In de hoop dat er al iemand in de garage aanwezig is rijd ik om 8 uur de camping af. Ik heb de hele nacht slecht geslapen want vanmiddag na de excursie heb ik natuurlijk ook geen huis. Wat moet ik meenemen? Waar moet Baloe blijven? Ik wil de anderen zo min mogelijk tot last zijn al weet ik dat ze dat niet zo voelen. Bij Camping “Reparatie campers” is nog niemand aanwezig, ik moet zelf de poort open maken. Moet ik wachten of gaan en de auto, moet ik die zomaar open achter laten bij al die andere campers en mensen die er staan? Ik wacht het even af maar er verschijnt niemand en tenslotte moeten we om 9 uur klaar staan voor de geplande excursie. Dus ik sluit de auto af, neem de sleutel mee en mijn stoeltje en terwijl de zon opkomt boven de okerkleurige bergen wandel ik op mijn gemak terug naar mijn eigen camping. Ondertussen heb ik het scootermannetje al een apje gestuurd dat ik de sleutel bij de receptie achterlaat maar hij is inmiddels al bij de receptie en wandelt rustig rond met mijn sleutel. Hij heeft hier eerst nog een paar andere klussen….

Mijn tas met spullen voor vanmiddag gaan bij de 2 gepensioneerde huisartsen in hun mooie terra kleurige buscamper (mijn kleur), Baloe wordt aan een lange lijn vastgebonden en bij Marleen die met nog 2 dames achterblijft om voor de honden te zorgen, wipt iedereen een voor een binnen met de benodigde instructies . Die voor Baloe zijn makkelijk: Water en af en toe een knuffel. De rest komt met volgeschreven papiertjes : wat lekkers voor als ze weggaan, nog eens wat lekkers als de hond begint te piepen, naar binnen in de camper of naar buiten, zo laat plassen, zo laat poepen: ze krijgt van iedereen een hele waslijst. Mijn makkelijke hond. Later hoor ik dat ze hem na een paar uur bij zich heeft genomen, dat hij heel knuffelig is geweest , ze is met hem gaan wandelen, hij heeft geplast en gepoept : “Maar wat trekt hij!!!!!” “Maar wat ben ik blij met jou Marleen!”

Om 9 uur staan 9 busjes gereed om 36 mensen de dag van hun leven te bezorgen. Een 5,5 uur durende rit door de bergen van de mini-Atlas met waanzinnige uitzichten, maar ook soms waanzinnige wegen waarin we door elkaar worden geschud, hoezeer de chauffeur ook zijn best doet om zo voorzichtig mogelijk te rijden.
De eerste stop is bij de Blue Rocks. De Franse kunstenaar Jean Verame beschilderde met toestemming van Koning Hassan11 in deze omgeving honderden granieten rotsblokken en kleine heuvels. Hij gebruikte 18 ton verf in de kleuren blauw, rood, paars , geel en wit. Een surrealistisch gezicht in deze woeste, doch kale omgeving. Bernardine en ik, Annik is bij de honden gebleven, klauteren samen tussen de rotsblokken omhoog, totdat we ver aan de overkant op de top van de rotsblokken die in de zon liggen, iemand van onze groep zien staan. “zullen we?” ze hoeft het mij maar 1 keer te vragen, maar tegen de tijd dat wij er bijna zijn is de groep alweer bij de auto’s, ze staan op ons te wachten. Zo jammer dat we met 9 auto’s zijn, anders zouden we onderweg wellicht wat vaker hebben kunnen stoppen, want het landschap kan ik eigenlijk niet beschrijven, je moet het gewoon met eigen ogen zien.

Daarna rijden we door naar de Gorges d’ Aït Mansour, op een soms smalle maar zeer spectaculaire weg in de hogere uitlopers van de anti Atlas. Afgelegen gehuchtjes, kerkhoven die niet als zodanig herkend worden: In een open vlakte steken wat kleine rechthoekige stenen in de grond, niet groter dan een centimeter of 20. De vele amandelbomen staan nu net in bloei, met hun paarse knopjes een prachtig gezicht tegen de bergen. In de vallei steken de kale rode rotsen af tegen de groene palmbomen en blauwe lucht. Een stukje paradijs in Marokko, een echte oase. Een paar kleine huisjes en aan het eind een stalletje waar je iets te drinken kunt krijgen, een enkel tafeltje en stoeltje staan buiten. Niet genoeg voor die 39 mensen die in een keer op de stoep staan. Ik hoop dat de vele foto’s een indruk zullen geven. Op een van die smalle, aan een kant afbrokkelende wegen die de diepte ingaat, komen we een grote Duitse camper tegen. Vrouw aan het stuur, man ernaast. Ze hebben nog net een beetje plaats om aan de kant te gaan voordat onze 9 auto’s hun moeten passeren. De chauffeur waarschuwt haar nog dat de vele kilometers slechte weg bijna onbegaanbaar is voor hun maar ze schudt haar hoofd en zegt dat ze gewoon doorrijden. Omkeren gaat toch niet op deze weg maar het is onverantwoord. Ik zit nog heel lang mijn hoofd te schudden, wetend dat wij in het verleden ook zulke stomme dingen hebben gedaan, maar zoals het gezegde luidt: NO RISK NO FUN!

Aan het eind van deze prachtige tour staat in een restaurant in Tafraout een Marokkaans buffet voor ons klaar. De kok heeft bijna alles gemaakt wat er op de menukaart staat zodat iedereen de keuze heeft wat er gegeten kan worden. En dat het heeft gesmaakt is te zien aan het weinige dat er na afloop nog maar op de schalen ligt.
Baloetje is superblij als hij me weer terug ziet, het waren ook wel heel veel uren zonder zijn baasje. Ook al heeft hij het hartstikke goed gehad bij Marleen en de andere dames, hij is toch het liefst in mijn nabijheid en zo hoort het ook…
Inmiddels hoor ik van het mannetje van de camperreparatie dat mijn auto klaar is en omdat Hans en Sas naar het dorp moeten om geld te gaan pinnen lopen ze met me mee om enerzijds te kijken hoe het er daar aan toe gaat en anderzijds te kijken hoe de reparatie is gedaan en ik niet voor eventuele gekke dingen kom te staan. De 3500 Dirham heb ik gepast bij me zodat er niet onverwacht meer wordt gevraagd als afgesproken. Ík vind dat de auto er keurig uitziet, zij zijn mannen en zien wat meer, maar voor dat geld en wat het in Nederland zou hebben gekost voor mijn oude auto hebben ook zij zo iets van: ‘Doen’! Maar om de auto mee te nemen moeten we nog een uur wachten, want de binnenkant van de deur, de bekleding, zit er nog niet op. ‘Klaar’ is dus een weids begrip hier. Dus met de 2 heren op sleeptouw ga ik in het dorp pinnen, altijd wel een veiliger idee.

Het mannetje komt me na een uur op zijn brommertje ophalen omdat de auto nu echt klaar is. Het mooie stukje spuitwerk valt nu helemaal op omdat de rest van de auto zo verschrikkelijk smerig is. Maar ik ben er blij mee! Nog snel door naar het dorp om te tanken, water aanvullen op de camping, de rotzooi opruimen in de camper en dan word ik door de groep, die inmiddels mijn ‘nieuwe’ camper heeft bewonderd, verplicht om 10 minuten te komen zitten, druk als ik ben geweest. In die 10 minuten ben ik ook alweer 10 keer opgestaan en van Roel, de gepensioneerde huisarts komen er steeds 5 minuten straftijd bij😊

En net als ik aan het verslag ben begonnen word er op de deur geklopt. Baloe woedend! Die heeft blijkbaar de geur van Derk, de reisbegeleider, nog niet opgepikt maar die mag zich uiteindelijk toch naar binnen wringen in mijn kleine busje dat dan ook meteen ‘vol’ is . Derk komt kijken hoe het met me gaat als alleen gaande in deze groep , en vraagt zich af waar mijn onrust en gedrevenheid vandaan komt. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik inderdaad altijd ‘druk ’ben. In mijn hoofd is het nooit rustig, al kan ik ook uren in een boek verdiept zijn, maar daarboven spookt van alles door. Door zijn werk in het verleden als interim manager heeft hij een aantal goede tips voor me, ik ga er dan ook écht mee aan de slag. Niet proberen, maar doen! En dat reisbegeleider worden? Daarvan heb ik vanavond meteen gezegd dat het dat niet ging worden. Reizen uitknobelen dat kan ik wel, maar om de hele dag klaar te staan zoals hij en zijn vrouw Margiet dat ‘moeten’, dat ga ik niet redden. Wellicht als ik een stuk jonger was geweest? Maar ’s avonds ben ik gewoon geen mens meer, dan is het alleen nog maar “Carry tijd’.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis