Voordat iedereen wakker is loop ik met Baloe een rondje naar de supermarkt in het kleine dorpje waar iedereen, behalve een grote roedel honden, nog diep in slaap is. Ik heb wat oud brood meegenomen en dat houdt ze een beetje op afstand van ons. Om dat oud brood wordt onderling wél gevochten maar het haalt wel de aandacht bij ons weg en dat is ook de bedoeling. Om de hoek bij de nog slaperige supermarkt is een ‘boulangerie’ annex restaurant en het brood dat ze daar verkopen is om je vingers erbij af te likken. Weliswaar is het een gewoon stokbrood, maar ik heb ze al eens minder lekker gehad.
Net als ik mijn bestelling heb gedaan bedenk ik dat ik een oproepje kan doen op de groepsapp, wellicht is er al iemand wakker voor wie ik brood kan meenemen. Tegen de verkoopster zeg ik dat ze even moet wachten om dat van mij in te pakken omdat ik de reacties wil afwachten. En die laten niet lang op zich wachten, er melden zich een stuk of 9 liefhebbers, de verkoopster ziet het lachend aan en ze pakt een grote tas om het spul in te doen. Bij mijn busje staan ze nog nét niet in de rij om het brood over te nemen, mijn goede daad voor vandaag is een feit…

Met 5 vrouwen en even zoveel honden maken we in de loop de morgen een lange strandwandeling. Voor de honden wordt het weer eens tijd om zich in de golven en op het strand uit te leven en het lijkt wel of ze alle 5 de kolder in de kop hebben, ze rennen elkaar achterna en duiken de golven in, geweldig om te zien hoeveel plezier ze hebben.
Een paar schoolklassen, jongens met hun leraar en meisjes met hun lerares, (hoe kan het ook anders in Marokko,) hebben een schooluitje en juichen als ze onze honden zien. Baloe gaat zitten en ik wenk de kinderen dat ze dichterbij mogen komen. Een beetje aarzelend en afwachtend komt een enkeling Baloe aaien, maar waar een schaap over de dam is volgen er meer.
Binnen no time staan er een stuk of 20 kinderen die hem allemaal willen aanraken, die grote zwarte hond. Hij laat het zich gevallen, gaat er nog net niet bij liggen en geniet zichtbaar van al die handen. De leraar en naderhand de lerares hebben moeite om de kinderen weer mee te nemen en voor het thuisfront moeten er ook nog foto’s worden gemaakt. Waar komt dat fabeltje vandaan dat Marokkanen honden onrein vinden, in de Koran staat er niets over (heb ik van internet😊)

Weer terug op de camping is het een drukte van belang en van de weeromstuit ga ik meedoen: er wordt gesopt, de ramen worden gelapt (mwah) en aan de overkant zie ik de stofzuiger van hand tot hand gaan. Ik controleer voor het eerst zélf mijn oliepeil, waarbij ik natuurlijk toch weer op de vingers word gekeken door een aantal mannen, van wie ik daarna wél de goedkeuring krijg😊Het lijkt wel ‘We zijn er bijna’!

Na de middag zoek ik met Baloe een restaurantje op in het dorp, ik heb geen zin om vanavond na de briefing nog te koken en mijn Dirhams moeten uiteindelijk tóch op. Cees en Inge, die aan de wandel zijn, schuiven als ik bijna klaar ben, ook nog gezellig aan om een hapje mee te eten. Cees, die wel zin heeft in een biertje, krijgt een glas voorgezet dat op appelsap lijkt. Er zit geen schuimkraag op maar volgens hem smaakt het best en hij bestelt er nog eentje. De rekening: 12 euro voor die 2 biertjes, want, zegt de ober, eigenlijk mogen ze geen alcohol schenken in dit restaurant!! We lachen er eens flink om, want die 2 biertjes zijn nog duurder dan het eten dat ze krijgen voorgeschoteld😊

Met z’n 39en naar de briefing, de laatste van deze reis, want overmorgen gaan we de boot op en dan is het écht voorbij. De laatste puntjes voor de overtocht worden besproken en dan is er bij velen toch ook al een soort van heimwee te voelen naar het samenzijn van de groep, het reizen, het land, de gesprekken, straks weer verder gaan alleen…

Ik heb net een heerlijk warme douche genomen en zit mijn verslag te tikken als Bernardine komt vragen of ik nog even bij hun wil komen kletsen. Ook voor haar en Aniek was het de eerste groepsreis en ze hebben er ten volle van genoten, net als ik. En natuurlijk heb je met de een iets meer/anders dan met de ander maar dat is logisch in een groep met 39 mensen bij elkaar. Het beeld komt bij me naar boven dat ik haar en Aniek en al die anderen zag zitten bij de overtocht naar Marokko en dacht: Moet ik al die mensen gaan leren kennen en gaat dat lukken? Nou, dat is gelukt en goed ook, nog 2 dagen dan is het afgelopen maar gaat mijn eigen reis gewoon nog een paar weken door….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis