Dag 9

Eindelijk heb ik weer eens een goede nachtrust gehad, weliswaar 1 keer naar het toilet beneden maar daarna tot 6 uur doorgeslapen. En dan ben ik ook klaarwakker en kan Baloe zich verheugen op een extra vroeg klein rondje. Blixie is de volgende die zijn poot omhoog mag doen en dan ben ik weer aan de beurt.

Na mijn ontbijt als de rest van de veestapel is verzorgd zie ik de buurman-boer aankomen die dit keer door Baloe vriendelijk wordt begroet . Een stortvloed aan woorden valt over me heen waarvan ik er maar een paar begrijp: Dokter, Marsac en Femme. Dus zijn vrouw gaat met me mee, het zou wellicht ook wat vreemde blikken opwerpen als hij met mij bij de dokter komt aanzetten… En voor het geval dat ik zijn woorden niet begrijp heeft hij een briefje in zijn handen: Docteur, 16.45. Ik heb gisteravond nog lang op mijn telefoon gezocht naar de ap die het mogelijk maakt om een conversatie meteen woordelijk te laten vertalen naar het Frans. Midden in zijn betoog pak ik het ding om te kijken of het werkt, ik zeg eerst iets waardoor het meteen wordt vertaald en dan mag de boer zijn zegje doen. Hij kijkt er iets argwanend naar maar dan begint ie zo te tetteren dat mijn telefoon de vertaling niet bijhoudt en er allerlei onduidelijkheden worden vertaald. Wanneer ik zeg dat hij het langzamer moet doen verstaat de ap het niet, het Frans dat hier wordt gesproken herkent mijn telefoon niet. Dus leg ik het ding weer op tafel en doe moeite om de rest van de conversatie te begrijpen. Af en toe knik ik eens van “Oui oui” en waarschijnlijk doe ik dat precies op het goede moment want hij blijft maar door kleppen. En dan blijft er niets anders over dan de riem van Baloe te pakken, de rubberlaarzen van Janine aan te doen en de deur op slot te doen. Nadat ik hem nog snel een doosje bonbons in de handen heb geduwd, van thuis meegenomen voor het geval dát, loop ik met hem richting auto en met nog een paar keer “Merci” van mijn kant waarvoor ik de vertaalap niet nodig heb, verdwijnen we allebei een andere kant uit. Hij met de auto naar zijn koeien en ik met Baloe voor een korte wandeling. Tenslotte moet ik nu met 2 honden steeds apart lopen en dan is het voor allebei iedere keer maar wat korter.
Gisteren is er niets gekomen van de stal uitmesten, dus die staat vanmiddag op mijn lijstje. Omdat Sjoerd zijn urine nog steeds de hele tijd laat lopen is die stal door en door nat waardoor het een zware bedoening is. Met mijn hand verpakt in een handschoen sjouw ik de mest er uit en hooi en stro er weer in. De kippen scharrelen om me heen, de schuur waar Blixie ligt heb ik even dicht gedaan zodat Baloe ook weer buiten kan rondrennen. Voor de kippen heeft hij totaal geen oog meer, af en toe trekt hij even een sprintje waardoor er eentje die hem net voor de neus komt, kakelend opvliegt.
De katten die op de vensterbank hun bakjes eten hebben staan, vindt hij daarentegen wél nog steeds interessant. Maar gelukkig hebben die ‘s nachts hun plekje in de hooischuur.
Omdat ik vanwege de grote verbouwing van dit huis maar 1 ‘leefplek’ in gebruik heb hoef ik ook alleen maar deze plek schoon te houden, dus de stofzuiger en een dweil erdoor heen is snel gebeurd. Het elektrisch kacheltje houdt de boel een beetje warm, de grote houtkachel durf ik niet te gebruiken hoewel daar veel meer warmte vanaf komt. Een dekentje op de bank doet de rest…

Om 20 over 4 staat Odette voor de deur, de vrouw van buurman-boer Michel en rijden we naar de dokter in Marsac . Het is daar blijkbaar ‘ons kent ons’ want ze omhelst de wachtenden die voor mij aan de beurt zijn. Het niet op tijd aan de beurt zijn is ook deze Franse plattelandspraktijk niet vreemd, net als bij ons in Landgraaf. Het duurt dan ook nog een flinke 20 minuten eer we naar binnen kunnen. Odette gaat mee, zij mag het voorval uit de doeken doen. Maar gelukkig spreekt de jonge vrouwelijke arts ook een klein beetje Engels net als haar assistente die vers van de opleiding komt en voor het eerst in de praktijk aanwezig is.
Mijn vingers zijn flink ontstoken en de arts schudt een beetje haar hoofd als ze hoort hoe het gekomen is. Vraagt nog even of de hond ook zijn injecties heeft gehad, maar dat moet ik ontkennen, die vraag heb ik Janine al eerder gesteld. Na de tetanus-spuit worden de vingers ontsmet en flink ingepakt, alleen dat laatste stukje om het verband ook werkelijk op zijn plek te houden, dat ontbreekt.
Na betaling van 26,50 voor het consult vertrek ik dan ook met losse flodders en een recept voor antibiotica, ontsmettingsmiddel en steriele gaasjes naar de apotheek, 54,71 armer. Het is kwart over 6 wanneer we bij Odette voor de deur stoppen, zij kan het niet aanzien dat die vingers zo slordig ingepakt zijn en komt weer met haar verbanddoos aandragen. Buurman-boer, die aan tafel in zijn eentje zit te eten, kijkt het lachend aan en begint weer een heel verhaal. Maar bij mij zijn de woordjes nu wel op, ik heb toch flink kunnen meebabbelen. Ik sta er zelf versteld van, mijn 9 op school voor Frans is blijkbaar niet voor niets geweest, alleen is het meeste toch wel écht weg.
Niet veel later zet ze me bij het huis af en belooft dat ze iedere dag om 5 uur mijn vingers komt verzorgen. Zonder de vertaalapp te hoeven gebruiken kan ik nu tenminste zeggen hoe dankbaar ik voor hun hulp ben…

Wat een geluk dat ik vanmiddag alles al heb klaargezet voor hond en paard, Sjoerd staat al bij zijn staldeur die ik voor de zekerheid maar dicht heb gelaten. De kippen en katten hebben hun eten ook al gehad voordat ik vertrok en mijn verhaaltje van vandaag is in etappes geschreven zodat ik er nu alleen nog maar een eind aan hoeft te breien…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis