Het is koud als ik mijn bed uit kom. En dat is niet zo verwonderlijk als ik naar de ramen kijk: Het heeft gevroren en voor het eerst deze reis moet ik mijn ruiten schoon krabben. Ik had het moeten weten want ik heb vannacht onder 3 dekbedden geslapen en ook dat is nog niet eerder gebeurd. Wachten totdat de Lidl in het dorp om half 9 open gaat, daar heb ik nu geen zin in. Ik heb nog genoeg in huis om de dag, of 2, door te komen en dus vertrek ik om 10 voor 8 voor de toch nog lange rit richting Luxemburg.

Op de autosnelweg is het lekker rustig, er is weinig verkeer maar ook dat maakt die autoweg wel wat langdradig. Maar wat die Fransen wél kunnen is zorgen voor genoeg parkeerplekken langs de weg, óf Aire de Repos óf tankstations met alles er op en er aan. Daar kunnen de Spanjaarden nog wat van leren, daar is het zoeken naar parkeerplekken langs de autosnelweg. Wat die dan wél weer hebben zijn de poortjes van de Péage: die gaan al op 15 meter afstand open als ik met mijn busje aan kom rijden, met dank aan de Tolbadge op mijn voorruit. In Frankrijk moet ik zowat met mijn bumper de slagboom omhoog duwen voordat het ding eens omhoog gaat.

In Spanje heb ik nog kunnen genieten van de autosnelweg vanwege de afwisselende natuur maar in Frankrijk, tenminste op deze route is het ‘blik op oneindig’ en zo snel mogelijk naar huis. Er is al vaker gevraagd of ik het niet moe word om te rijden, maar ook dat is me reuze meegevallen hoewel ik nog steeds liever ernáást zit. Maar dat is meer omdat ik dan eventueel onder het rijden wat foto’s kan maken of gewoon kan genieten van de omgeving. Als je zelf rijdt is dat toch wat moeilijker.

Genieten van de prachtige natuur kan ik dan wel weer wanneer ik vroeg in de middag Luxemburg binnen rijdt. Nog even de tank volgooien met goedkope diesel in Bettenbourg en dan door de glooiende heuvels van het Luxemburgse landschap de grens over naar België. Eigenlijk had ik deze etappe in 2 dagen willen doen maar het schiet zo lekker op dat ik besluit om door te rijden. De stal ruikt…Bij Kreuz Aachen zou ik door onoplettendheid nog de verkeerde afslag nemen maar gelukkig kan ik op het laatste moment nog invoegen. Nergens ben ik verkeerd gereden en bijna thuis zou het alsnog mis gaan.

Er is me de laatste weken door diverse mensen vaak gevraagd of ik nog eens een georganiseerde groepsreis zou maken en mijn antwoord blijft hetzelfde: Ik had als vrouw alleen nooit naar en door Marokko kunnen reizen , zodoende deze groepsreis. Ik had het voor geen goud willen missen maar ik kan het ook heel goed alleen en ben graag in mijn eigen gezelschap. Zodoende is mijn antwoord: Nee. Óf ik moet hem zelf kunnen organiseren, dan zou ik het leuk vinden om met wat vrienden te gaan en wie weet wat de toekomst brengt. De Peloponnesos wellicht? Mijn volgende solo-reis staat in ieder geval wel al vast, dat wordt Slovenië! Wanneer, dat hangt een beetje van de omstandigheden af.

Inmiddels ben ik thuis na een rit van 627 kilometer. Mia heeft de tafel al gedekt als ik om kwart voor 5 bij haar binnenval, moe maar voldaan. Vanavond slaap ik weer heerlijk in mijn eigen bed en morgen? Morgen begint de grote klus van het busje uitruimen, poetsen, wassen en natuurlijk kijken of mijn schildpadden de lange winter hebben overleefd. Ik ben er in ieder geval heel goed doorheen gekomen….

Nog even Marokko in cijfers:
Gereden kilometers: 9631
Overnachtingen: 73
Reisverslagen: 73
Aantal woorden: 67.371
Aantal campings: 22
Bekeuringen: 1

Route: Tournus – Dijon – Nancy – Metz – Bettenbourg – Weiswampach – Sankt Vith – Verviers – Eupen – Aken - Landgraaf
Gereden kilometers: 627

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis