We zitten om kwart over 8 aan het ontbijt, als enige gasten. In de 4 dagen dat we hier zijn hebben we slechts 1 morgen een ander stel gezien. Lekker rustig dus. Het is net 9uur als er aan de voordeur van de Riad wordt geklopt: Een wat slordig mannetje brengt ons naar de plek waar we enkele minuten later worden opgepikt door onze gids voor vandaag. In de auto zitten vier knullen die met ons mee op excursie gaan. 3 Jongens van een jaar of 20 uit de buurt van Londen en een man van 38 uit Dallas, Texas. Niet dat we dat al metéén te horen krijgen, maar in de loop van de dag wordt de sfeer wat losser De gids stelt zich voor als ‘Dries’ wat Sandra en mij meteen in de lach doet schieten. Een oerhollandse naam in Marokko, maar het wordt gespeld als Driss.
Door het bergachtige landschap rijden we naar Volubillis. Af en toe wordt er gestopt bij een uitzichtpunt waarbij dan wel het uitzicht verloren gaat onder een dik wolkendek en waar dan ook nog flink wat regendruppels uit vallen. De regenboog vergoedt dat even later wel weer.
Volubillis ligt een uurtje rijden van Fez, ten noorden van Meknes waar we later op de dag naartoe gaan. Het is een oude Romeinse stad waar de best bewaarde en meest bezochte overblijfselen van Marokko te vinden zijn. Opgravingen tonen aan dat de eerste bewoners van de stad de Carthagers waren in de 3de eeuw voor Christus. Later, in 42 na Christus werd de stad ingelijfd bij het Romeinse rijk. Aan het einde van de 18de eeuw maakt Idriss 1 van Volubillis zijn toevluchtsoord. Nadat hij zichzelf tot emir had uitgeroepen door te verklaren een directe afstammeling van Mohammed te zijn, maakte hij dit gebied tot de geboorteplaats van de Islam.
Genoeg geschiedenis, maar het blijft interessant om te zien waartoe die Romeinen in staat waren. Onder de hoofdstraat in de oude stad loopt nog steeds de riolering die toentertijd is aangelegd door dit slimme volk. Inmiddels is de miezerregen overgegaan in een plensbui en vluchtten we naar de auto waar Dries al staat te gebaren om wat vaart te maken. We bedanken de gids die ons zoveel over het gebied heeft verteld maar die staat alweer op de volgende groep te wachten. Een reisgezelschap Nederlanders die met Kras een rondreis maken.
Een paar kilometer verder, aan de voet van het Zerhoun gebergte ligt Moulay Idriss, de kleurrijke stad van de stichter van de Islam. Vanwege haar religieuze status was de stad tot het midden van de 20ste eeuw gesloten voor niet-Moslims. Nog steeds is het straatbeeld een van zwaar gesluierde vrouwen en mannen die gekleed gaan in djellaba. Als we aan komen rijden ligt de stad er net zo gesluierd bij . Dikke regenwolken die ieder uitzicht tegenhouden. Toch stappen we allemaal uit, alsof we de wolken zo kunnen dwingen om te verdwijnen. Dries pocht dat achter de stad een paar hoge bergen liggen, maar we hebben ze niet gezien. Als de wolk even verdwijnt is het enige dat we zien een glimpje van de kleurrijke stad .
Tijd om door te rijden naar Meknès, de weg slingert langs duizenden olijfbomen en tientallen wijngaarden. Hier wordt wijn gemaakt die door Marokko als beste wordt beschouwd, maar niet door de Marokkanen gedronken mag worden, tenslotte wordt alcohol door de Islam verboden. Over hypocrisie gesproken….
In Meknès worden we door Dries bij een superchic restaurant gedropt om te lunchen. Aan de ronde tafel komen de tongen los. Bij de drie jonge knullen uit London is dat wel pas nadát zij het eerste mandje brood in vijf minuten naar binnen hebben gesnaaid . Ze hebben nog geen ontbijt gehad en dat is te merken. Wij moeten het doen met het 2de mandje brood dat meteen wordt gebracht door de ober in livrei. De Indiase Texaan, die door zijn beroep als ‘physician ‘ goed in de slappe was lijkt te zitten, is een stuk rustiger maar doet net zo gezellig mee met de gesprekken. Omdat Sandra en ik vanavond hebben afgesproken om in de Riad te eten waar ‘mama’ voor ons zal koken, delen wij een (warme) maaltijd. Met alle voorgerechtjes en het brood is dit meer dan genoeg voor ons 2. Zeker met de soep vooraf en het toetje erna.
We hebben een uur de tijd om te eten , daarna staat de gids klaar die ons door Meknès zal begeleiden. De drie jonge Londenaren gaan niet mee, zij nemen vanmiddag nog de trein naar Casablanca. We gaan dus verder op stap met de Texaan en de gids. Meknès is ook een van de 4 Koningssteden, maar wat ons betreft veel minder mooi dan Fez. Hoewel het slechte weer natuurlijk ook meespeelt. De stad, die op de werelderfgoed lijst van Unesco staat, wordt omgeven door kilometers verdedigingsmuren met monumentale poorten. Veel ervan staan nu in de steigers om te worden gerestaureerd dus erg aantrekkelijk is het allemaal niet. Als de Texaan met de gids een muziekmuseum willen bezoeken, struinen Sandra en ik even over de markt. Aan ons is het museum niet erg besteed. De grote moskee daarentegen is zeker de moeite waard. Hij is niet meer ‘in werking ‘, vandaar dat we er wel naar binnen mogen, maar iedereen is welkom om even te komen zitten of te bidden. Een ‘schietgebedje ‘ kan er bij ons nog wel even af. Dat we het vanavond nog hard nodig hebben weten we dan gelukkig nog niet….Of was het tóch de hulp van de sultans die hier in het mausoleum liggen?
Twee uur en veel teveel info later dropt de gids ons bij Dries, die ons amicaal begroet. Dat krijg je na een paar uur samen in de auto. Op de terugweg naar Fez worden de gesprekken persoonlijker, de stille Texaan doet nu ook net zo hard mee. De sfeer is gemoedelijk, hartelijk, ongedwongen en voelt vriendschappelijk.
Sandra en ik hebben geen zin om op de weg naar de Riad langs Abdul en Ahmed te lopen die zeker weer voor hun winkeltje zitten te wachten. We halen de Texaan over om als bodyguard met ons mee te lopen, wisselen met Dries telefoonnummers uit en nemen hartelijk afscheid met de belofte om contact te houden. Op weg naar onze Riad blijkt dat de Texaan zijn verblijf dicht bij de Blue Gate heeft en wij nog een heel stuk verder moeten. Dus we nemen de ‘grote’ omweg die gelukkig bergafwaarts gaat in de smalle steegjes en komen om 10 over 6 vermoeid in onze Riad aan. Jassen uit, spullen uitpakken en met de benen hoog. Dat laatste is tenminste de bedoeling maar dat gaat nog niet lukken. Sandra is haar telefoon kwijt…. Ik probeer haar te bellen maar we horen nergens iets rinkelen. Paniek! Maar meer bij mij dan bij haar. Want heb ik het 3 jaar geleden niet hetzelfde meegemaakt in Sri Lanka ? Het staat me nog helder voor de geest. Wat een geluk dat we het nummer van Dries hebben gekregen, hij neemt meteen op als ik bel. Zet de auto aan de kant en belt 5 minuten later terug dat de telefoon in zijn auto ligt. Opluchting bij ons allebei. Haar rijbewijs en bankpas zitten er ook in!! Dus schieten we weer in onze jas en nemen nu toch maar de afkorting naar de Blue Gate . We zijn de hoek nog niet om en daar staan Abdul en Ahmed al te zwaaien en te roepen of we binnen komen. Ik spurt er langs, roep keihard “ No, emergency” En laat ze verbijsterd achter. Sandra spurt achter me aan, de weg gaat nu bergop maar adrenaline doet veel met een mens.
We staan net een paar minuten bij de Blue Gate als we Dries zien aan komen rijden. Nog nooit zo blij geweest om iemand te zien. Sandra duwt hem nog snel wat in de handen voor alle moeite en dan komen bij ons allebei een paar verlossende tranen. Pffff.
De winkeltjes sluiten hun deuren al wanneer we weer de Medina in lopen. De avond valt en daarmee ook de duisternis. Maar in ons Riad staat het avondmaal klaar. ‘Mama’ heeft gekookt en we hoeven alleen nog maar aan de chic gedekte tafel aan te schuiven. Pffff en dan ‘moet’ ik nog wat op papier krijgen.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis