Ik word vanmorgen door mijn medereizigers uitgezwaaid, zij moeten nog aan hun ochtendritueel beginnen als ik de poort uit rijd. De baas van de camping komt me op de oprit tegemoet met vers brood, ik heb het maar aangenomen maar wie weet door hoeveel handen dit al is aangeraakt.

Eerst nog even wat liters diesel in de tank gooien, die kost hier trouwens rond de 1,30, en dan kan de lange rit naar de woestijn beginnen. Het eerste gedeelte is een lange rechte weg, met aan weerszijden soms een klein hutje waar omheen geprobeerd wordt om te boeren. Er schijnt dan toch iets van water in de grond te zitten, want anders konden deze kleine bedrijfjes er niet eens zijn. Maar wat er dan geboerd wordt is niet duidelijk. Op sommige stukken grond worden dadelpalmbomen gekweekt maar voor de rest ?

Op deze 75 kilometer lange weg kom ik niet meer tegen dan een paar campers en hooguit 5 auto’s. De politie heeft hier dan ook duidelijk geen werk aangezien er niemand te zien is. Op de kale vlakte zitten een vrouw en twee kleine kinderen onder een boom, geen geiten te zien anders zou je nog kunnen denken dat ze een kudde moeten hoeden. Het is me zo wie zo ook niet duidelijk waarom zoveel mannetjes op hun hurken in die warme kleding langs de kant van de weg zitten. In de verte staren, een sigaret de mond waarin nog maar 1 tand zit en verder niets. Net als ik voor de zoveelste keer ben gestopt om foto’s te maken zie ik in de verte een kudde dromedarissen aan komen sjokken, de herder loopt er tientallen meters achter, dus hoef ik me niet druk te maken dat ik een foto maak. Soms moet je brutaal zijn om dat toch te doen, maar ik ben er altijd een beetje huiverig voor. Eentje steekt het veld over en komt over de straat richting mijn busje gelopen, die is dan wel weer brutaal😊 Niet verder dan 5 meter van mij vandaan stopt hij even totdat hij de blaf van Baloe hoort en met een vaart het veld op schiet. Maar ik heb mijn foto!! De herder komt ook nog even gedag zeggen maar verder dan “Bonjour, ca va?” komen we niet.

En dan komt Zagora in beeld, een stad die uit het niets verschijnt na een lange rit ‘niks’. De rivier de Draa loopt door het gehele gebied maar ook die staat nu droog, net als alle andere riviertjes waar ik langs ben gereden. De stad is de toegangspoort tot de Sahara, er staat een bord ‘Tombouctou, 52 jours’. Dit betekent dat het ooit 52 dagen duurde om per kameel in Timboektoe te komen dat aan de andere kant van de Sahara ligt. Inmiddels heb ik gezien hoe hard die kamelen kunnen rennen dus die afstand is verschrikkelijk groot. Het is al erg warm op dit uur van de dag, door een van de kasbah’s slenter ik met Baloe op zoek naar een cache, zodat hij even zijn poten kan strekken voordat ik de ‘roze’ stad induik waar het een drukte van belang is. Veel zin om te lopen heb ik niet meer en op een van de terrasjes tref ik Cees en Inge en Kees en Koos, de 2 K’s! Zij zijn ook net pas gaan zitten en ik ben net op tijd om ook mijn bestelling door te geven. Aan bekijks hebben we genoeg, aan deze kant van het land, in het diepe zuiden, zijn de mensen over het algemeen heel erg donker, op het negroide af. En dan zitten er ook nog eens 3 honden bij, waarvan die ene grote zwarte het steeds gemunt blijkt te hebben op mannen in djellaba’s en met puntmutsen op….Baloe schiet op ene af die iets te dicht bij ons groepje komt en trekt hem met een woeste blaf bijna aan die lange puntmuts over tafel. Beetje overdreven, maar het scheelde niet veel… Dus snel maken dat ik wegkom nadat ik het broodje achter mijn kiezen heb.

Na Zagora lijkt het alsof de kleine stadjes, die weliswaar ver uit elkaar liggen, welvarender worden. Het zijn nog steeds roze huizen van leem maar met kronen op de daken en voor het oog lijkt de omgeving een stuk schoner dan in het noorden. In de hitte fietsen de schoolkinderen, gekleed alsof het winter is, naar hun afgelegen dorpen.

De omgeving wordt steeds ruwer, de eindeloze steenwoestijn gaat na de eindeloze vlakte over in slingerwegen door de bergen. Ik had even gehoopt dat de weg heerlijk vlak zou blijven omdat ik dan niet zoveel hoef op te letten. Ik voel me niet echt lekker en ben blij als ik na anderhalf uur, na Zagora, het dorp M’Hamid binnen rij, het laatste dorp aan de Draâ rivier. De rivier die vanaf de Atlas langs de dorpen Agdz en Zagora richting dit dorpje stroomt en dan in het zand van de Sahara verdwijnt. Deze rivier is echter al heel vaak opgedroogd doordat de boeren die in de Draâ vallei wonen het water gebruiken om hun gewassen te bevloeien. M’Hamid was ooit de laatste oase waar de karavanen samenkwamen voordat ze de Sahara introkken naar Timboektoe dat 3700 kilometer verder ligt.

Onze Camping, La Boussole du Sahara ligt buiten het dorp, midden in de woestijn, omgeven door zandduinen waar de dromedarissen voor mijn deur lopen. Een haast onwerkelijke plek, 360 graden om ons heen alleen maar zand, stilte en een fantastische zonsondergang. Alleen maak ik die vandaag niet meer mee, ik ben zo beroerd dat ik om 7 uur al met een paar paracetamol het bed induik..

Route : Foum Zguid – Zagora – M’Hamid
Gereden kilometers: 228
Coördinaten slaapplek: N 029,49.716 W 005,43.928

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis