Hoe is het mogelijk dat een minuscuul klein iets je zo lang uit de slaap kan houden. Slaan met een boekje helpt niet, insmeren met vies ruikend spul helpt niet, mijn oren dicht houden helpt niet, de deken over mijn hoofd trekken helpt niet. Die mug gaat maar niet weg, ik zie hem niet maar hoor hem duidelijk. En dat terwijl mijn linkeroor zo slecht is. Uiteindelijk val ik toch in slaap ondanks dat het weer stormt en regent. Tot 7 uur, dan begint het te onweren en breekt opnieuw de hel los, de golven komen nu over het strand en vult de voorliggende lagune zo vol met water dat het tot bijna aan de kade komt. Ik bereid me al voor op een dag waarin ik de camper niet uit kom maar om een uur of tien wordt het droog en klaart het een beetje op. De wind echter blijft fors en krachtig. De parkeerplaats is in een mum van tijd omgetoverd met kleine busjes waarin de kitesurfers zich klaar maken om hun kunsten te vertonen. Het schijnt dat Tarifa bekend is omdat de meeste wereldkampioenen kitesurfers hier hun domicilie hebben.

Ik wil net vertrekken om naar de stad te lopen als er een politieauto stopt. Vreemd is dat niet want ik heb al meerdere keren gezien dat ze langs reden, gisteren maar ook vandaag. Een van de agenten komt op mijn busje aflopen maar voordat Baloe door de ruit vliegt sta ik al buiten en begroet hem vriendelijk in het Engels. De goede man spreekt niet meer dan 2 woorden over de grens maar hij maakt me wel duidelijk dat ik hier niet mag staan, want: mijn bus is langer dan 5 meter en bij de ingang van de straat staat duidelijk dat deze plek verboden is voor voertuigen langer dan 5 meter. Ik ga met hem in discussie, al weet ik uit ervaring dat je van politieagenten niet altijd gelijk krijgt😊Hij blijft bij zijn standpunt, maar ik ook. Tenslotte weet ik het zeker en hij dénkt dat hij het zeker weet! Mijn papieren worden erbij gehaald maar daar is nergens de lengte op vermeld of ik heb door de zenuwen niet de juiste papieren gepakt. Want nerveus ben ik wel! Hij schudt eens met zijn hoofd maar dan valt me wat in: ik heb binnen een rolmaat liggen en die weet ik zo te vinden. Ik begin aan het einde van het busje, hij houdt zijn vinger er op totdat ik bij 2 meter ben en zo gaan we verder tot het begin van de bus. 5 Meter, zeg ik triomfantelijk en er komt zowaar een lach op zijn gezicht. Met Google translate vertel ik dat ik vrijdag bij de dierenarts wordt verwacht en dat ik de dag erna naar Marokko vertrek. Is niet helemaal waar, maar ik kan in ieder geval hier blijven staan. Hij knikt nog eens vriendelijk en gaat dan weer naar zijn collega in de auto. En dán krijg ik weer bezoek: omstanders hebben het natuurlijk helemaal gevolgd, maar weten niet het fijne er van. Of ik een boete heb gekregen? Nee, want ik stond in mijn gelijk. De megagrote camper die tegenover mij staat heeft een boete van 200 euro gekregen. Wat een geluk dat ik nog in de camper was en niet al aan de wandel.

Nu kan ik met een gerust hart de stad gaan verkennen, het stormt nog steeds maar het is gelukkig droog. Door de Puerta de Jerez wandel ik het historisch centrum in, smalle steegjes met witte huisjes waar de was aan de lijn te drogen hangt. Een grote vis- en vleesmarkthal waar ik met Baloe niet naar binnen mag maar waar hij vanwege de heerlijke reukjes niet is weg te slaan. Gezellige pleintjes, veel terrasjes en ook nog eens een prachtige labcache die me naar de meest mooie plekjes brengt. In de haven ligt de veerboot die je in een uurtje naar Marokko brengt, tenminste als het weer het toelaat.
Aan het einde van de pier ligt het kleine schiereiland Isla de las Palomas, er staat een klein fort en een vuurtoren die niet voor publiek toegankelijk zijn. Hier heb je een goed zicht op de kitesurfers die inmiddels volop over de golven deinzen. Het zand stuift in onze haren, oren en ogen en de paar druppels die ik voel zijn van de zee die aan beide kanten van de pier ligt.

Maar omdat het inmiddels betrekt en ik geen regenjas bij me heb én de paraplu meteen zou zijn weggewaaid met deze storm, wil ik toch richting de bus. En dan hoor ik opeens: “Hoi, jij ook hier?” Twee medereizigers
Inez en Roel, die met hun hond Barrel op de camperplaats in het centrum staan. Wat verschrikkelijk leuk om weer iemand van de groep te ontmoeten. Als ik vertel dat ik onderweg ben naar mijn auto nodigen ze me uit om een hapje mee te gaan eten. Dat neem ik graag aan (maar heb wel besloten om gewoon voor mezelf te betalen, wat zij niet wilden maar dat ik toch heb gedaan).En dat wordt ook nog eens een hele gezellige middag met een drankje en een Marokkaanse tajine als lunch. Ze hebben veelal dezelfde interesses als ik: elke dag een andere plek opzoeken, niet teveel met de groep samen moeten doen en gewoon je eigen vakantie er van maken, een beetje je eigen plan trekken ondanks dat het een groepsreis is. Ze hebben afgelopen september pas een camper gekocht maar hebben al heel veel van de wereld gezien door hun vlieg en autovakanties, waaronder zelfs een reis met hun eigen auto naar China! Gesprekstof genoeg dus!

Net als ik wil vertrekken komt er een vreselijke storm aan die uren duurt en die ons dus in het restaurant vast houdt. Koud is het nog steeds niet maar ik ben wel bang voor mijn busje want op de een of andere manier komt er regenwater door de deur naar binnen. Dat daar een kier zit weet ik al heel lang maar vanmorgen was het dusdanig nat dat op de mat van Baloe een beetje water stond. Als het dan eindelijk is opgehouden met regenen wordt het echt tijd dat ik opstap maar de boulevard is onbegaanbaar, de stortregen doet putdeksels omhoog komen, parkeerplaatsen staan blank en de deuren van de auto’s gaan niet open, zo hoog staat het water. Ik hou mijn hart vast, moet een grote omweg maken om bij de parkeerplaats te komen waar de auto staat, maar daar valt het alleszins mee.

Vanachter mijn raam zie ik tientallen kitesurfers over de golven vliegen, van de volgende storm die eraan komt trekken zij zich niks aan. Ik draai mijn busje om zodat ik in ieder geval de zijdeur open krijg en de regen daar niet vol op slaat. Inmiddels heb ik van Tiny en Claudia de nodige foto’s gekregen die de situatie thuis in mijn tuin laten zien. Een berg sneeuw zoals ik die al jaren niet heb gezien. En ook niet hoop te zien, tenminste niet meer dit jaar. Hoe het in het Marokkaanse Atlas gebergte ervoor staat waar je in dit jaargetijde ook sneeuw kunt verwachten? We gaan het zien, maar hopelijk niet….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis