De dag begint goed. Nadat ik een flinke wandeling met Baloetje heb gemaakt, staat de tafel voor een laat uitgebreid ontbijt gedekt in huize Frerejean. Theo is al naar de winkel geweest voor verse broodjes en we kunnen zo aanvallen. Misschien dat ik nog wel een paar dagen langer blijf😊 Mijn eigen ontbijt in de camper bestaat ’s morgens alleen maar uit een bakje yoghurt met cruesli dus hier kan ik wel aan wennen.

Na het ontbijt gaan Theo en ik naar de megagrote Chinese bazaar in de buurt om een schakelaar te kopen voor de aansluiting van het waterbakje in de badkamer. Mijn mond valt open als we er binnen stappen: ik heb al heel wat Chinese bazaars gezien maar deze slaat werkelijk alles. Honderden meters Ali-spullen dus ik kan mijn lol op. Theo verdwijnt naar de technische kant en ik duik naar de leuke kant. Het is dat ik maar een klein busje heb met weinig ruimte, anders was ik volledig losgegaan. Nu beperk ik me enkel tot een hoofdlamp voor het geval dat ik te weinig elektriciteit heb en dat ik toch nog kan lezen en wat geurstokjes. Volgens mijn buurman Wilbert ruikt mijn busje naar hond en dat ga ik in dit geval zeker niet betwisten, Baloetje is er nu eenmaal.

Een uur later is én mijn waterbakje gemaakt (Theo je bent een kanjer), Baloe uitgelaten en zijn we klaar voor een uitstapje naar La Mata, een klein dorpje dat in de buurt aan het strand ligt. Baloe blijft achter om op huis en haard, oftewel campers te passen, hij heeft al eerder aangegeven dat hij ook hier de waakhond is. Iedereen die hij niet kent en voorbij de poort loopt wordt door een luide blaf gewaarschuwd.

In de gouden bolide van Theo en Janine zoeven we naar La Mata. Het toeristendorpje ligt er nu wat stilletjes bij al zijn er toch enkele terrasjes en winkeltjes open. Veel klandizie zullen ze echter niet krijgen. Op de boulevard staan wat donkere knullen die nep tassen aan de weinige vrouw proberen te brengen. Het kwijl loopt me uit de mond als ik ze zie (die tassen dan) maar ik krijg meteen van Janine de waarschuwing dat het op straffe van een boete van 300 euro voor toeristen niet meer is toegestaan om hier ook maar iets te kopen. Tenzij het natuurlijk niet door de politie wordt gezien. Ik waag me er dus maar niet aan. Ik krijg in Marokko nog kansen genoeg en wellicht zijn ze daar ook nog veel goedkoper.
In het dorpje ligt verrassend genoeg een gewone geocache en een labcache en ik krijg die 2 zo enthousiast dat ze later op de avond ook een geocache account aanmaken. Theo is de eerste die het ding vindt, onder het houten vlonderpad waar ik op mijn buik ben gaan liggen om te zoeken. Gelukkig zijn er op dit moment geen wandelaars anders had ik wellicht voor gek gelegen.

Na deze escapade is het de hoogste tijd om aan een late lunch te beginnen. In de zon op het terras komen de verhalen los. We hebben er genoeg, een aantal gezamenlijke en vele nieuwe. En zo vliegt de middag veel te snel voorbij en wordt het tijd om naar huis te gaan waar Baloetje geduldig voor de poort ligt te wachten. Ik loop nog een kort rondje met hem in de invallende duisternis en als ik terugkom om binnen dit verslag te gaan tikken staat de thee al klaar en ligt de cake naast mijn pc. Wat een verwennerij, maar morgen moet ik toch echt door naar het zuiden. Maar niet voordat we hier in de Urbanisatie nog wat caches gaan zoeken. Ben ik hier al 2 dagen en zie nu pas dat er nog 8 liggen. Ik heb morgen wel 2 enthousiaste medezoekers, 3 als ik Baloe mee tel. Ik kan niet wachten….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis