Dag 26
Wanneer ik om haf 8 uit de douche stap en bij de camper terugkom, liggen daar 2 verse broodjes en 2 hondenbrokjes . Ronnie heeft voor het ontbijt gezorgd, een ander begin van de dag dan mijn normale bakje yoghurt met cruesli. Bij de andere campers die op het kleine terrein staan is het nog donker en stil, maar ik ben klaar voor vertrek. De accu is opgeladen tot 88 % , ik wil niet wachten totdat hij vol is want natuurlijk ben ik ook benieuwd of hij laadt onder het rijden. En dus neem ik een goed uur later afscheid van de camperplekbaas waar het gesprek nog even komt op de periode dat ik thuis moet zijn: Half maart vanwege mijn nu nog in winterslaap zijnde schildpadden. Tot mijn verbazing vertelt hij dat er in zijn tuin ook 4 schildpadden leven die nu ook in winterslaap zijn. De kleintjes die hij deze zomer heeft zien lopen hebben een nieuw thuis gekregen bij Marien en Rita, mijn campermonteur van gisteren. Had ik dat toen maar geweten, normaal komt in een gesprek wel eens mijn liefde voor die dieren ter sprake maar nu was het natuurlijk alleen maar het probleem met de elektriciteit.

Ook zag ik in de reacties op mijn verslag dat een paar van mijn volgers deze plek al vaker hebben bezocht. Fred en Els zelfs al heel vaak, zo vertelt Ronnie nog snel en er rollen nog flink wat anekdotes uit zijn mond. Maar dan wordt het echt tijd om te vertrekken, de route 66 van Portugal oftewel de N2 wacht.

Ik wil vandaag niet te ver rijden, het weer is prachtig, de zon schijnt en Garmin wordt in geprogrammeerd op een plekje aan het stuwmeer een kilometer of 100 naar het zuiden. Het eerste stukje via de IP3 gaat nog snel maar daarna zoek ik toch echt de N2 op. Tenslotte staat die op mijn lijstje van de ‘To do’ dingen. De route is meer dan prachtig, hij slingert tussen de bergen door met uitzicht op de vele schilderachtige, kleurrijke dorpjes die beneden en boven de weg liggen. Het tempo ligt niet hoger dan 45 kilometer per uur en soms bij steile afdalingen nog minder.

De auto doet het prima, maar ik heb het als bestuurder toch zwaar. Ik wil heel graag om me heen kijken maar de route laat dat niet echt toe, de haarspeldbochten vragen heel wat aandacht, zoveel dat ik me eigenlijk afvraag of ik dit nog 500 kilometer wil doen. Na een korte stop in het pittoreske dorp Vila Nova de Poiares waar ik in het gemeentehuis nog een stempeltje laat zetten in mijn gele N2 paspoort neem ik dan ook het besluit om de route vanaf morgen te verlaten. Hoe jammer dat het ook is en hoe graag ik het ook had gewild, maar om nu alleen maar mijn blik op de weg te moeten houden en niet van het uitzicht te kunnen genieten, is vast niet de bedoeling van deze route.

De beloning om de route van vandaag af te maken zit hem in het plekje voor de nacht. Hoog boven het stuwmeer met uitzicht op de dam en de heuvels geniet ik de rest van de middag met een boek in de zon. Baloe kan hier ook nog even het water in, zwemmen mag hij helaas niet want anders moet hij met zijn natte lijf straks de bus in, maar hij neemt genoegen om zijn poten nat te maken. Van mijn goede voornemen om vandaag op de camperplek het zwembad in te duiken is niets gekomen en om nu hier het stuwmeer in te duiken, dat zie ik ook niet zitten. Ik hou het bij mijn stoeltje in de zon…

Route: Sâo Joâo de Areias – Penacova – Louredo – Vila Nova de Poiares – Via Nova do Ceira – Pedrógâo Grande
Gereden kilometers: 103
Coördinaten slaapplek: N 039.55,314’ W 008.08,014

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis