Maandag 5 september 2022

Net na de prachtige zonsondergang gisteravond zie ik 2 reeën uit het bos komen die op de groene weiden hun avondmaal bij elkaar grazen. Voor mij tijd om de boel naar binnen te halen en me met een goed boek in de stoel te nestelen.
Baloe lijkt vanmorgen een stuk beter en hoewel hij nog niet wil eten komt er zowaar alweer een gewone drol naar buiten rollen. Dat hebben we dan tenminste gemeen…
Na het ontbijt rijd ik naar Jetrichovice. Door kleine dorpjes die verscholen lijken te liggen tussen de uitgestrekte heuvels en dichte bossen. Een kilometers lange slingerweg met afdalingen tussen de 12 en 15 procent. Maar het lukt me om zonder brokken beneden te komen. Ik ben vroeg, op de parkeerplaats in het dorp is nog geen auto te zien. Er staat een parkeerautomaat waar 150 kronen in zouden moeten maar geen idee hoe het ding werkt en ik besluit op goed geluk op pad te gaan. Een wandeling van 8,5 kilometer met , volgens de kaart, een aantal bezienswaardigheden die de moeite waard zijn. Een eerste aftakking leidt naar het op 500 meter verder gelegen kasteel Falkenstejn. Die pik ik dan eerst even mee, denk ik nog in al mijn overmoed. Maar dan wijst het bordje naar links, de berg op. Maar, geen probleem. Totdat het opeens steil omhoog gaat over een ellenlange ijzeren trap. Baloe is al boven wanneer ik nog niet op de helft ben. Die heeft er zin in vanmorgen. Boven aangekomen zie ik alleen een groot rotsblok dat het kasteel moet voorstellen. Op het infobord staat te lezen dat het rotskasteel in de 14de eeuw werd gesticht en niet lang erna ook weer werd verlaten. Toen er ruim 100 jaar geleden archeologisch onderzoek is gedaan werd er een klein keramisch beeldje gevonden uit de 15de eeuw. Nu is het rotskasteel een beschermd cultuurmonument geworden. Via stalen trappen, loopbruggen en balustrades kun je naar de top klimmen. Een smalle, ook weer zeer steile klim, niet geschikt voor honden. En dus blijft Baloetje op mijn commando beneden wachten terwijl ik me naar boven sleep. Ben er tenslotte niet voor niets naartoe gewandeld.

Het uitzicht is adembenemend, maar wil er vanwege Baloe niet te lang blijven staan.
Langs dezelfde weg als dat we gekomen zijn, slenteren we naar het begin van het pad dat naar de Mariina Skala loopt. Een uitzichtpunt op de top van dit gebergte. En als ik het over een top heb, dan betekent dit dat het weer bergop gaat. Door het bos, eerst over een zandpad dat een beetje bergop gaat, maar allengs wordt het steiler en steiler . Het pad lijkt op het pad dat naar de Preikestolen in Noorwegen gaat. Dit pad is alleen een stuk korter maar door de vele ongelijke trappen net zo zwaar. Ik weet niet meer hoe vaak ik zuchtend heb uitgeroepen dat ik niet meer verder ga, hoe vaak ik ben gaan zitten om op adem te komen, maar er is niemand die me aanmoedigt. Alleen Baloe die af en toe eens terug komt om te kijken waar ik blijf. Ik zie ver boven me het uitzichtpunt en strompel verder terwijl het zweet me over het gezicht loopt. En als we er dan eindelijk zijn en de laatste trappen in zicht komen, durft mijn dappere hond niet meer verder. Langs en tussen de trappen is de afgrond te zien en hij bibbert als een juffershondje. En dat zou dus betekenen dat ik ook niet op het eindpunt kom, nog 10 meter. Ik kan hem ook niet alleen laten want dan rent hij wellicht over die steile trappen terug naar beneden. En dat durf ik ook niet te riskeren. Het enige dat ik kan doen is hem even aan de korte riem vastleggen, een foto maken en dan snel weer terug. Eigenlijk had ik gehoopt om hierboven een uurtje uit te rusten. Inmiddels is er nog een stel naar boven gekomen dat vlug een foto van mij maakt en dan maak ik meteen rechtsomkeert naar Baloe die niet weet hoe snel we hier weg moeten.

Op (dezelfde) weg terug naar beneden kom ik hordes toeristen tegen en is Baloe weer de oude en laat zich door iedereen aanhalen. Mijn benen voelen door de vele trappen flink bibberig, omlaag is net zo vermoeiend als omhoog en ik ben dan ook blij als ik het busje weer zie staan. Geen boete achter het raam maar wel staan er bij de parkeerautomaat een aantal mensen die zich ook zichtbaar geen raad weten met hoe het ding werkt (Of niet werkt).

Wij hebben vandaag genoeg gedaan, boven het dorp is een leuke weide waar ik het busje neer zet. Een groot bord waarop staat: Verboden om te overnachten, maar dat heb ik zogenaamd niet gezien, mocht er iemand komen controleren

Route:Kunratice – Jetrichovice
Gereden kilometers: 12
Coördinaten slaapplek: N 050.50,788⁰ O 014.23,607⁰

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis