Dag 18


Het was een nacht….. Het liedje dat Guus Meeuwis jaren geleden uitbracht slaat niet op de nacht die ik achter me heb. Blijkbaar is de Coca Cola, waarvan ik gisteren bijna 1 liter naar binnen heb geslurpt , me niet goed bekomen. In ieder geval heeft die me tot een uur of half 1 wakker gehouden. Daarna ben ik in een onrustige slaap gevallen totdat Baloe piepend op bed springt. Mijn broek en jas ligt voor het grijpen dus in een mum van tijd staan we buiten. Het maanlicht valt over de zacht kabbelende rivier, voor de rest is de omgeving volledig in het duister gehuld en loop ik slaapdronken met hem mee . “Nee Gerda, ik ga niet weer vertellen over het hoe of wat, maar je weet vast nog wel waarom mijn hond mij wakker maakt😊 “
Maar ook al is mijn nacht zo brak, uitslapen kan ik niet , maar veel waard ben ik óók niet. Dus nadat ik op mijn gemak mijn ontbijt achter de kiezen heb, vertrek ik richting Stadtprozelten dat aan de oever van de Main ligt, direct tegenover het gehucht Mondfeld waar Anja, de fokster van Baloe woont zo dichtbij dat ik de puppys bij wijze van spreken al kan ruiken.

De Main is hier nog geen 50 meter breed en het pontje zet me vanavond, wanneer ik met haar heb afgesproken, naar de overkant. Het weer is wat wisselvallig, met vlagen is het heet totdat de zon weer achter de wolken verdwijnt en het alleen nog maar benauwd is. Op het grasveld waar ik mijn busje heb neer geplant, scharrelen een flink aantal eenden en ganzen die zich tegoed doen aan het oude brood dat ik nog over heb en niet veel later komt er nog een brutale zwaan voorbij die zich er niets van aantrekt dat hier een zwart harig monster ligt.

Ruim 70 meter boven het dorp torent een van de grootste kasteelruïnes van Beieren, de Henneburg, een kasteel uit de vroege 13de eeuw. De indrukwekkende helderrode zandstenen muren van de een paar jaar geleden gerestaureerde ruïne springen meteen in het oog als je het dorp in rijdt maar toen wij in 2016 voor het eerst hier kwamen om Baloe op te halen was het nog grotendeels een puinhoop.
Het is een hele steile klim naar boven, dat weet ik nog uit voorgaande jaren, maar de labcache die er nu ligt heeft meer aantrekkingskracht dus net voor de lunch pak ik me bij elkaar en begin samen met Baloe aan de pittige wandeling. Hij heeft nergens last van, hij heeft natuurlijk ook 4 poten, maar bij mij werkt de korte, slechte nacht door. Voor het laatste puntje van de labcache moet ik de toren in via talloze metalen trappen en even twijfel ik nog of ik die maar laat liggen. Maar dat kan ik met mijn geweten niet aan, maak Baloe vast aan een van de spijlen (hem bespaar ik het dan weer wel!) en zeul naar boven. Het puntje is binnen, het zonnige uitzicht over de Main en Mondfeld is magnifiek en ik kan weer tevreden zijn met mezelf…en met Baloe die braaf ligt te wachten totdat ik weer voor zijn neus sta.

Om een uur of 6 zet het pontje me in de stromende regen over naar Mondfeld. De grote parkeerplaats met aan de ene kant het uitzicht op de Henneburg en aan mijn andere kant de bergen is vannacht mijn ‘plekje voor de nacht’, zoals het ook acht jaar geleden was toen we Baloe op kwamen halen. Die staat al meteen in de startblokken zodra ik de deur van het busje open gooi, nog een geluk dat ik hem aan de riem heb vastgemaakt. Hij herkent zijn ‘geboorteplek’ en wellicht heeft hij ook al de geur van zijn familie opgepikt. Maar hij moet nog een uurtje wachten totdat Anja thuis is van haar werk en blijft onrustig. Ik trouwens ook, want die puppy‘s……En is het dan eindelijk tijd om te gaan dan sleurt hij me nog net niet de straat over naar haar huis waar achter de spijlenpoort moederhond Kiki staat te kwispelen en 3 schattige pups rond haar poten scharrelen. 1 Blonde en 2 zwart-blonde teefjes van 10 weken oud buitelen over elkaar heen en duwen hun neusjes tussen de spijlen door om aan die grote zwart-blonde vreemdeling te ruiken die eigenlijk alleen maar óog’ heeft voor Kiki.
Achter ons gaat dan de voordeur open en staat Anja die door Baloe bijna wordt dood-geknuffeld. Het is iets meer dan 2 jaar geleden dat hij haar heeft gezien maar de herkenning is er meteen, “Uit het oog maar niet uit het hart” De begroeting tussen haar en mij is een stuk minder knuffelig, tenslotte ben ik maar een ‘mens’ en bij haar gaan de honden altijd voor.

Als ze de puppy’s in de ren heeft gezet kunnen we binnenkomen. Baloe wordt door Kiki uitgbreid begroet en besnuffeld maar hij heeft meer interesse in al die geurtjes die op het terrein te vinden zijn en wanneer dan de kleintjes ook uit hun ren mogen heeft hij het niet meer. Drie kleine, drukke wervelwinden om hem heen terwijl hij net zo lekker bezig is om zijn neus overal in te steken. Hij vindt ze niet leuk, geeft af en toe een snauw zodat de kleintjes verschrikt wegduiken, maar dat duurt niet lang en ze komen meteen weer op hem af . Maar Baloe vindt het echt niet leuk en de kleintjes worden in de ren gezet waar ze genoeg te spelen en te ravotten hebben en krijgt hij zijn rust weer terug. En omdat ik zoooo veel van mijn hond houd gaat er geen 1 mee terug naar huis😊 Maar het feit blijft dus wel dat er nog 3 teefjes op zoek zijn naar een nieuw tehuis, mocht er dus nog iemand iets weten??

Met de puppy’s in de ren en mijn hand over het hek zodat ik ze toch nog wat kan knuffelen kunnen Anja en ik even lekker bijkletsen. Baloe en Kiki zijn inmiddels ook tot bedaren gekomen en liggen rustig in de tuin en de drukke puppy’s? Voor hun is het inmiddels ook tijd om de ogen dicht te doen, de een ligt in een schommelmandje zijn dutje te doen en de andere twee hebben een mandje waarin een dikke deken ligt, opgezocht.
Ook voor Baloe en mij wordt het dan tijd om ons mandje op te zoeken. Een enerverende dag voor ons allemaal maar ik ben stiekem toch blij dat alleen Baloe met mij terug naar huis gaat….

Route: Wurzburg- Wertheim – Stadtprozelten – Mondfeld
Gereden kilometers: 191172 –191229 = 57
Coördinaten slaapplek: N 049.46,958 O 009.25,178

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis