Dag 62

Prijs de dag niet voordat het avond is, oftewel de titel van gisteren zou eigenlijk op vandaag moeten slaan: Ik ben er helemaal klaar mee. En dat is wat mijn busje ook zegt wanneer ik net 25 minuten onderweg ben naar de volgende Park4Night. Een hard geluid en hij stopt er gewoon mee, niet dat de motor afslaat, maar er is geen beweging meer in te krijgen en ik kan hem nog net naar de kant krijgen van de drukke weg. De gevarendriehoek, die ik nog nooit nodig heb gehad, zet ik zo snel mogelijk een 50 meter terug en dan ap ik naar M & M. De ene M wandelt nog op het strand dus die hoort de telefoon niet en Marietta gooit snel alles in haar bus en staat een half uur later achter me.
Inmiddels is er al een vrachtwagen gestopt die kijkt of de V snaar mogelijk kapot is maar kan zo snel niets zeggen. Hij houdt een voorbijkomende tractor aan die een mecanicien belt en dan vertrekt ook die weer. Net wanneer Marietta er is stopt er een oude aftandse Mercedes waar 3 mecaniciens uitstappen en de eigenaar van de Mercedes-taxi. Ze duiken met z’n allen onder de motorkap, er wordt met siliconenspray overal en nergens gespoten . er wordt geschroefd en gedaan en uiteindelijk na 2 uur wordt er een kapotte v-snaar naar boven gehaald. Maar of dat daadwerkelijk het probleem is?
Inmiddels zijn er al tientallen auto’s gestopt om hulp te bieden, de eigenaar van een verderop gelegen camping spreekt Duits en vertaalt wat de mecaniciens zeggen, Die spreken niets anders dan Arabisch De kapotte v-snaar gaat mee terug naar de garage, want dit speelt zich dus allemaal af op de drukke weg en een 1 uur later zijn ze terug met een nieuwe die er zo inzit. Maar nog steeds geen resultaat.. Er wordt nog iemand bijgehaald die via een computer uitleest wat er aan de hand kan zijn maar ook weer zonder resultaat. Inmiddels staat de zon hoog aan de hemel, Marietta en Myriam zitten met de honden in de berm in een klein beetje schaduw en de een na de andere komt met oplossingen.
De camping eigenaar haalt 2 medewerkers die de auto willen weg trekken maar er is inmiddels ook een sleepwagen besteld door een of andere hulpvaardige Marokkaan die dat heeft geregeld in de stad waar we net vandaan komen en die ook weer mee teruggekomen is met de sleepwagen om te wijzen waar we staan. En dan staan er dus opeens 5 mannen bij mijn auto waarvan de hulpvaardige Marokkaan er 1 van is. Hij zegt dat de sleepkosten 100 euro zijn, hij strijkt er natuurlijk ook het zijne van op. Ik vind het ook veel, maar oke. De kosten worden door de NKC vergoed. Niet dat ik aan hun veel hulp heb, want ik kan met mijn telefoonkaartje helaas niet naar Nederland bellen, dat kan alleen via whatsapp en dat gaat weer niet met de NKC. Fred heeft vanuit thuis in Nederland met hun gebeld en het probleem voorgelegd, zij appen mij daarna terug waar ik dus niets aan heb gehad. Ik krijg een Noodnummer 5050, maar wanneer ik die bel kan dat alleen in het Arabisch of Frans. Weer contact met de NKC en dan belt een NKC -man die Marokkaan is en Nederlands spreekt. Hem kan ik inmiddels vertellen dat ik word afgesleept en dat de kosten 100 euro zijn maar die krijg ik vergoed, zegt hij!.
En dan gebeurt het onmogelijke: Er stopt een auto met een zeer zelfverzekerde vrouw die mij aanklampt en zegt dat ze van de Duitse ambassade is en dat ze gebeld is door de burgemeester die op zijn beurt weer gebeld is door een gewichtig uitziende man met wie ik naast de weg heb staan praten, een Marokkaan die in Duitsland heeft gewerkt. Zo hoor je nog eens iets😊
Zij gaat meteen in conclaaf met de man die de sleepwagen heeft geregeld en bedingt dat er niet meer dan 40 euro wordt betaald. Een grote ruzie tot gevolg en ik vlucht mijn busje in. Maar ze houdt voet bij stuk, vertelt dat ze aan onze zijde blijft totdat het allemaal is opgelost, de vriendelijke hulpvaardige camping eigenaar met zijn 2 helpers en de sleepkabels rijden weg en ik beloof hem dat wanneer het allemaal is opgelost ik een nacht bij hem op de camping kom staan , de man die de sleepwagen heeft geregeld rijdt vloekend weg. De Ambassade dame , Katja, rijdt ons voor naar de garage in de stad waar we net vandaan komen. Daar haalt ze Allah en iedereen erbij dat we niet door de mecaniciens zullen worden afgezet, ook zij zijn diep onder de indruk van de vrouw die het in deze regio flink voor het zeggen heeft. Een belletje naar de burgemeester die niet veel later in zijn sjieke pak de mecaniciens de wacht aan komt zeggen en ook de inspecteur van politie komt erbij die gewaarschuwd is door de agenten die we tijdens het afslepen zijn tegengekomen.

Wanneer ik even over mijn maag wrijf en zeg dat ik vanaf vanmorgen 7 uur niets meer heb gegeten en pas een paar slokjes heb gedronken regelt ze meteen iets voor ons 3 in een restaurantje om de hoek waar we tien minuten later met z’n allen aan een pizza zitten. Ik ben inmiddels op van de zenuwen en de 2 M&M ’s niet minder, zij zitten in dezelfde stress als ik, maar wat ben ik blij dat ze er zijn!!!! Bij alle 3 zitten de emoties flink aan de oppervlakte. Katja blijft steeds aan onze zij én aan de telefoon met de garage én aan de telefoon met de burgemeester. Inmiddels is bekend dat er 2 injectoren kapot zijn, die moeten worden besteld in Nador maar het kan hoogstwaarschijnlijk morgen al gerepareerd worden.
Waar wij vannacht moeten verblijven is voor de voortvarende Katja geen “Frage”, dat heeft ze ons al verteld voordat de auto werd afgesleept. We gaan mee naar haar huis dat aan het strand ligt boven op de klippen, kunnen daar douchen, ze maakt lekker wat te eten en dan heerlijk relaxen. M & M mogen de campers op haar terrein zetten en ik krijg een hele prachtige slaapkamer en badkamer tot mijn beschikking. Het lijkt een sprookje om waar te zijn maar het overtreft onze stoutste verwachtingen. Het huis, de inrichting, het zwembad en de tuin, een modern Marokkaans sprookje.

Haar nichtje is bij haar in dienst en staat al klaar met glazen mint thee als we de tuin inlopen, haar neef die als klusjesman werkt, gaat meteen aan de slag om het water in de buscamper van Marietta bij te vullen, niets is teveel gevraagd, we kunnen eindelijk even ‘relaxen’. Hoewel dat natuurlijk een té groot woord is voor de stress die we al de hele dag ondergaan hebben. Wanneer ik een half uur later uit de douche stap staat haar nichtje klaar en wijst dat ze in mijn slaapkamer dekens voor me heeft teruggeslagen en het elektrisch kacheltje brandt gezellig. “dormi, dormi”, wijst ze maar ik ben nog steeds te druk in mijn hoofd om te slapen en ik ga M & M achterna die met de 3 honden een wandeling boven op de klippen maken.

Nadat ze een paar uur in de keuken heeft staan kokkerellen zet nichtje Amel een heerlijke tajine op tafel, rundvleesballetjes met Marokkaanse kruiden en bonen en wat in Marokko het meest gegeten wordt: stokbrood.
Maar daarna vallen we ook alle drie zowat om van de vermoeidheid, na een korte wandeling met de honden zoeken M & M hun campers op en ik verdwijn samen met Baloe in mijn luxe slaapkamer. Waarschijnlijk gaat de slaap vatten niet makkelijk, er spookt nog veel teveel door mijn hoofd….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis