Dag 78

In alle vroegte pak ik mijn boeltje, de snelweg voor mijn deur is alweer tot leven gekomen dus het wordt tijd dat ik vertrek.
Omdat ik vanavond bij iemand thuis te gast ben en iets lekkers wil meenemen voor bij de koffie/thee rijd ik naar de dichtstbijzijnde Lidl die in Vera ligt, een kwartiertje rijden vanaf het strand, op de route naar de Cuevas de Almanzora .
Ter plekke tref ik een lege parkeerplaats en een gesloten Lidl, ook de Mercadona is dicht, het is zondag en dan zijn de supermarkten gesloten, dus dat lekkers gaat niet door. En al het lekkers dat ik in mijn busje had is in de laatste paar weken ergens anders terecht gekomen…. Gelukkig heb ik voor de échte trek nog genoeg in ‘huis’.

Cuevas de Almanzora ligt tussen 2 bergketens te weten de Sierra de los Pinos en de Sierra del Costillarico en het ruige binnengebergte de Sierra de Almagro in een landschap dat bestaat uit dorre esparto – en halfwoestijn land, onderbroken door boomgaarden. Ook in deze regio zie je nog overal de restanten van de mijnbouw exploitatie.
Ik wil de Cuevas del Calguerin bezoeken., de route die Google Maps aangeeft wisselt steeds van locatie, en terwijl ik wat hoger de steegjes in loop rijdt de Guardia Civil me een paar keer voorbij. Woest blaffende honden, gelukkig achter een draadwerk, achtervolgen me. De omgeving van de grotwoningen wordt steeds smeriger, overal ligt afval, écht zwarte mannen zitten op afgebrokkelde stoepjes terwijl de wietlucht ze omringt, het kan niet zijn dat ik hier goed ben en loop wat aarzelend terug naar beneden waar ik de Guardia Civil aanspreek. Die wijst dat ik hier meteen weg moet gaan, het is er niet veilig. Dat had ik zelf natuurlijk ook al bedacht en volg de route die ze me aanwijzen en die uiteindelijk naar het pad loopt waar de meer dan 300 grotwoningen zich in een uniek landschap bevinden. Maar ook hier voelt het niet prettig, het lijkt alsof de woningen worden gebruikt als schuilplaats voor mensen die wellicht niets anders hebben , of voor wie weet wat dan ook. En dus wandel ik met Baloe terug naar het busje dat op de parkeerplaats bij het kasteel is blijven staan. Ook hier hangt wat (zwart) donker volk rond, ik vind het geen plek om een paar uur te blijven staan.

Op weg naar het strand kom ik voorbij de nieuwe camperplaats waar Maud en Martin staan, een belletje is zo gepleegd en niet veel later rij ik het spiksplinter nieuwe terrein op waar de campers in een lange rij opgesteld staan. Ruime plaatsen, al denk ik dat het er door de nog weinige begroeiing in de zomer wel erg heet zal zijn. Het is vandaag al zo verschrikkelijk warm en dan is het nog maar winter. Baloe kruipt meteen onder de camper, daar is het blijkbaar iets koeler terwijl het voor ons niet warm genoeg kan zijn. Na een gezellig thee-uurtje neem ik ‘weer’ afscheid van hun, al zou het zomaar kunnen dat ik ze hier of daar nog weer eens tegenkom.

De rest van de middag strek ik mijn benen in de zon aan het strand van Villaricos, ik heb nog net een plekje weten te bemachtigen voor mijn busje van 5 meter. Wat ben ik dan blij met zo’n klein ding want het is overal meer dan druk, langs het hele stukje kust staan duizenden campers die allemaal met hun neus vooraan willen staan. Ik net zo goed, dus begrijpen doe ik het wel, maar leuk is anders.
Gelukkig hoef ik vandaag niet ver te zoeken naar een plekje voor de nacht want dat vind ik bij “Wonen onder de zon voor minder dan een ton.” Oftewel, ik ben te gast op de oprit van Yvonne en Leo die vorig jaar zijn geïnterviewd voor dit programma dat gepresenteerd wordt door Leonie ter Braak . Zij zijn ook lid van de Facebook-groep: Welkom op mijn oprit. Dit is een groep die hun oprit of tuin gratis ter beschikking stellen aan mede camperaars, waar dan ook ter wereld.
Yvonne en Leo hebben in het kleine, rustige dorp Los Lobos dat aan de voet ligt van de Sierra Almagrera in 2021 hun stekkie gevonden en willen dit graag met iedereen delen. Een meer dan hartelijk welkom, een drankje, een door Yvonne zelfgemaakte boekenlegger als herinnering, gewoon hartelijke gezelligheid alsof je elkaar niet vandaag pas voor het eerst hebt ontmoet. Het huis van Yvonne en Leo kijkt uit op de bergen en op een drooggevallen rivier, die in 2012 voor heel wat verwoesting heeft gezorgd toen een kolkende watermassa de brug heeft weggevaagd. Her en der hoog op de bergen zie je nog wat mijnwerkerswoningen staan die in de loop van de tijd tot ruïnes zijn geworden. In de paar jaar dat ze hier wonen hebben ze al flink wat vrienden gemaakt en in hun gezellig ingerichte artistieke huis is het een komen en gaan van (camper) mensen die even de rust van de mooie omgeving opzoeken. Het is doodstil in dit kleine dorp in de bergen van de Sierra Almagrera dat op maar een korte afstand van het strand ligt.

Er zijn nog 2 stellen met hun campers , 1 stel uit België en het andere stel reist mét hond Lobke . Zij komen uit Workum en runnen daar sinds een jaar een bistro die in de wintermaanden gesloten is: Restaurant Bistro Workum . Zij hebben het roer drastisch omgegooid en hun baan als bouwvakker en verpleegkundige opgezegd. Een gezellig stel waarmee ik nog lang in de avond buiten zit en mijn verslag ook veel later klaar is dan anders.

In ieder geval hebben mijn kaakspieren vandaag heel wat te verwerken gehad, meer dan de voorgaande dagen bij elkaar want Baloe zegt nooit wat terug. Die kwispelt hoogstens eens met zijn staart wanneer ik iets vertel en daar blijft het dan ook bij.
Morgen blijf ik ook nog een dagje hier en ga ik op zoek naar een paar caches die in de buurt liggen. Maar voor nu is het: Ogen dicht en …..

Route: Vera Playa – Palomares – Vera – Cuevas del Allmanzora – Villaricos – Los lobos
Gereden kilometers: 50
Coördinaten slaapplek: N 037.18,503’ W 001.45,821

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis