Een goede nachtrust, in ieder geval een waarin ik wel elk uur op de klok kijk, maar ook meteen weer in slaap val. De oproep tot gebed, om 6.59, hoor ik als ik met Baloe op straat loop. De nachtportier heeft de poort voor me opengemaakt, het komt vast niet vaak voor dat hij al zo vroeg zijn bed uit moet. In de donkere kaftan is hij voor Baloe een reden om te gaan grommen. Ik moet zijn mond dichthouden want anders blaft hij de hele camping wakker. Het wordt maar een korte wandeling, de dag wordt nog druk genoeg voor hem én voor mij ook..

Na het korte rondje drop ik hem in de camper en ga op zoek naar de douches, want als ik ergens naar snak is het om na 14 dagen mijn haren te wassen. De laatste keer gebeurde dat toen ik op bezoek was bij Theo en Janine. Doordat het zo lang niet gewassen is, is het een en al korte krul geworden. Vroeger vergeleken ze me wel eens met Shirley Temple, maar dat kan ik nu alleen nog maar zeggen vanwege mijn haren. De rest is een flink stuk ouder en voller geworden.:-) Wat kun je genieten van een heerlijk lange, warme douche, alleen moet je een circusartiest zijn om die natte voeten in een lange broek te droppen. Want in die natte douche moet je jezelf ook weer aankleden! Is het wellicht daarom dat je op de camping de mensen in een badjas en badslippers naar de douches ziet lopen, al dan niet het nodig is ook nog met een wc rolletje onder de armen? Eer het met mij zover komt willen jullie vast niet meer meelezen….

De eitjes die ik nog heb meegenomen van thuis heb ik weg gemieterd, vanmorgen bak ik wentelteefjes met verse, Spaanse eieren: verwen-snitjes, zoals mijn moeder ze vroeger altijd noemde. Ik kan er nog steeds van genieten…De camping is nog steeds in diepe rust als ik rond 9 uur naar het stadje loop, niet te geloven….Een wandeling over de prachtig aangelegde boulevard, het lijkt alsof ik ergens in Spanje loop, al moet ik in dit land ervoor zorgen dat de mouwtjes van de blouse lang genoeg zijn en de benen bedekt… En dan heb ik het nog niet over de zwerfhonden, er lopen een paar achter ons aan maar als ik Baloe het woord “luid” influister en hij zijn grote blaf laat horen, verdwijnen ze al snel. Dat is niet het geval met de vele katten die in de Medina van Asilah rondlopen. Zij blazen naar hem en blijven op hun plek zitten. Tenslotte is de kat in Marokko veel meer waard dan de hond die ze hier ‘onrein’ noemen.
De kleine medina wordt omgeven door een stenen wal die is gebouwd door de Portugezen in de 15de eeuw. De blauw-witte huizen matchen, zeker op een dag als vandaag, met de zon en de lucht. Prachtige geschilderde murals die tijdens het Asilah Festival door schoolkinderen worden beschilderd. Een schitterende kleine Medina, te klein om te verdwalen. Vriendelijke kooplui stallen hun waar uit en wie ben ik om dan nog niets te kopen: ik heb er weer een magneetje bij voor op de koelkast. In een van de steegjes wandelt een jonge moeder met haar anderhalf jaar oude zoontje: Jousoef. Hij is helemaal in de ban van Baloe en als ik de moeder vraag of ze van honden houdt zegt ze heel stellig: “No, No”. Maar ze moedigt het jongetje wel aan om Baloe te aaien. Die laat het zich gewillig gevallen en ik geef het kind de riem waarna hij heel trots met hem aan de wandel gaat. De halve Medina rond, af en toe wordt er gestopt omdat hij een kat wil aaien maar dan moet ik Baloe wel heel stevig vasthouden. Zo wandelen we een half uurtje rond maar dan moet ik toch écht weer richting camping. De moeder krijgt de riem echter niet uit zijn handen getrokken, hij zet een keel op daar is menige zanger jaloers op!! Uiteindelijk moet hij de riem toch afgeven en gillend op zijn moeders armen gaan ze de andere kant uit… Ik hoor hem nog minutenlang schreeuwen, de kleine driftkikker. Zal wat worden als hij een grote Marokkaan is geworden.

Op de camping zit iedereen in de zon, of met de ogen dicht of lekker te lezen. Ik heb mijn spannende thriller bijna uit, maar net als ik zeg dat ik nog een bladzijde of 60 moet, beginnen ze me, een beetje ‘pestend’ te appen, foto’s van mij te sturen hoe ik daar in de zon lekker zit te lezen. Ik kan er wel om lachen, heb best veel steun aan ze. De een helpt me met water tanken als ik de dop weer eens niet los krijg, gisteravond laat is een van de vrouwen nog met Baloe en mij gaan wandelen nadat ik een apje had rondgestuurd wie er nog zin had.
Vanmiddag zijn we met 4 honden en 4 vrouwen een hele lange strandwandeling gaan maken waar zelfs Baloe nog in een hele jolige bui rondrent met de rest van de honden. Ik hoef maar iets te vragen, gebeurt niet echt vaak, of ze staan klaar. Het valt me dus 100% mee, wie had dat verwacht?

Morgen vertrekken we voor een 260 kilometer lange rit naar de volgende camping in Mohammedia. Om 5 uur zitten weer 39 man in de kring in de zon om de ‘briefing’ te volgen, wat kunnen we morgen onderweg doen en de te volgen route wordt besproken. De Marokko-reis is al begonnen, maar vanaf morgen wordt het pas écht echt!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis