Een geweldige dag na een afschuwelijke nacht waarin Baloe me 3 keer heeft gewekt omdat hij zo nodig naar buiten moet. Hij heeft alweer diarree en dus loop ik midden in de nacht, in de kou en de stevige wind te klappertanden, terwijl hij op zijn gemak het juiste grassprietje uitzoekt om alles uit te poepen. En als ik dan rond half 6 net weer in slaap ben begint de Fajr en dan is slapen geen optie meer en loop ik maar weer een rondje met hem ook al heeft hij hier nu geen zin meer in.
Na mijn ontbijt sjouw ik de meeste rotzooi uit mijn busje zodat Yvonne, Robert en hun kleine dwergschnauzer Dorrie genoeg plaats hebben om met Baloe en mij op pad te gaan naar de Dadeskloof.

Voor 11 groepsleden staan er 3 taxi’s klaar die met hun de rit naar boven gaan maken maar wij gaan op ons gemak met mijn busje. Met Robert heb ik afgesproken dat ik naar boven rij en hij het moeilijkste stuk naar beneden. Maar we zijn nog maar net de camping uit en nog niet eens op de grote weg als het al mis gaat. Maps stuurt me meteen naar rechts het oude dorpje in waar we in smalle onverharde steile steegjes terecht komen. Robert stapt uit om te kijken of ik verder kan en dat schijnt ook te moeten lukken volgens de aanwijzingen van de omwonenden maar ik durf het toch niet aan, het lijkt er op dat het steeds smaller wordt. Terug dan maar? Maar zelfs dat durf ik niet, hier omdraaien op een smal stuk waar ook nog grote grindheuvels in de weg zitten… Hij neemt het stuur weer over en na een paar honderd meter stap ik in en rij safe achter de taxi’s aan die opeens onze weg kruisen😊 En die stonden nog niet eens bij de camping toen wij vertrokken, ha ha! Maar ik laat ze lekker voor gaan en rij mijn eigen tempo, we willen vaak stoppen om foto’s te maken en genieten van de rit. Tot aan het eindpunt in M’Semrir is het 63 kilometer, daarna begint de niet geasfalteerde weg naar de andere kant over een hoogte van bijna 3000 meter waar de Todrakloof ligt. .

Wij zijn nog niet halverwege of de taxi’s komen alweer terug gesjeesd met onze groepsleden erin. Dat hebben wij ons dan een stuk beter bekeken en ik zeker! Want we zijn nog geen 20 minuten onderweg of Robert stelt voor dat ik lekker op de bijrijdersstoel ga zitten en dat hij verder rijdt. Hij denkt vast dat we in mijn tempo nooit boven geraken, maar Yvonne verzekert me dat hij graag rijdt en dus draag ik heel graag het stuur aan hem over en kan ik genieten van de spectaculaire rit door de Dadeskloof. Aan weerszijden rijzen de honderden meters hoge muren van roodbruin rotsgesteente op met daar tussendoor een groene slinger van vijgenbomen, planten, dadels, en water. Groene weilandjes en akkers steken fel af tegen de rode rotsen. Maar ook tientallen dorpjes waarin de mooiste hotels, campings en restaurants als paddenstoelen uit de grond rijzen. Oude kasbah’s en roodgekleurde dorpjes die qua kleur bijna opgaan in de omringende rotsen.

En dan worden al heel snel de bochten talrijker en de uitzichten nog mooier en naderen we het markante landschap van de ‘Monkey Fingers’ waar je met een beetje fantasie de apenvingers echt kunt onderscheiden. Ik zag een heleboel andere dingen maar dat krijg je….
Wij draaien aan het eind van de route om, zitten dan op ongeveer 2000 meter hoogte maar de zon is nog net zo warm als aan het begin van de morgen. Net als we op een van de vele terrasjes onze lunch hebben besteld rijden Wouter en Ytje voorbij, die na een apje van Robert meteen omkeren om zich bij ons aan te sluiten. Ook zij genieten met volle teugen van deze prachtige rit. De eigenaar van het restaurant komt meteen met allerlei verhalen aan over zijn broer die een beroemde kickbokser is en nu een eigen kickboksschool heeft in Alkmaar. Vol trots laat hij foto’s zien van de man in al zijn glorie… en raakt maar niet uitgepraat en als Ytje die foto’s meer en meer bewonderd is het natuurlijk helemaal raak. Inmiddels staat de tafel vol met salades, brood, olijven, dipsausjes, frietjes en stokjes met vlees en er wordt steeds meer aangedragen. Wij hoeven vanavond in ieder geval niet meer te eten is de conclusie…

Op de heenweg zijn we bij een uitzicht punt gestopt waar een jonge knul met een dromedaris staat om wat bij te verdienen door met het dier op de foto te gaan. Nu houdt hij ons tegen als we langs rijden. Hij houdt een stukje van de sierbumper die aan de zijkant van mijn busje geplakt zit in zijn handen dat er bij het uitzichtpunt blijkbaar van af gevallen is en hij heeft het bewaard totdat we weer langs komen rijden. Glunderend en vol trots geeft hij het aan Yvonne die nu voor in de auto zit. Op het dashboard ligt nog een rolletje snoep dat hij dankbaar aanneemt en lachend zwaait hij ons gedag. .

Tegen zessen rijden we de camping weer op; wat een prachtige rit en wat een prachtige kloof die weliswaar veel minder toeristisch is dan de Todra die veel bekender is. Maar als ik moet kiezen dan gaat mijn voorkeur uit naar de Dades. De afwisseling in vergezichten, begroeing en landschappen, de verlaten en vervallen kasbah’s en lemen dorpjes, de nu in bloei staande bomen geven deze kloof net iets extra’s.

Robert heeft nog snel bij Cees de superkit gehaald en lijmt het stukje ‘bumper’ vast. “Dan is het morgen tenminste droog en zie je er niets meer van”, zegt hij en verdwijnt naar zijn camper.
Wat een verschrikkelijk mooie dag en dat zeker doordat ik hem heb kunnen delen met Robert en Yvonne en natuurlijk hond Dorrie. Dank jullie wel xxx

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis