De storm is weer opgestoken, het busje rammelt aan alle kanten, het regent dat het giet en dus moet Baloe wachten met zijn ochtendplas. Wat ben ík blij dat ik dat binnen kan doen! Tegen de tijd dat we naar de dierenarts moeten is het droog. Mijn afspraak is om half 11 maar het is nog net geen 10 uur als we de praktijk in lopen. De helft van onze groep heeft er vanmorgen een afspraak, dus is het logisch dat ik het een na het andere stel naar binnen én naar buiten zie komen. Baloe ligt heel relaxed op zijn plek in de wachtruimte al gaat die neus wel verdacht vaak de lucht in. Etensreukjes of praktijkreukjes? De reuk van de zakken met voer en de praktijk vermengen zich hier duidelijk en wanneer er dan ook nog een oude reu binnen komt die meteen tegen een zak met voer gaat staan plassen wordt het helemaal een janboel.
Het gaat aan de lopende band en we worden al heel snel binnen geroepen. Francesco, de dierenarts, spreekt heel goed Engels en begint nadat hij Baloe heeft begroet eerst aan al het papierwerk. Formulier na formulier wordt ingevuld, het paspoort wordt van alle kanten (bladzijden) gefotografeerd, stempels worden gezet en dan na 20 minuten is Baloe pas aan de beurt om te worden onderzocht. Ik grap nog even dat de papieren nu in orde zijn maar dat de hond misschien wordt afgekeurd, dan heeft hij al het werk voor niets gedaan. Maar hij verzekert me dat er nog nooit een hond door hem is afgekeurd . Het onderzoek stelt ook niet veel voor, zijn hart wordt gecontroleerd, zijn oren, gebit en als laatste wordt de temperatuur opgenomen. En dan krijgen we groen licht. We mogen naar Marokko, maar wél pas nadat er 96,30 is betaald! En dan gaan de volgende Nederlanders alweer naar binnen….Echt lopende band werk dus.

Echt wandelweer is het nog steeds niet, het blijft net droog dat korte stukje lopen van de dierenarts tot aan het busje maar net op dat korte stukje zie ik een bekend hondenras voor me uit lopen: een Hovawart dame. Uit Boxmeer, vertelt de vrouw die moeite heeft om haar hond in bedwang te houden als die ons ziet. Ik blijf op een afstand van een meter of 3 staan terwijl Baloe geen notitie van haar neemt. Wel zo makkelijk dus, maar door het lawaai van de storm en haar wilde hond is er geen echt gesprek mogelijk. Jammer, ik had natuurlijk heel graag meer geweten dan dat ze uit Boxmeer kwamen…

Na de lunch breek ik de boel op, ik wil tanken, mijn gasfles vullen en een was draaien. En dat kan allemaal bij een en hetzelfde tankstation waar je ook nog de ruimte hebt om je kont te keren. Tanken is zo gebeurd, de was? Ik draai er mijn hand niet meer voor om, al is deze machine ook een stuk makkelijker in gebruik dan die in het stadje waar ik mijn deur aan diggelen reed. Alleen de gasfles is een probleem, er is nog genoeg gas in dus hij hoeft niet te worden gevuld maar ik wil toch die andere gebruiken omdat die ouder is en ik niet meer langer dan twee jaar mag vullen. Mocht deze leeg raken in Marokko laat ik hem achter en koop gewoon daar een nieuwe gasfles. Die zijn dan wel weer verboden in Nederland, maar goedkoop genoeg om hem daar bij het stort in te leveren. Ik krijg hem wel goed aangesloten maar krijg de kraan niet open. Voor mij staat een Nederlands, niet bij de groep horend, stel dat ook op weg is naar Marokko en vragen om hulp is snel gebeurd. En die hulp komt er meteen, Baloe wordt aan de kant geschoven en de man komt naar binnen. Dan is het busje ook meteen vol en heeft een sterke hand de kraan zo open. En dan komt natuurlijk het gesprek op Marokko, zij gaan nu voor de tweede keer en rijden de route tegen onze klok in, dus waarschijnlijk komen we elkaar nog wel ergens tegen. Ze raken niet uitgepraat over hoe mooi het land is en hoe vriendelijk de mensen zijn. En over de deuk in mijn auto hoef ik niet in te zitten, er zijn campings waar reparateurs rondrijden die dit makkelijk in een paar uur kunnen fixen en ook nog eens voor heel weinig geld.

Inmiddels draait de droger op volle toeren, Baloe ligt heerlijk te slapen terwijl ik dit verslagje typ en maakt de whatsApp groep overuren. Het blijkt dat we morgen om half 11 in de haven van Algeciras, een uur rijden hiervandaan, de papieren van de honden moeten laten controleren zodat er zondag geen oponthoud ontstaat. Alle eigenaren, dus geen honden, moeten daar aanwezig zijn. Om geen 20 campers te laten rijden is er besloten om maar met een stuk of 5 te gaan. Dat betekent wel dat er én mensen én honden bij elkaar op bezoek moeten gaan in de campers die achterblijven. Ik heb geluk, ik mag én met iemand meerijden én er hoeft niemand in mijn kleine auto te zitten. Wát een gedoe want zondag moeten we weer met de hele bups er naartoe maar dan voor de oversteek. De regels voor het meenemen van honden naar dat land en terug naar Spanje zijn aangescherpt, deels om toeristen te ontmoedigen om met hun huisdier te reizen. Het blijft inderdaad een hele onderneming, maar ik ben nu stiekem wel blij dat me veel uit handen wordt genomen…

Na een uurtje komt de was heerlijk ruikend uit de wasmachine en droger en kan ik verder met mijn takenlijstje vandaag: boodschappen doen bij de LIDL. Het is de laatste Europese winkel die ik de komende 6 weken ga zien, het zal beslist anders boodschappen doen dan. Het busje is inmiddels een zooitje, een grote tas met schoon wasgoed, boodschappen die ik nergens kwijt kan omdat de achterdeur niet open gaat. Het is niet normaal hoe het tekeer gaat, de gierende rukwinden doen de bus nog steeds heen en weer schudden. De stortregens maken het er niet makkelijker op. Mijn plekje aan het strand is nog vrij als ik aankom. Maar ik ben bang dat er vanavond geen wandeling over de boulevard meer in zit. Zelfs de kitesurfers hebben het moeilijk als ze uit de zee komen. De regen en de harde wind verhinderen het om hun kite weer fatsoenlijk in elkaar te vouwen. In hun druipend natte kleding staan ze op blote voeten voor mijn busje hun best te doen om zo snel mogelijk hun auto op te zoeken maar het wordt ze niet makkelijk gemaakt. De kleine dwergpinscher die ze bij zich hebben heeft moeite om niet door de wind te worden meegeblazen. Een aaitje over zijn kop, daar moet hij het mee doen. En mijn Baloetje? Die draait zich nog eens heerlijk om op zijn bankje. En ik? Ik zorg dat ik dit verhaaltje zo snel mogelijk af heb om dan plat te gaan. Ik ben het niet meer gewend om zoveel taken op 1 dag te hebben….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis