Dag 80

Het is een vreselijke nacht geweest, een fikse storm raast over het busje dat eigenlijk nog redelijk beschut staat maar toch de volle wind vangt. Baloe heeft zich teruggetrokken op de bestuurdersstoel waar hij ineen gedoken ligt en ik ben blij als ik om 7 uur kan opstaan. De wind is dan wel gaan liggen maar hij heeft wel voor flink wat ravage gezorgd op de veranda van het huis van het huis van Yvonne en Leo. Grote vazen liggen om en een gedeelte van een kunststof hekwerk is volledig vernield.

Het huis is nog in diepe rust wanneer ik Baloe om kwart over 8 op hun veranda achterlaat en ik naar de Mina Rica en de 165.000 jaar oude Geode van Pulpi vertrek dat op 20 minuten rijden ligt. Ik heb niet gereserveerd, en hoop dat er in een van de eerste rondleidingen nog een plekje vrij is. En ik heb inderdaad geluk, om 9 uur kan ik bij de eerste rondleiding aansluiten, weliswaar is het bij een Spaanse groep, maar ogen heeft iedereen en de rest kan ik op internet opzoeken. De vrouwelijke gids vertelt vol enthousiasme en ondanks het Spaans kan ik nog redelijk wat meekrijgen. Er lopen een paar Fransen bij die een koptelefoon op hebben waardoor alles wordt vertaald en bij elk punt dat we tegenkomen noemt de gids in het Engels het nummer op. Als ze aankomt bij “Number 5” schiet ik zo in de lach dat ze me wat vragend aankijkt en ik zeg in het Engels : “It reminds me of the menucard of the Chinese restaurant”. Ze lacht hartelijk mee en bij ieder volgend nummer schiet ook zij weer in de lach.

Maar iedereen komt natuurlijk voor de Geode en dat pronkstuk dat zich in deze oude mijn bevindt wordt tot het laatste bewaard. In de verlaten zilvermijn, de Mina Rica zijn lange tijd mineralen en edelstenen gedolven. In december 1999 ontdekten leden van de Madrid Mineralogist Group de Pulpí Geode die 8 meter lang en 2 meter hoog is, onbeschadigd en van doorschijnend kristal en kwarts. Sommige kristallen zijn maar liefst 2 meter lang. Een geode is een holle steen, oftewel een grot waarin een uniek proces water heeft gekristalliseerd en is gevuld met kristallen, kwarts, calciet en amethist. Deze geode, die op 60 meter diepte ligt is de op 1 na grootste van de wereld, de grootste is in Mexico gevonden maar daar mogen geen bezoekers bij omdat de omgeving heel erg giftig is. Voor een bezoek aan deze geode gaat ook heel wat vooraf : iedereen krijgt een haarnetje om, een mondkapje net als handschoenen zijn verplicht om de geode te beschermen tegen invloeden van buitenaf.
Een voor een moeten we op onze buik door een opening met aan weerszijden grote kristallen een stuk naar binnen glijden, dan wordt het licht even aangemaakt zodat je het kunt bewonderen en daarna mag je zonder de attributen in de opening gaan zitten waar foto’s worden gemaakt. Een hele happening, maar het is meer dan de moeite waard om dit pronkstuk te zien schitteren. Maar ook zonder dit is de mijn een bezoekje waard, in alle gangen schitteren kleine kristallen , mineralen, ijzer, lood en zilver. Honderden meters gangenstelsels, pilaren, trechters, putten, trappen en mijnkooien. Er liggen nog steeds items die door de mijnwerkers zijn achtergelaten, lege flesjes bier, tonijnblikjes, een rugzak, schoenen, werktuigen en zelfs teksten. Een andere getuige van de aanwezigheid van de mijnwerkers is een klein beeldje van Santa Barbara, geflankeerd door witte plastic rozen beschermde deze Heilige Maagd vanuit haar tempeltje de mijnwerkers door de jaren heen.

Na anderhalf uur komen we weer bovengronds en haal ik bij de receptie mijn foto’s op die tijdens de rondleiding zijn gemaakt. Het zijn er een stuk of 18 en worden per mail doorgestuurd, kosten: 1 euro in totaal. Had ik dat geweten had ik er nog meer laten maken maar de uitleg erover was in dit geval niet erg duidelijk😊Tja, had ik toch maar beter op moet letten tijdens de Spaanse les.

Baloetje is lief geweest bij Yvonne en Leo, hoe kan het ook anders, het is gewoon een goeierd! Vandaag ga ik verder trekken, niet echt veel verder, maar toch moet ik afscheid nemen van die 2 lieverds die er alles aan hebben gedaan om het me naar de zin te maken. Leuke gesprekken, een heerlijk etentje en een gezellige avond op de koop toe met hun en met Herjan en Bernadette. Die 2 zie ik donderdag bij de garage dus daar zeg ik alleen gedag tegen, Yvonne en Leo daarentegen zal ik waarschijnlijk deze reis niet meer zie maar ik beloof dat ik er zéker nog eens terug zal komen. Na een dikke knuffel is het écht tijd om te vertrekken en rij ik niet veel later Los Lobos uit, maar de plek staat met een stip op de kaart…

Ik heb gereserveerd bij Rico’s Retreat, een Park4Night een kilometer of 35 verder richting Lorca, een plek op het platteland tussen Puerto Lumbreras en Almendricos. Daar runt het Engelse echtpaar Jeff en Debby een camperplaats met 6 plekken, met 360 graden uitzicht op de omringende bergen. De Engelse Jeff komt me tegemoet wanneer ik het terrein oprijd en ik ben nog niet gestopt of ik heb al op iedere wang een kus, begeleidt me naar mijn plekje en wanneer ik zeg dat ik eigenlijk meteen de wasmachine nodig heb gaat hij me meteen voor naar de ruimte waar ook de douche, het toilet en de wasmachine is. Dat ik daar zo snel mee wil beginnen komt omdat het weer er erg dreigend uitziet en omdat ze geen droger hebben.

Zijn vrouw Deb verwelkomt me met de krulspelden nog in haar haar, ze lijkt er niets om te geven. Easy going, dat is hun motto, maar wel aanpakken en dat blijkt uit het feit dat ze meteen haar man erbij roept als ik vertel van het geluid aan mijn auto. Die stelt voor om rond half 5 naar hun garage te rijden waar ook zij de camper en auto’s in onderhoud hebben en waar ook hun gasten profijt van hebben. Inmiddels heb ik kennis gemaakt met Aline en Myrthe, een jong stel dat in hun camper werkt en een jaar wil rondreizen. Zij staan naast mij en Aline biedt direct aan om het whatsapp spraakbericht over de reparatie aan mijn auto te vertalen in het Spaans zodat de mecanicien begrijpt wat er in Marokko is gebeurd. Zij heeft dat zo gepiept en download ook meteen maar de foto’s die ik vanmorgen kreeg toegestuurd van de zilvermijn. We drinken een kopje thee en wanneer ik om half 5 met Jeff naar de garage rijd bekommeren zij zich om Baloe en gaan met hem aan de wandel. En die sul loopt ook nog gewoon mee, al zal dat ook komen door de brokjes die ik in hun handen heb meegegeven.

De garageman leest aandachtig het vertaalde spraakbericht door en gaat op aandringen van Jeff een stuk met mij en de auto rijden. Hij komt wel tot dezelfde conclusie: het zingend geluid dat de auto maakt komt door een te strak gespannen distributieriem maar veroorzaakt geen panne. Hoogstwaarschijnlijk zal het geluid verdwijnen wanneer ik wat meer kilometers heb gemaakt. Ik ben nu toch een stuk geruster al zal die spanning helemaal verdwenen zijn als ik goed en wel thuis ben.
De sterke wind heeft ervoor gezorgd dat mijn was droog is en ik vanavond onder heerlijk geurende lakens kan liggen. Alhoewel dat wellicht nog een paar uur zal duren want we zijn door Jeff uitgenodigd om bij hun thuis iets te komen drinken. Hoewel de drank zelf moet worden meegenomen en hij en Debby zorgen voor de rest. Het zal mij benieuwen, want na 2 van die k.t nachten heb ik echt geen zin om tot laat te braggelen…

Route: Los Lobos – Los Jurados – Los Lobos – Las Canalejas – Pulpi – Pozo de la Higuera - Almendricos
Gereden kilometers: 78
Coordinaten slaapplek: N 037.30,466’ W 001.44,975

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis