Voordat we voor de laatste keer aan het ontbijt aanschuiven is het koffertje al gepakt. Een appje naar Ahmed, de eigenaar van ons Riad, om te vragen wat, hoe en aan wie we het diner van gisteren moeten betalen. Want de enige die we deze dagen hebben gezien is de poetsvrouw. Waar hij gebleven is, geen idee. ‘Mama ‘ heeft het eten gemaakt maar de hulp heeft het opgediend. Hij appt terug dat we 300 dirham aan haar moeten betalen voor de maaltijd. Een hele hap geld als je bedenkt dat een overnachting hier maar 18 euro inclusief ontbijt bedraagt. Tenminste dat is het bedrag dat nu op booking.com wordt vermeld. Wij hebben maanden geleden al gereserveerd voor 34 euro per nacht . Als we alles bij elkaar schrapen hebben we nog 270 dirham en Sandra heeft nog 2 euro op zak. Pinnen gaat hier helaas niet en ik heb de eerste dag alles (overnachting, taxi en excursie)met euro’s aan hem betaald. Dus dat moet voldoende zijn. Hij antwoordt via de app dat we dan maar naar de ATM moeten gaan voor de laatste 30 dirham. Dat is wel even andere koek dan hoe hij zich de eerste dag profileerde. Maar we willen toch nog even de Medina in om te shoppen, dus gepind moet er zo wie zo worden. Alleen niet meer voor hun, onze schuld is voldaan.
Sandra wil nog even kijken voor een keramieke bordje en geloof het of niet, maar we laten ons weer naar de coöperatie slepen, want: “alles is daar veel en veel cheaper”. Als ze haar oog laat vallen op iets wat ze duidelijk mooi vindt, komt hij meteen met de prijs: 45 euro. Er wordt net toch gezegd dat het hier een stuk goedkoper is? Dus duidelijk geïrriteerd lopen we de zaak uit en dan zakt opeens de prijs: 35? We lopen verder en hij komt ons achterna . Met iedere meter zakt de prijs verder: 25, 20, 10. Tot hij opeens roept: “Oké, give me 5”. Langer aarzelen hoeft niet meer, want dit is precies de prijs die ze in eerste instantie opnoemde. Wat mokkend loopt hij naar binnen om het ding in te pakken en wij lopen stralend naar buiten.
Ik scoor de zoveelste (Gucci) tas, waarvoor ik niet eens zoveel hoef te betalen, laat staan af te dingen. Iedere vakantie neem ik me voor om niet meer naar tassen te kijken, maar dat lukt niet echt. Onderhand kan ik ook wel een tassenwinkel beginnen….
Mijn broekriem is inmiddels ook wel aan vervanging toe en in het naastgelegen winkeltje zit een leermaker die ons vriendelijk toelacht. De prijs is goed, 100 dirham, 9 euro. Voor dat geld ga ik niet eens meer afdingen, zoek een leuke gevlochten riem uit en wil hem meteen omdoen. Maar het ding is natuurlijk veel en veel te lang. Geen probleem, hij kan hem ter plekke inkorten. Dus prop ik mijn jas en vest omhoog, hou mijn buik in en laat de man zijn gang gaan. Even passen, nog eens passen, hij haalt een stuk er vanaf, zet de gesp er weer op en dan mag hij voor het werk dat hij eraan heeft gehad de riem ook nog eens door de lussen van mijn broek doen. Heeft hij ook zijn lolletje gehad voor vandaag. Ik weet alleen niet of hij met zo’n verhaal bij zijn vrouw thuis kan komen. Sandra en ik hebben in ieder geval de grootste lol.
En dan wordt het tijd om naar onze Riad terug te gaan. Nog even de telefoons opladen, een beetje opfrissen en dan wordt er op de deur van de Riad geklopt, de kruier staat klaar om met onze bagage naar de auto te lopen. Uit het niets komt de poetsvrouw om de hoek en zij, die geen woord over de grens spreekt, zegt opeens in wat gebrekkig Frans, dat Ahmed nog 50 dirham krijgt van het diner. Ik schud beslist mijn hoofd, onze rekening is voldaan. Ze verdwijnt naar boven, naar ‘mama’ en er breekt een grote scheldpartij uit. ‘Mama’ schreeuwt en krijst de hele Riad bij elkaar. De kruier, die gelukkig Engels spreekt, vraagt wat we hebben betaald, ook hij verdwijnt naar boven en komt even later terug. Neemt onze koffers en we verdwijnen. In het straatje horen we ‘mama’ nog steeds krijsen. Een beetje beduusd stappen we in de gereedstaande auto en we verwachten ieder moment een telefoontje van Ahmed. Gelukkig blijft dat achterwege en heeft hij wél begrepen dat we de rekening volledig voldaan hebben. Een half uur later lopen we het vliegveld in. We hebben online ingecheckt maar moeten toch met onze bagage naar de balie waar hij wordt gelabeld en dan kunnen we door naar de paspoortcontrole. Sandra en ik lopen naar het hokje waar 2 douaniers zitten en wat schetst: het zijn dezelfde twee als op de heenweg. Als ze opkijken van hun scherm en ons zien staan is er meteen een blik van herkenning. Ze stralen zelfs, beginnen meteen een praatje hoe onze vakantie is geweest en dan zegt de een: “ I see you every night in my dreams”. Sandra mompelt: dan is het maar goed dat we maar 4 nachten weg waren. Als ik dat vertaal schiet hij in de lach en krijgt een kleur. De lachrimpels in zijn gezicht….. Je zou er zo voor vallen…..Jammer dat we geen foto mogen maken.
De vlucht zit in tegenstelling tot de heenweg helemaal vol. Terwijl er nog mensen door het gangpad lopen om hun koffers in de daarvoor bestemde ruimte te proppen wordt er door de Nederlandse piloot omgeroepen tot spoed. De verkeersleiding van het Franse luchtruim ligt in staking en daardoor hebben we nog maar 2 minuten de tijd om te vertrekken, anders zitten we meer dan 2 uur vast in het vliegtuig. De bemanning loopt geagiteerd rond en maant de mensen tot spoed. Niet dat er zich ook maar iemand iets van aantrekt. Maar de twee minuten van de piloot worden uiteindelijk 5 minuten dus zo’n vaart zal het wel niet hebben gelopen. Tijdens de vlucht, terwijl ik sta te wachten bij het toilet, knoop ik een gesprek aan met de Nederlandse purser . Hij wil van alles weten, of Fez de moeite waard was, waar we vandaan komen , over zijn werk bij Ryanair, zijn buitenlandse collega’s op verschillende vluchten. De man op het toilet neemt duidelijk zijn tijd terwijl wij staan te kletsen. Inmiddels sta ik bijna op springen en ben ik blij als hij naar buiten komt. Ons gesprek lijkt ten einde, maar voor de purser blijkbaar nog steeds niet. Als hij wat later samen met zijn collega door het gangpad loopt om parfums en dergelijke aan de man te brengen , stopt hij resoluut het karretje als hij mij ziet zitten en begint te vertellen. Over de vakanties met zijn ouders vroeger in Tunesië en Marokko. Hoe hij daar als klein jongetje altijd door zijn blonde krullen werd geaaid , die krullen zijn er nu niet meer. De paar haren die hij nu nog heeft liggen plat gedrukt over zijn al kalende hoofd. De collega aan de andere kant van het karretje staat geduldig te wachten terwijl hij wat foto’s op zijn mobieltje tevoorschijn haalt. Een 3 jarig jongetje in een zwembroekje en eentje als 5 jarige krijgen we onder onze neus geduwd. De mensen die om ons heen zitten de scène wat verbaasd te bekijken, het interesseert hem niets en hij vertelt rustig verder. Het is dat hij verder móet met zijn kar omdat we bijna aan het einde van de vlucht zijn, anders was hij wellicht nú nog aan het vertellen….
De paspoortcontrole neemt nog drie kwartier in beslag voordat we eindelijk de hal kunnen verlaten. En daar worden we staande gehouden door een vrouwelijke douanier die onze paspoorten wil zien en vraagt of we iets hebben aan te geven. Ik denk meteen aan de (nepmerk) tas die in mijn koffer zit en zie de bui al hangen. We hebben ook wat kruiden bij ons maar ik weet zo snel de naam er niet van en stamel: “ Hasj ….”verder kom ik niet want ze springt meteen in de ‘aanval’ . Wat? Hebben we wiet bij ons? Sandra springt meteen bij met de juiste naam : Ras El Hanout. Dat lijkt haar een beetje te kalmeren maar vraagt toch verder wat we er zoal hebben gedaan. Inmiddels breekt het zweet me uit, ik ben moe, heb hoofdpijn en voel me niet echt denderend. Gelukkig laat ze ons daarna gaan. We kunnen opgelucht ademhalen en niet veel later rijden we de P3 af. Het is inmiddels half 12 en dus veel te laat om Baloe nog bij Maartje op te halen, dus ik kruip bij Sandra op de bank en hoop op een rustige nacht. Maar door de spanning van de afgelopen uren valt dat vies tegen.
We hebben een paar prachtige dagen gehad, 1 dag regen en de rest alleen maar zon. Ook Baloe heeft het heerlijk gehad en die ligt nu in zijn mandje te dromen van die drukke pup van Maartje. Genoten ook weer van jullie reacties , dank daar voor en graag tot een volgende keer.

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis