Vanmorgen staat een bezoek aan de Lemenstad Aït-Ben-Haddou op de planning, een paar honderd meter van onze camping vandaan. Baloe blijft achter de camper in de schaduw liggen, die heeft er niks aan om mee te gaan. Vanaf de camping zie je hoog boven op de heuvel de stad liggen. Gisteravond en vanmorgen zijn er al tientallen mensen naar boven geklommen om van het uitzicht en de zonsondergang en zonsopgang te genieten. Onze gids staat om 10 uur paraat, een mooie tijd om er naartoe te wandelen. De stad is bekend vanwege de schitterende kasbah’s s die tegen een heuvel zijn aan gebouwd, versterkt met hoektorens met daartussen smalle steegjes waar tientallen verkopers met dezelfde spullen zitten als die ze in heel Marokko verkopen. Sandra, ik heb jouw potje gekocht voor 15 Dirham, ik kon niet afdingen.

De stad Aït-Ben-Haddou staat sinds 1987 op de werelderfgoedlijst van Unesco en heeft nog zo’n 750 inwoners van wie de meesten tegenwoordig in moderne huizen aan de andere kant van de rivier wonen. Binnen de Ksar wonen echter nog steeds een paar families, waaronder de ouders van onze gids.
Helemaal bovenop de heuvel staat de graanopslag, ook weer binnen een ommuring, dit was het best verdedigde deel van de Ksar. Ergens binnen de stad die in 750 werd gesticht, zou de oprichter ervan, Ben-Haddou, begraven liggen. De stad groeide uit tot een knooppunt voor handelsroutes tussen de Sahara en Marrakesh. Ook hier zijn weer tientallen films opgenomen en zelfs vandaag worden er opnames gemaakt voor het 4de seizoen van de Amerikaanse Netflix serie Outer Banks. Cameramannen en figuranten rennen her en der door de steegjes, en terwijl wij op het terras zitten koffie drinken worden tegenover ons houten panelen met een brander zwart gemaakt zodat het lijkt alsof er brand is geweest. Boven de stad cirkelt hoog een drone, die voor toeristen strikt verboden is om het land mee naar binnen te nemen. Op de vraag of er bekende acteurs in meespelen krijg ik het antwoord: “Stricktly forbidden to answer”
Bij een van de kraampjes zit een knul te tekenen, op de 4 wanden hangen tientallen kleine en grotere tekeningen die hij heeft gemaakt met een paar pennenstreken van ‘verf’ met saffraan en thee met suiker, waarna hij de tekening boven een gasbrander houdt en dan het resultaat pas te zien wordt. Ik vind het zo mooi dat ik me laat verleiden door een kleine tekening te kopen en als verrassing zet hij mijn naam en de datum er in het Berberschrift onder.

Na de rondleiding lopen Taina en ik nog even de stad in om een cache te zoeken die in de muur van een prachtig hotel ligt en worden we door de eigenaar uitgenodigd om op het terras van het uitzicht op de heuvel en omgeving te genieten. Natuurlijk onder het ‘genot ‘van een kopje Marokkaanse thee, die ik na al deze weken helemaal níet meer lekker vind en die we na afloop ook nog eens moeten betalen…Die Marokkanen!

Als ik op de camping terugkom hoor ik dat Cees een paar keer met Baloe heeft gelopen omdat hij aan het piepen was. En omdat ze hem anders nooit horen moest er wel iets aan de hand zijn, zei zijn vrouw tegen hem. Hij heeft alweer diarree , terwijl zijn ontlasting vanmorgen nog normaal was. Dat blijft toch een dingetje, het gaat een paar dagen goed en dan is het weer even mis.

De rest van de middag breng ik luierend door aan het zwembad, beetje lezen, beetje kletsen en wat vaker met Baloe een wandeling maken die nu weer in orde schijnt te zijn. Hij is er in ieder geval niet ziek van. In tegenstelling tot de meerderheid van de groep: er wordt hier wat afgeproest en gesnotterd. Ik ben bang dat ik ze allemaal heb aangestoken. Bij mij duurt het nu al 2 weken, hoesten en nog steeds neusverkouden, maar ik ben er gelukkig niet meer ziek van zoals de eerste drie dagen.

We worden om half 8 verwacht in het restaurant voor een NKC diner en aansluitend een feestavond. Dat ik nu al terug ben zegt genoeg….De personeelsleden kunnen de drukte niet aan, de een heeft het eten al op terwijl de ander nog niets heeft. Stress alom. De bonen in de soep zijn nog keihard en de kiptajine is iets om in een holle kies te duwen. Een sinaasappel na en dat was het, dus ik verwacht dat ik vannacht met honger wakker word. Op de aansluitende feestavond wacht ik niet meer en glip er stilletjes tussenuit. Nog even een korte wandeling met Baloe en dan het bed in met een spannend boek…

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis