Dag 13

Ondanks het gebonk van de luide muziek op het rennersfestival ben ik toch redelijk snel in slaap gevallen. Totdat ik om een uur of half 12 badend in de nattigheid wakker wordt, het dakraam staat zoals iedere nacht helemaal open vanwege de warmte maar wat ik niet heb gemerkt is dat het flink regent. Het hoeslaken is nat, de matras is aan een kant nat en ook het laken dat ik over me heen heb liggen is nat. In slaapdronken toestand gooi ik snel allee lakens aan de kant maar de matras moet blijven liggen. Ik schuif wel een eindje verder op. Baloe snapt van het hele gedoe niks, die denkt dat het ochtend is en probeert op de bank te springen zoals hij iedere morgen doet terwijl ik me was en aankleed. Zuchtend ploft hij na een paar minuten weer op zijn eigen plek en ook ik probeer de slaap weer te vatten.
Rond kwart over 6 ben ik weer klaar wakker, loop een kort rondje met Baloe en duw staande een paar broodjes naar binnen. Om 7 uur moeten we van de camperplek af zijn en ontbijten doe ik wel ergens anders. Ik ben niet de enige die al zo vroeg vertrekt, iedereen kent de voorwaarden zoals de juf van het tolhuisje ze er gisteren goed heeft ingestampt.

Een minuut of 20 later parkeer ik het busje net boven Tarvisio bij de Orrido dello Slizza, een indrukwekkend natuurgebied door een ruige kloof met uitzicht op een kristalheldere rivier. Volgens Google Maps een vrij makkelijke wandeling en laat ik daar nu net eens eçht zin in hebben om de dag mee te starten. De route die door Tarvisio slingert loopt langs de Slizza stroom. Om er te komen moet je via een heel lang en steil trappenpad door een dennenbos de diepte in en je snapt dat om er weer uit te komen je dan ook weer omhoog moet, maar dan aan de andere kant.!!! Het pad loopt over loopbruggen, en met de hand gegraven tunnels een kilometer of 2 in een lus. Langs de kant hekken om je aan vast te houden wanneer het even iets te heftig wordt. Zo’n 100 meter dieper is de koelte meteen voelbaar en in het water kan Baloe even wat drinken. Om te zwemmen is het waarschijnlijk te koud want hij is er zo weer uit. Ík ga het niet eens proberen al loopt het zweet me ook nu weer langs mijn gezicht en rug en dan moet het ergste nog komen.. Al weet ik dat op dat moment nog niet. Zodra het eerste deel van de route voor bij is gaat het pad verder de kloof in die de kolkende rivier jarenlang in de rotsen heeft gegraven. Via trappen, loopbruggen van staal en bruggetjes en langs een rotspunt met een steen gewijd aan Karl Zinneberg die deze constructie heeft bedacht. Op het hoogste punt staat het standbeeld van een Habsburgse soldaat , ter ere van de soldaten die tijdens de Napoleontische oorlogen zijn gesneuveld. Het ergste van de route, de honderden steile trappen naar boven, heb ik dan gehad en hoef ik alleen nog maar te genieten van het uitzicht. Maar in het vervolg ga ik niet meer uit van het waarheidsgehalte van reviews op Maps . Jammer dat de cache die er moet liggen, onvindbaar is. Niet alleen voor mij maar ook voor diegene die voor mij hebben gezocht…

En dan wordt het echt tijd om Italië achter me te laten en de grens naar Oostenrijk over te steken. Ik heb geen vignet gekocht omdat ik de mooie binnenwegen wil rijden. Ik heb immers geen haast en via de 111, de prachtige 87 met zijn haarspeldbochten en daarna de mooie 100 vind ik halverwege de middag , na toch wel wat zoeken omdat de ene plek langs de weg ligt en de andere geen schaduw heeft, een leuk plekje omringd door bomen . Aan de ene kant een tennisbaan en aan de andere kant een buitenzwembad en ook nog eens een prachtig uitzicht op de Lienzer Dolomieten. Baloetje is niet meer onder het busje uit te porren en op mij ligt het 6de boek te wachten.

Route: Tarvisio – Arnoldstein – Sankt Stefan im Gailtal – Hermagor – Greifenburg – Oberdrauburg - Dölsach
Gereden kilometers: 190397 - 190510=114
Coördinaten slaapplek: N 046.49,186 O 013.50,389

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis