Vandaag staat een van de de meest spectaculaire routes van de hele reis op de kaart: De route door de Todrakloof in de Hoge Atlas. Ik heb me er al maanden op verheugd. Vanuit de camping tot aan de volgende camping is het ongeveer 6 uur rijden dus ik vertrek weer vroeg. Ditmaal gedwongen omdat Baloe me om kwart voor 7 piepend wakker maakt. Gisteravond is er natuurlijk niet meer veel van wandelen gekomen omdat ik bekaf was of zou het komen omdat hij ook een inwendige klok heeft? Terug naar bed gaan is geen optie en zo rij ik al om half 9 van de camping weg. Bij mijn medereizigers is ook al wat activiteit te bekennen, de meesten gaan ook vandaag weer voor de lange route die eerst nog wat dorpjes aandoet waar ik wat brood en dergelijke kan kopen.

Al heel snel begint de weg te klimmen, de majestueuze bergen glimmen in de ochtendzon. Tientallen kleuren die ik jammer genoeg niet zo goed op de foto krijg. De amandelbomen staan in volle bloei tussen de enkele lemen huisjes. Groene oases met dadelpalmbomen zo ver als het oog reikt. Op de vruchtbare velden langs de riviertjes zijn tientallen vrouwen aan het werk terwijl de mannen voor hun huisje zitten te roken. Ze zwaaien vriendelijk als ik langs rij en steeds hoor je weer “Bonjour, ca va?” Kinderen komen aangerend zodra ik het busje stop om een foto te maken, waar ze zo snel vandaan komen mag Joost weten.

En dan die bergen in allerlei verschillende vormen en kleuren, om de haverklap stop ik om foto’s te maken en dat kan op deze verlaten weg. Het is onbeschrijflijk mooi, ik word er gewoon wat emotioneel van en met de muziek van André Rieu op de achtergrond al helemaal. Maar dan staan er opeens , na een bocht, een paar agenten op straat. “Stop”. Eentje komt naar mijn raampje gelopen en als ik wijs en zeg dat het zo prachtig is, zegt hij wat vragend en beduusd als hij mijn gezicht ziet: “Ohh, you are crying?” Ik kan niet anders dan het beamen en? Ik mag doorrijden zonder dat ik ook maar mijn papieren heb laten zien…. Gelukkig zag hij niet dat ik geen gordel om had…Na 2,5 uur rijden komen Joke en Paul mij pas achterna die mij en mijn busje prachtig op de foto zetten als ik een riviertje over de weg moet oversteken.. Pas heel veel later komen er nog 2 stellen die mij inhalen, ik rij natuurlijk in mijn eentje veel rustiger zodat ik op mijn gemak om me heen kan kijken.
En dan komt na 4 uur rijden eindelijk de roodkleurige Todrakloof in zicht die bekend staat om zijn dramatische kliffen tot wel 300 meter hoog. Meteen aan het begin staan de verkopers in de rij die je van alles en nog wat willen aansmeren terwijl je eigenlijk alleen maar komt om te genieten van deze prachtige omgeving. Ik poeier het mannetje meteen af maar die blijft aan de gang ondanks dat ik Baloe eens LUID laat blaffen. Zelfs als ik alweer in de auto zit om te vertrekken staat hij nog aan het raampje om te bedelen.

Een paar honderd meter verder kan ik dan in alle rust de bus parkeren, van de verkopers die in deze kraampjes hun spul proberen te verkopen heb ik geen last. Maar het is druk, bussen toeristen worden uitgeladen, de meeste Aziaten die snel een foto maken en dan de bus weer in moeten. Baloe mag even met zijn poten in het water van de Todrarivier en dan rij ik een stukje verder in de hoop dat het rustiger wordt. Maar wat schetst mijn verbazing, dat mooie stukje Todrakloof is maar een kleine 500 meter lang en dan volgen in snel tempo weer de kleine dorpjes elkaar op. Niettemin hartstikke prachtig, maar dit waar ik me het meest op had verheugd, de Todrakloof, is meteen dat waar ik het meest in ben teleurgesteld.

Inmiddels is het kwart over 2 en naar de volgende camping is het nog ruim een uur rijden. Op 1500 meter hoogte is het nog net zo warm als in het begin van de reis aan de kust, maar het verschil is dat er op de bergtoppen die niet zo ver van de camping af liggen een dik pak sneeuw ligt. Wellicht dat we dat de komende dagen van nog dichterbij zullen gaan zien.
Op camping Le Soleil Blue in Boumalne Dades is het weer proppen om 20 campers fatsoenlijk geparkeerd te krijgen. Ik ben een van de eersten die er dit keer is, dus als het nodig mocht zijn kan ik er redelijk snel uit, maar er staan een paar campers zo ingebouwd dat dat niét mogelijk is.

Morgen ga ik de bekende Dadeskloof bedwingen. Robert en Yvonne, die een erg grote camper hebben, rijden met mij mee in mijn busje, maar het grootste gedeelte van de groep gaat het met een taxi doen omdat ze er een beetje huiverig voor zijn. Naar boven is geen probleem, maar de steile afdalingen kunnen nog wel eens tricky zijn. We gaan het zien….

Route : Goulmima – Tadighoust – Amellagou -Assoul – Tingher – Boulmane Dades
Gereden kilometers: 228
Coördinaten slaapplek: N 031,22.704 W 005,58.876

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis