier en in dit land te doen!!!

Ergens in dit verlaten gebied staan een paar van mijn medereizigers te genieten van wat lijkt op Cappadocië in Turkije, unieke tufstenen rotsformaties in verschillende kleuren, met daartussen een canyon met palmbomen. Een van de mooie streken langs deze route.

In Foum Zguid, een Berbers dorpje, stapt Taina weer over in de camper van haar man en rijden we naar camping La Palmeraie dat even buiten het dorp in een oase ligt. Dit keer heeft iedereen een prachtige plek tussen de palmbomen, zon en schaduw volop. Bernardine heeft wat spullen meegenomen uit Nederland, plastic bakjes, wat etenswaren, theelichtjes en samen wandelen we naar het oude dorp waar ze het aan een paar dankbare vrouwen uitdeelt. Een foto maken in ruil? Daarvan is geen sprake, ze weigeren het pertinent. De kinderen mogen dan weer wel op de foto! 2 Van hen lopen met ons mee terug naar de camping waar ze een paar blikjes cola en wat pennen van haar krijgen. Ik zelf heb jammer genoeg niets bij me en dat is de schuld van Baloe voor wie ik 30 kilo voer bij me heb!

We hebben weer een jarige in ons midden: Marjo, de gepensioneerde huisarts viert haar 74ste verjaardag te midden van haar medereizigers. Inmiddels is het traditie dat iedereen zijn eigen drankje meeneemt en dat de jarige voor wat borrelhapjes zorgt. Bernadine en ik, die net terug komen van de wandeling, kunnen ons nog net tussen de kring van 39 mensen en stoelen wringen. Maar tegen 7 uur wordt het rustig, iedereen maakt zich op voor het NKC diner in het restaurant van de camping .

Morgen hebben we de vrij lange route naar M’Hamid voor de boeg met onderweg een aantal bijzondere stopplaatsen. Dus dat wordt weer vroeg opstaan. Wat een geluk dat ik daar geen moeite mee heb…

Route: Tata- Caves de Tata – Tissint – Foum Zgoud
Gereden kilometers: 162
Coördinaten slaapplek: N 030,05.189 W 006,52.958

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis