Dag 10

Vannacht is het verband van de pijnlijke pink afgegleden en dus ben ik vanmorgen zeker een halfuur aan het klungelen om met mijn linkerhand een soort van nieuw verband er omheen te doen. En dat is niet makkelijk als je rechtshandig bent. Het is zo wie zo aanmodderen met 2 vingers in het verband, maar het kost me toch veel moeite om het aanbod van Janine, om haar vriendin te vragen om de stal van Sjoerd te komen uitmesten, aan te nemen. Gisteravond heb ik dat nog manmoedig afgeslagen maar nu ga ik toch overstag. De rest kan ik uiteindelijk wel zelf, de dieren eten geven en het been van Sjoerd verzorgen.
Maar omdat het verband nog steeds te los zit en ik met mijn vingers niet in een handschoen pas, gooi ik er een plastic zipzakje omheen. Een goede oplossing, al zeg ik het zelf, maar er is er eentje die daar niet echt blij mee is: Sjoerd! Hij snuift eens en buigt zich dan meteen af, hoe ik ook probeer, hij accepteert het zakje niet. Voor Blixie is het nog meer een reden om eens te proberen aan die hand te knabbelen, hij vindt het wel interessant en denkt waarschijnlijk dat er iets te eten in zit. Maar er zit toch niets anders op dan het zakje van mijn hand af te halen en te proberen om de vingers schoon te houden. Ik voel de ontsteking kloppen en bonken en hoop dat de antibiotica snel aanslaat.

Om een uur of 2 staat Frannie met haar 6 jarige zoon voor de deur, klaar om aan de klus te beginnen. Maar als ze het loszittende verband ziet biedt ze meteen aan om dat eerst te verzorgen, ze is tenslotte niet voor niets vroeger verpleegster geweest, vertelt ze. Terwijl haar zoontje een beetje met Baloe kroelt, die het wel heel leuk vindt dat er weer een kind over de vloer is, maakt zij snel mijn vingers schoon en verdwijnt daarna naar buiten om de stal te gaan uitmesten.
Ondertussen wandel ik in de miezelregen met Blixie naar de buurvrouw-boerin, die 20 minuten verderop in de heuvels woont. Geen buurvrouw dus die pal naast je woont, maar gewoon de eerste woning die je tegenkomt als je naar rechts het huis uitloopt. Janine, Léon en de kinderen wonen vrij afgelegen, het is 25 minuten rijden naar het dorpje Marsac waar ik gisteren bij de huisarts was.
Op een half uurtje lopen is een kleine Spar maar zelfs daar ben ik nog niet geweest.
Odette is thuis en met de vertaalapp op mijn telefoon vertel ik haar dat ze vanavond niet de moeite hoeft te doen om mijn vingers te komen verzorgen en dat Frannie dat morgen ook weer voor haar rekening neemt. “Maar je komt toch zeker nog wel langs, hé “ vraagt ze nog voor de duidelijkheid en dat beloof ik. De boer, die de riem van Blixie in zijn handen geduwd heeft gekregen terwijl ik met mijn telefoonapp bezig was, heeft duidelijk moeite om een hond in bedwang te houden. Hij kan vast beter met zijn 30 koeien overweg…

Als ik terugkom bij het huis staat Frannie al te wachten, zij is klaar met de stal en belooft dat zij óf haar man morgen komen helpen. Voor mij rest vandaag alleen nog maar het voeren van de dieren en het been van Sjoerd verzorgen. En als dat klaar is kan ik heerlijk onderuit op de bank met een boek en een dekentje. Laat die wind maar gieren…..

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis