Dinsdag 14 en woensdag 15 november 2023

Ruim een uur voordat we verwacht worden op vakantiepark Het Liederholt in Beekbergen sta ik al in de startblokken. De twee voorgaande nachten heb ik verschrikkelijk slecht geslapen omdat ik toch wel wat spanning voel voor de komende dagen. Baloe heeft nergens last van, die slaapt zijn schoonheidsslaapje. En dat heeft hij ook wel nodig, want zijn vacht ziet er op dit moment niet uit en dat komt zeker níet van de spanning.

100 Meter voordat ik het park inrij, zie ik een man lopen met een zwart/wit /bruine hond en ik herken hem meteen, de hond dan. Ik heb de eigenaar er van al op Facebook opgezocht en ik krijg meteen de kriebels, van de hond dan welteverstaan! Want als er 1 hond is waar Baloe een hekel aan heeft dan is het dit soort (kleur) honden. Ik zwaai even , maar moet dan toch het raampje open draaien om me bekend te maken. De man, waarvan ik al weet dat hij een van de begeleiders van de reis is, herken ik van de whatsapp foto. Ik word meteen de camping op gedirigeerd en manoeuvreer mijn kleine busje tussen twee monsters van bijna 8 meter. Qua lengte ben ik hier dus wel in het nadeel. Er staan al flink wat meer campers, dus ik ben niet de enige die er vroeg bij is. Mensen staan buiten te kletsen, kopje koffie in hun hand, stroopwafeltje erbij en hun honden dartelen aan de riemen door elkaar heen. En daar moeten wij ons dan tussen voegen. Baloe doet dat beter dan ik, hij is vriendelijk als altijd tegen de mensen en wat gereserveerd tegen de honden maar loopt er rustig, weliswaar aan de riem, tussendoor. Ik stel me voor aan de 36 anderen, maar vergeet net zo snel hun namen als dat ik ze te horen krijg. Hier en daar worden al wat groepjes gemaakt en dan besef ik pas hoe alleen je kunt zijn in zo’n groep met alleen maar stelletjes en heb ik het toch wel effe moeilijk. ‘Wat heb ik in hemelsnaam gedaan?’ Gelukkig dat ik Baloe als ijsbreker bij me heb want ik moet van verschillende mensen horen wat ik wel voor een prachtige hond bij me heb! Er is zelfs 1 iemand bij die vroeger een blonde Hovawart heeft gehad en dus heb ik heel even een gespreksonderwerp.
Na de koffie lopen we met zijn allen het bos in, waar de honden meteen los gaan. Baloe ook, maar die wordt door een kleine terrier en een doodle, beiden wat dominante reuen, meteen omsingeld wat hun meteen een snauw oplevert maar waar ze ook weer niet écht van schrikken. De twee blijven provoceren en ik besluit om Baloe even aan de riem te nemen en dan druipen ze af na een niet erg overtuigend bevel van hun baasje. Na een kwartiertje laat ik Baloe weer los en hij verdwijnt tussen de rest, neemt geen notitie meer van mens of hond en komt alleen af en toe eens terug rennen om naar mij op zoek te gaan. 20 Vieze, vuile, natte honden moeten een uur later weer de respectievelijke campers in want wij krijgen een paar uur info voorgeschoteld wat we wel of niet mogen, moeten of kunnen doen in Marokko. Na 4 uur tolt mijn hoofd van alle informatie en ben ik blij als ik even in de camper tot rust kan komen.

Het welkomstdiner had voor mij dan ook even overgeslagen kunnen worden, maar zo’n eerste avond kan ik dat natuurlijk niet maken. Het groepje waar ik bij aanschuif, een stel van mijn leeftijd en een gepensioneerd huisartsen-stel, blijkt nogal wat dezelfde interesses te hebben. Paardrijden, motorrijden, de vroegere Hovawart bezitters en natuurlijk de camperreizen zijn het onderwerp van gesprek. En dan blijkt dat diner waar ik zo tegenop had gezien ook nog wel mee te vallen.
Om 10 uur rol ik om van vermoeidheid en hoofdpijn, de rest blijft dan nog even zitten maar ik ben blij als ik bij de camper terug kom. Baloetje krijgt niet eens de kans om meer te doen dan zijn poot achter het busje omhoog te tillen. Ik ben kapot van alle indrukken…..

Na een praktisch slapeloze nacht loop ik om 7 uur alweer buiten. Het is net even droog maar de weersvooruitzichten voorspellen niet veel goeds. De gezamenlijke hondenwandeling om half 9 laten we dan ook aan ons voorbijgaan, het regent dat het giet. Ik zie een paar diehards het bos ingaan , maar een grote natte hond in mijn kleine camper zie ik niet zitten. Baloe zal moeten wachten. Op ons staat daarna weer een hele morgen info te wachten, maar inmiddels zijn de gezichten al iets vertrouwder en omdat ik alleen reis is mijn naam ook al wat meer bekend. (de opgespelde naambordjes doen de rest) En Baloetje heeft blijkbaar harten veroverd want ik krijg al meteen een oppasaanbod wanneer ik eens met een excursie mee zou willen. Omdat de temperatuur in de camper al heel snel oploopt wanneer ook maar heel even de zon schijnt kunnen de honden dus niet binnen blijven zitten.
De morgen wordt volledig besteed aan de uitleg over de verschillende navigatiesystemen, het invoeren van coördinaten, (gesneden koek voor mij vanwege het Geocachen) de ap Tripplans waarop iedereen de reis kan volgen komt aan bod, en al het papierwerk dat van tevoren in orde moet zijn. Voordat we de oversteek maken moeten de honden nog bij de plaatselijke dierenarts een gezondheidscheck ondergaan, dat misschien 5 minuten in beslag neemt en waarvoor je dan waarschijnlijk een godsvermogen dient neer te tellen. Ook dat moet iedereen tijdig zelf regelen. Ik dacht dat ik al veel geregeld had, maar merk dat er nóg meer moet. Maar ik heb nog anderhalve maand de tijd, hoewel ik mezelf ken: het zal allemaal binnen een week opgelost zijn, al moet ik de nacht doorhalen. Ik lijk toch meer op mijn vader als dat ik dacht😊Bij hem moest ook altijd alles gisteren gedaan zijn. Toch een stukje onrust..

Bij het afscheid krijgen we allemaal een typisch Marokkaans theeglaasje aangereikt, weliswaar zonder thee dit keer, maar dat zal tijdens de reis op de Marokkaanse campings beslist vaak gevuld gaan worden! Proost! We zijn er (nog niet) bijna…..

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis