Ik heb mijn schade vannacht ingehaald, zit om half 7 het verslag van gisteren af te maken en als dat is gebeurd wil ik meteen onder de douche. Mijn haren zitten vol Sahara-zand en moeten nodig worden gewassen. Maar daar heb ik iemand voor nodig, niet om die haren te wassen maar om het douchehokje open te maken. We hebben van Derk bonnetjes gekregen om te douchen en dat bonnetje moet je dan weer inleveren bij de campingbeheerder. Omslachtig maar het is niet anders. Alleen is die vent in geen velden of wegen te bekennen om half 8 en ook niet om 8 uur. Het wordt half 9, ze zijn hier niet van de vroegste. Maar intussen heb ik dan wel al met Baloe gewandeld en ontbeten, dat dan weer wel.

Om half 10 staan er koffie en koekjes klaar in de kring, een kleine briefing voordat we een rondleiding krijgen in een echt Berber-huis. Het huis is van de ouders van de gids geweest en is 600 jaar geleden gebouwd. Zijn ouders zijn inmiddels verhuisd naar het nieuwe dorp en dit huis is nu ingericht als museum. Een kijkje hoe het vroeger was en dat is in onze ogen verschrikkelijk. Lage , smalle, donkere doorgangen van de ene ‘ruimte’ naar de andere in een huis dat van leem is opgetrokken. Beneden de ruimtes voor de kleine veestapel, dat zorgde in de winter voor warmte. Een gezamenlijke slaapkamer, de doucheruimte met een gat naar buiten zodat het water daar kon wegstromen. Op het ‘dakterras’ sliep het gezin wanneer het binnen te warm werd. Maar dat tevens werd gebruikt als ‘werkruimte’ waar de argan-noten werden gekraakt. In het oude dorp wonen nog steeds 2 families, zo te zien met tv want er staat een schotel op het dak en dat staat hier als een vlag op een modderschuit. In de buurt van het dorp staat een gazelle in de rotsen die hier 6000 jaar geleden is uitgehouwen. De gids vertelt het vol trots, maar dat weet ik natuurlijk al lang want daar heb ik deze week de cache gevonden. Derk legt aan de groep uit wat geocachen is terwijl ik de rotsblokken op klim om het ding aan de groep te laten zien. Word ik ook nog even gefilmd terwijl ik er nog iets meer over uitleg.

2,5 Uur later loop ik de camping weer op, de rest is in het dorp blijven lunchen maar Baloetje ligt op mij bij de camper te wachten en die heeft zeker een flinke wandeling verdiend. Samen met Marjo lopen we achter de camping door naar de hoge bergen waarop een Duits stel probeert de steile rotswand te beklimmen. Ze zitten vrij hoog maar omdat de wind onze kant uit staat hoor je precies wat ze zeggen. Later op de avond zien we ze halverwege zitten , ze zullen vast op de berg overnachten.

Het merendeel van de groep maakt zich ’s middags op voor een bezoek aan de Hammam en ik wandel naar het dorp terwijl Baloe onder de bus de schaduw opzoekt. Ik moet nog wat boodschappen hebben en gewoon wat rondneuzen in de soek die tientallen winkeltjes herbergt waarin tienduizenden schoenen worden verkocht, maar waarvan niet een mij past vanwege mijn Hallux Valgus aan beide voeten. Een paar mensen van de groep hebben bij de tapijtenwinkel een echte Berber gekocht, ik ben al lang op zoek naar een loper voor boven op de overloop. Maar van de prijzen verschiet ik al snel. Ik weet wat het mij waard is en welke kleur ik wil hebben en als je dan met een blauwe of een gele komt aanzetten terwijl ik om terracotta kleur vraag is het bij mij al vlug: “Bonjour”.

Het nadeel van zonder Baloe het dorp ingaan is wel dat als ik 3 uur later terug kom, (heb nog effe een 3 gangen-menu verorberd in een restaurantje langs de kant van de weg, ) ik ook meteen weer met hem moet gaan lopen. Bernardine gaat meteen mee als ik vertel dat ik vanmorgen een bijzonder kerkhof heb ontdekt. Ik dacht dat ik binnen 20 minuten terug zou zijn maar dat worden anderhalf uur, op sandalen tussen de rotsen en bij de nomaden tentjes de boze honden en geiten omzeilen. Een jongetje van een jaar of 12 houdt ons aan met in zijn handen 2 dozen met pannekoekjes en een soort tompoucen. Zijn ‘mama’ heeft ze gebakken en hij moet ze verkopen. Bernardine sleept hem mee naar de camping en koopt beide dozen voor 100 Dirham (10 euro). Het knulletje is zo dankbaar dat hij niet weet wat te zeggen. Die mag vanavond zeker thuiskomen! En Bernardine ? Die komt met de dozen langs de campers om ze uit te delen en vergeet mij helemaal……😊

Dit is de laatste avond in Tafraout, morgen vertrekken we naar Icht, het meest zuidelijke dorp van Marokko op deze reis. In kilometers weer een niet erg lange rit maar in tijd weer wel. Waar wij de bezienswaardigheden zullen zijn voor de dorpelingen maar omgekeerd natuurlijk ook. En dan gaat het langzaamaan richting woestijn. Nog méér zand, nog meer gekners tussen je tanden. Het zal een verademing zijn als we over een paar weken weer eens een zwembad in kunnen duiken, maar voor nu is het nog even doorbijten…op het zand!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis