Dag 67

Ik heb heel goed geslapen op deze stille plek aan de haven in Saidia, mijn eigen matras en mijn eigen kussen en niet zo ver hoeven lopen naar het toilet. Na het ontbijt maken we een wandeling op het kilometers lange strand van deze stad die er schoon maar verlaten uit ziet. Dure huizen met een net zo duur uitziende jachthaven waar geen mens te zien is. Het lijkt alsof deze stad alleen in de zomer functioneert gezien de tientallen mega grote restaurants en nog meer vakantie-appartementen die er naast elkaar liggen. Er heerst totaal geen gezelligheid, de stad lijkt meer op een groot vakantie-resort. Voor ons dus geen reden om langer rond te kijken en we vertrekken al snel richting Oujda dat volgens velen de moeite waard moet zijn.

Het geluid dat ik gisteren in de auto hoorde lijkt weg te zijn, tenminste tijdens de eerste kilometers. Daarna begint het weer en de motor lijkt een beetje te pruttelen alsof hij af wil slaan maar trekt daarna weer door maar echt lekker gaat het niet meer. Bij het schakelen valt hij steeds even terug en het lijkt alsof hij geen kracht meer heeft om de berg op te komen. We zijn net voorbij een kleine stad, Marietta rijdt voorop en kan nog net voordat ze bij de bocht komt, zien dat ik mijn auto aan de kant moet zetten, het rode lampje brandt en het lukt niet meer om de berg op te komen. Langs een zeer drukke vierbaans-weg met in de middenberm een vangrail strandt mijn busje. Het is 10 uur, de dag is net begonnen en onze plannen gaan wéér in rook op. Voor de tweede keer komt de gevarendriehoek tevoorschijn en voor de tweede keer schakel ik de hulp in van Katja die vandaag geen dienst heeft maar meteen wéér voor ons klaar staat. Mijn uitleg over wat er aan de hand is geeft zij meteen door aan de garage en regelt gelijk een sleepwagen, want dat ik niet door kan/moet rijden is een feit. Ik zal terug moeten naar Kariat Arkmane dat op anderhalf uur rijden ligt. Oujda is nog maar een half uur verder maar voor mij is dat geen optie, want daar zal ik weer moeten betalen voor een eventuele reparatie en ben ik ook veel verder weg van de hulp van Katja.

Marietta zit met Ginny in de berm achter de vangrail, Baloe zit nog in de auto waar het gelukkig niet zo warm is en ik drentel wat rond achter de vangrail waar hele hopen afval en glas liggen zodat de honden daar niet kunnen rondlopen en verplicht zijn om op hun plek te blijven zitten. Ik vind het verschrikkelijk als ik Marietta opeens zie huilen van frustratie en onmacht, ze heeft er geen enkele keer over gedacht om alleen verder te rijden, maar ik voel me zo schuldig. Ik weet ook niet of ik er vertrouwen in heb om met mijn busje verder te rijden want ik raak natuurlijk steeds verder weg van de bewoonde wereld. We zitten nu 35 kilometer verwijderd van de Algerijnse grens, naar de haven in Ceuta is het 500 kilometer over slingerende bergwegen.

Na uren wachten komt om 3 uur eindelijk de sleepwagen, inmiddels heb ik al weer van veel Marokkaanse Nederlanders of Nederlandse Marokkanen hun telefoonnummer gekregen voor eventuele hulp. De directeur van Oosinternational uit Serooskerke geeft me zelfs zijn kaartje voor als ik iets vertaald wil hebben.
Het is kwart voor 5 wanneer we bij de garage komen waar Katja alweer klaar staat om te vertalen en te ‘zorgen’. Ze heeft inmiddels het restaurant gebeld dat we er aan komen, de pizza’s staan alweer klaar. Maar eerst rijdt de eigenaar van de garage een flinke ronde om tot de conclusie te komen dat waarschijnlijk de brandstoftoevoer naar de motor hapert. De auto wordt meteen naar binnen gereden en met de verzekering dat ze er morgen meteen naar gaan kijken gaan wij met ons drietjes een hapje eten. Dat we weer bij haar thuis welkom zijn is geen ‘Frage’, mijn bed is wel al verschoond wat vanmorgen bij de huishoudster de opmerking ontlokte: Stel dat ze vanavond weer terug zijn?

En dus rijden we rond half 7 weer bij Katja het terrein op waar Baloe meteen weer op zijn rug gaat voor haar, die ontrouwe hond die wat haar betreft vannacht mee naar boven mag.
Maar dat zullen we maar niet doen, hij gaat gewoon mee naar mijn heerlijke, ruime Marokkaanse slaapkamer. Morgen hoop ik op heel veel goed nieuws….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis