Het is nog geen 10 uur, ik ben er klaar voor. De broodman is geweest, we hebben allebei het ontbijt achter de kiezen en de groep is vertrokken voor de excursie langs de zandduinen😊Ik word steeds handiger in het opbreken van de zooi rond mijn camper. Het is nog geen een keer gebeurd dat ik vergeten ben om de stroomkabel van het kastje af te halen, maar laat ik dat nu maar niet te snel zeggen want dan gebeurt het net.

Ik ben vandaag van plan om enkele caches in de buurt te gaan doen en niet ver van de camping ligt midden in de steenwoestijn Lake Dayet Srij oftewel het meer van Merzouga dat vroeger een zoutmeer was, een van de weinige natuurlijke meren in Marokko. Vanwege het water dat vrijkomt uit de Errachidia-dam en water dat het meer binnen dringt als het regent is het nu een zoetwater meer geworden. Tenminste áls het niet, zoals nu het geval is, al jaren niet meer heeft geregend en gortdroog is. In het voorjaar schijnen er talloze vogelsoorten te zien te zijn: flamingo’s, haviken en woestijnzangers. De enige vogel die vandaag voor mijn neus voorbij fladdert is een kraai die ook nog eens veel teveel lawaai maakt in dit immens grote, stille gebied. De beloofde egels, slangen, woestijnvossen en hagedissen die er het hele jaar door te zien zijn volgens de reisgids laten het ook afweten. Maar het is een prachtige wandeling met het uitzicht op de zandduinen aan de ene kant en de hoge bergen aan de andere kant. En als er dan ook nog eens een cache ligt dan is de wandeling niet voor niets geweest.

Het dorp Merzouga ligt aan de rand van de hoge zandduinen. Winkeltjes, restaurants en prachtig geklede mannen die zodra ik mijn busje heb geparkeerd, op me af komen om hun diensten aan te bieden. Oei, dat klinkt als…..Maar ik bedoel natuurlijk de alom bekende kamelenritjes, excursies met een 4x4, en vooral het naar binnen lokken om nog meer zooi te kopen dan dat ik gisteren heb gedaan. In een van de ‘kledingzaken’ zie ik een prachtig blauwe korte tuniek hangen, hij lijkt iets te groot maar de jonge verkoper schat mijn maat goed in!!! Maar of ik dat nu een goed teken vind, het lijkt me niet. Hij past tenminste perfect en de knul glundert een beetje. Dat heeft ie toch maar goed gezien😊Het afdingen begint en nu ben ik wel in mijn element, gisteren moest ik het laten afweten. De verkoper vraagt 200 Dirham en ik beweer dat een van mijn medereizigers gisteren 100 heeft betaald. Geen idee of dat waar is, maar Allah. Ik krijg het ding uiteindelijk voor 120 Dirham mee. Ik ben tevreden en hij waarschijnlijk ook, al zal ik dat nooit te weten komen….

Het kotje aan de rand van het dorp verkoopt vlees: rund, geit en kip. Het mannetje achter de kraam ziet er een beetje uit alsof hij het rund net heeft geslacht. Ik vraag naar kip, bedoel een stukje kipfilet, maar krijg de vraag terug of ik dan een hele kip wil? Nee natuurlijk niet, maar een stukje kipfilet schijnen ze niet te verkopen. Dan maar rund, een klein stukje, vraag ik met mijn vingers wijzend. 1 Kilo, 2 kilo? Ik krijg de man niet aan het verstand gebracht dat het voor mij alleen is, maar uiteindelijk snijdt hij een klein stukje af van de lap die hij aan het bewerken is met zijn grote slagersmes maar probeert toch nog een stuk erbij te smokkelen op de weegschaal. Hij grijnst een beetje geringschattend wat mij doet vermoeden dat het vlees hier normaal met hele koeien over de toonbank gaat.
Na een heerlijk koude jus-bananen shake op een terrasje, waar Baloe zich dit keer goed gedraagt, rij ik het kleine eindje naar de camping terug. Daar ligt iedereen door de hitte op apegapen, behalve Sas die net terugkomt van de beklimming van de hoogste zandduin. Ik had het ook zo graag gedaan, maar mijn conditie is door die flinke verkoudheid zwaar achteruit gegaan. Dus ik hou het maar op een ritje met de dromedarissen.

En om kwart voor 5 liggen er in de zandduinen voor onze camping 21 dieren te wachten om met ons de meest fantastische rit te gaan maken , toch wel een van de hoogtepunten van deze reis. Maar dan heb ik het niet alleen over de dromedarissen maar om de meest prachtige omgeving waarin we deze tour gaan maken. Bruine, blonde, zwarte en 1 witte dromedarissen liggen rustig in het zand een beetje te kauwen, sommigen knotteren wat of kijken verveeld om zich heen. Ze zijn met vijven aan elkaar vastgeknoopt en hebben 1 begeleider. Ik kies een blonde met een hele grote kop (of is het hoofd) en dan mogen we een voor een erop stappen. Ik hoor een boel gilletjes als de dieren omhoog komen, ze zijn ook een stuk hoger dan het grootste paard waar ik ooit heb op gezeten. En dan vertrekken we in een lange rij door de zandduinen die nu nog liggen te schitteren in de zon. Heuvel op, heuvel af, de begeleiders lopen op blote voeten in het warme zand, zij doen de hele dag niets anders. Zand en hoge duinen zo ver je ogen kunnen zien, auto’s en quads die er door heen crossen en overal van alle kanten komen nu de dromedarissen tevoorschijn die met de toeristen een van de hoge duinen beklimmen om naar de zonsondergang te kijken. Een voor een krijgen de dieren het commando om te gaan liggen, eerst gaat de voorkant naar beneden en dan die lange achterbenen. De ene protesteert nog een beetje, maar die van mij is al door de knieën voordat hij het commando krijgt. Door het warme zand ploeteren we met z’n allen de berg op om te wachten totdat de zon ondergaat. De begeleiders maken foto’s met ieders toestel en wij kunnen niets anders dan genieten.

Wát een fantastisch avontuur dat voor mij nog wat langer had mogen duren, maar als de zon dan weg is rolt iedereen van de berg af naar de dieren die zich zo voor het oog niet eens hebben bewogen. Ik ruil met Ron van dromedaris, hij gaat op mijn blonde en ik ga op zijn witte😊die ik, omdat het beestje toch een naam moet hebben, voor het gemak maar Verstappen noem. Niet omdat hij nu zo snel is maar omdat dat de eerste naam is die me invalt. De weg terug is , ook al is de zon nu onder, net zo bijzonder als de heenweg. De stilte, de oranjekleurige bergen die er nu net weer even iets anders uitzien…. Het is magisch!!!!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis