Dag 11

De Spar, die 1 kilometer verderop ligt, is nog niet open als ik het parkeerterrein op draai maar er staan al ettelijke auto’s te wachten. Een plekje in de schaduw is er niet dus dat wordt haasten. ‘Onze’ Spar in Nederland kan hier niet aan typen, zo’n enorm grote winkel is het en als ik ergens niet van houd is dat het wel. Maar het is er koel en hoewel ik alleen voor verse broodjes ga kom ik toch weer met een flink gevulde tas naar buiten. Ik heb nog niet ontbeten dus dat is alweer te merken. Terug bij mijn plekje onder de kabelbaan gaat het tafeltje en stoeltje naar buiten (tis net camping) en gaan die warme broodjes er als zoete koek in, ha ha ha. De bruine brokjes van Baloetje blijven staan, hij heeft met deze hitte nooit zo’n zin om te eten maar die schade haalt hij ’s avonds wel in.

Voordat de drukte begint, tenslotte is het ook hier in Italië vakantie, lopen we naar de kabelbaan die al een uur zijn rondjes draait. De tickets, voor mij én voor Baloe, heb ik gisteren al gekocht. In de beschrijving staat dat de hond een muilkorf om dient te hebben maar volgens de juf van de kassa loopt dat niet zo’n vaart en ik waag het er dan ook maar op. Het verschil met de kabelbaan naar de ‘Vogel’ in Slovenië en die van hier is dat er daar maar 1 cabine was waar 80 mensen tegelijk in worden gepropt maar die dan ook nog eens stilstaat wanneer je in moet stappen en bij deze draaien de kleinere cabines gewoon door zonder te stoppen. Het is nog niet druk en de lege cabines draaien gestadig voor mijn neus door. Er staat 1 iemand te wachten die zo nodig de opmerking moet maken dat de hond een muilkorf om dient te hebben. Ik dien hem meteen van repliek door te zeggen dat dat volgens de kassamiep totaal niet nodig is. En gebaar hem dat hij gewoon in de lege cabine moet stappen die er net aan komt. Hij moppert nog wat maar verdwijnt dan snel in de hoogte en wij glippen de volgende in. Een kleine aarzeling bij Baloe maar dan staat hij al met zijn neus op de bank naar buiten te kijken. De kabelbaan brengt ons in een kwartier naar de Monte Santo di Lussari op 1790 meter hoogte.
Lussari is van oudsher een klein maar belangrijk bedevaartsoord voor de Slovenen. Aan de stichting van de kerk van Moeder Gods lag de legendarische vondst van een wonderbaarlijk Mariabeeld in 1360 ten grondslag. Tot in de huidige tijd worden missen overwegend in het Sloveens gelezen. Nu is het vooral in trek bij toeristen en in de winter voor de talrijke wintersportliefhebbers.
Het is niet meer dan een kleine winkelstraat vol met kitsch, een kerkje, een paar restaurants met een prachtig uitzicht op de omringende kale bergen, wat hotelkamers en natuurlijk een aantal torenhoge kruizen. Én er liggen zelfs nog een paar caches , maar waar liggen die niet tegenwoordig. En ook hier ontbreekt het rode hart met uitzicht op het kleine plaatsje niet.

In het kleine kerkje is net een mis begonnen, het zit ondanks het vroege uur al vol met toeristen, die aandachtig (of ze doen maar alsof) naar de hele donkere priester luisteren die de mis voordraagt. Jammer dat ik niet naar binnen kan omdat ik Baloe bij me heb………😊

Na een paar uur rondzwalken, wat eten en meer dan genieten van het prachtige uitzicht op de woeste bergen, stappen we de kabelbaan weer in op weg naar beneden. Ik heb nog even overwogen om dat te voet te doen, maar dat plan heb ik ook net zo snel laten varen. 2,5 uur naar boven betekent toch gauw 1,5 uur naar beneden ….
We zitten net als op de heenweg alleen in de cabine, staande maak ik door het open raampje wat foto’s en dan opeens blijft de kabelbaan stil hangen. Ik krijg de schrik van mijn leven, zie het al voor me (of eigenlijk niet) hoe we hieruit moeten raken. Ik kijk eens om me heen naar al die wiebelende cabines boven en onder me en plof neer op het bankje in afwachting wat komen gaat. En dan komt het ding opeens weer tot leven en valt mijn blik op een tekst die boven aan de wand hangt: Niet gaan staan, maar zitten blijven. Dus waarschijnlijk ben ik de boosdoener geweest en heb ik die tientallen mensen in de andere cabines ook de schrik van hun leven bezorgd. Beneden aangekomen maak ik dan ook snel dat ik weg kom, wie weet hebben ze gezien wie de schuldige is…

De rest van de dag doen we het kalm aan, we maken nog wel even een wandeling naar de tegenover gelegen berg waar een cache ligt en ik verplaats het busje 200 meter naar de rand van het dorp waar het een stuk rustiger is. Tussen de bomen in de schaduw, geen autoweg achter me zoals vannacht, maar alleen wat wandelaars en fietsers. Ik blijf nog effe…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis