Ik wil vandaag de bergen in, eindpunt Polopos. In de tv-serie Het Spaanse dorp dat hier in 2019 is opgenomen, streden 5 Nederlandse stellen om het winnen van een huis. Diegene die het huis het beste hadden verbouwd/opgeknapt mochten zich de winnaars noemen en het huis behouden. Ik heb de serie van begin tot eind gevolgd en aangezien ik én in de buurt ben én die bergen in wil, programmeer ik mijn Garmin die kant op. Routes worden vergeleken en aangepast voordat ik vertrek. We zijn het wel met elkaar oneens maar door een plek op de navigatie in te tikken moet ik zeker die mooie toeristische route kunnen volgen en van daaruit weer verder navigeren. Eenmaal goed en wel het dorp uit volg ik de N324, een prachtige weg door het berglandschap. Totdat ik na een minuut of 40 volgens Garmin in het plaatsje Alhama de Almeria op de rotonde de 5de afslag moet nemen. Even nog denk ik dat er meteen erna weer een afslag komt, maar helaas, hij stuurt me dezelfde weg terug als van waar ik ben gekomen. Vloekend vervolg ik de weg, er is geen mogelijkheid om even te stoppen en op mijn kaart te kijken. Bijkomend voordeel: ik heb die mooie bergen nu wel 2 keer gezien!

De A7 die ik al vanaf gisteren volg, heeft aan weerszijden van de weg, en dan praat ik over meer dan 100 kilometer, tuinbouwkassen. Grote plastic kassen domineren op sommige plaatsen het landschap volledig. Almeria omvat ongeveer 30.000 ha kassen waarin voornamelijk paprika, tomaat, komkommer, aubergine en courgette wordt gekweekt. En waar Nederland de voornaamste afnemer van is. Ik probeer er maar niet naar te kijken, in plaats daarvan geniet ik toch ook zeker van het berglandschap.

Voorbij het plaatsje Adra ga ik dan écht de bergen in, 18 kilometer haarspeldbochten waar tegenliggers voor mij niet welkom zijn. En die zijn er dan ook bijna niet, die ene die ik tegenkom stopt midden op de weg en draait het raampje naar beneden. “Nu komt het”, denk ik nog. Maar in plaats daarvan word ik in het Nederlands toegesproken. Het echtpaar in de auto woont in een dorpje dat net onder Polopos ligt en verzekert me dat de weg ernaartoe goed te doen is. Ik kan zelfs IN het dorp met mijn busje parkeren, bij het restaurant met zijn Nederlandse eigenaar. “jouw bus kan dat wel, die is tenslotte niet zo groot”, zegt hij nog.

Baloetje ligt op de bodem van het busje toch wat te hijgen, hij is volgens mij een beetje misselijk van al die bochten. En mij zit het ook niet in de kouwe kleren, er komt flink wat stuurmanskunst aan te pas en ik ben dan ook blij als ik het bordje Polopos zie. Maar dan ben ik ook meteen bij de ingang van het dorp en realiseer ik me dat ik het niet moet proberen om verder te rijden. De vraag waar ik het busje dan moet parkeren wordt meteen beantwoord door een wat artistiek uitziende man die me tegemoet loopt. Het blijkt een Nederlander te zijn die met zijn vriend hier in het dorp een kunstexpositie probeert op te zetten. Ik mag de bus voor het huis laten staan, maar als hij ziet dat ik een benauwd gezicht trek omdat ik straks als ik weg wil rijden in een smal straatje moet keren dat ook nog eens bergafwaarts loopt, biedt hij aan om dat voor me te doen. Baloetje is het er even niet mee eens maar als ik naast de man blijf zitten op de bijrijdersstoel kwispelt hij al snel, de man krijgt nog net geen lik in zijn gezicht. Mijn waakhond….

Op mijn gemak wandel ik het dorp in dat maar een paar honderd inwoners telt, waarvan ook nog eens een flink aantal Nederlanders. Er is veel leegstand, veel vervallen huizen, maar er staat toch ook nogal wat te koop. Hoe die mensen hier hun oude dag slijten, ik heb er bewondering voor. Nauwe steegjes, trappen, berg op, berg af, niet een winkeltje. Een kerk en een restaurant, logisch dat ze een televisieprogramma nodig hadden om het dorp niet te laten wegkwijnen. De winnaars van het programma, Thysa en Wijnand en hun inmiddels 2 kinderen, wonen er permanent. Ze hebben er een B & B opgezet en houden er kook en kunst workshops. De Familie Rutten, woont gedeeltelijk in Polopos en in Nederland. In het dorp zwerven honderden katten , voor Baloe een hele uitdaging om er langs te lopen. De katten echter staan hier hun mannetje en laten zich door zo’n grote zwarte hond niet van hun plaats verjagen en blijven stoïcijns zitten, totdat ik het even niet in de gaten heb als ik op mijn telefoontje aan het kijken ben en de riem wat losser vast heb. Dan jaagt Baloe er een na over het plein totdat de kat over de reling springt en hij het nakijken heeft. Dag kat! Dat was dan ook de enige opleving in het verder zo stille dorp. Maar mocht ik kiezen voor dit dorp of de camping van gisteren, dan was de keus vrij makkelijk. Jullie mogen raden…

De twee Nederlandse kunstenaars zijn nog steeds bezig om wat verf op het doek te krijgen als ik weer bij het busje kom. Nog even een praatje, een bedankje en dan vervolg ik mijn weg naar beneden. Op zoek naar een plekje voor de nacht. 25 Kilometer, nog ergere haarspeldbochten dan die ik op de weg naar boven had . Ik heb de vuurdoop gehad. Marokko kan niet erger zijn….

Aan het strand, een paar kilometer ten zuiden van de stad Motril vind ik mijn plekje voor de nacht. Voor me de zee en achter me de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Maar die laat ik zijn voor wat ze zijn. Ik heb voor vandaag even genoeg bergen gezien.

Route: Retamar – Benhadux – Alhama de Almeria en weer terug – Almeria – Adra – Sorvilan – Polopos - El Varadero
Gereden kilometers: 198
Coördinaten slaapplek: N 036,43.382 W 003,31.981

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis