Het klokje rond geslapen, een paar keer wakker van het geschetter van de ‘huisparkietjes’ die zich blijkbaar niets aantrekken van het zwart van de nacht. Om 9 uur zitten we al klaar voor het ontbijt. Mijn maag liet vannacht al van zich horen. Na de late lunch hebben we niets meer gegeten, die ene mueslireep om een uur of 6 is het laatste geweest. Van pure vermoeidheid ging om 8 uur letterlijk bij ons het licht uit dus het uitgebreide ontbijt is dan ook meer dan welkom.
Vandaag gaan we de andere kant van de Medina uit, op zoek naar de Blue Gate oftewel de Bab Boujloud en het Palais Royal. De poort die dateert uit 1913 is een van de meest bekende van de stad. Aan de ene kant is ze blauw, de kleur van Fès en aan de andere kant groen, de kleur van de Islam. Voor ons blijft hij echter niet te vinden, de ene ‘gids’ stuurt ons naar links en de andere weer naar rechts. Ze willen natuurlijk allebei hun diensten aanbieden maar we hebben geleerd van gisteren, hoewel we er aan het eind van de middag tóch weer intrappen. Maar dat later….
Dan worden we opeens aangesproken door een inwoonster van de Medina die al vroeg haar boodschappen doet en ons in wat gebroken Frans en met wat gebarentaal de route naar het paleis uitlegt. We knikken zogenaamd begrijpend en vriendelijk zwaaiend vervolgt ze haar weg en wij de onze.
En dan is het Palais Royal na wat aanwijzingen van ook nog een paar politieagenten redelijk snel te vinden. En ook Google maps is hier weer een handige hulp. We picknicken in de warme zon op een muurtje voor het paleis. Wel jammer dat de koning in zijn huisje in Rabat zit, wellicht hadden we anders….. De enorme deuren van het paleis zijn in koper gebeiteld door een lokale vakman. In de schemering zetten de laatste zonnestralen het metaal in vuur en vlam waardoor de structuur het uiterlijk krijgt van een gouden juweel. Die laatste zonnestralen zullen wij nooit zien want om nu in het donker door die wirwar van straatjes te lopen trekt ons niet erg. De Ibn Aben Danan synagoge ligt op de weg terug de Medina in. Hij werd gebouwd door Mimoun Ben Sidan, een rijke koopman uit Ait Ishaq. We willen net het zijstraatje inlopen als ik op de schouder wordt getikt: “Hello you”. Verbaasd draaien we ons om en daar staat de vrouw die ons vanmorgen in de Medina de weg heeft gewezen. Wij herkennen haar zo snel niet eens, verwisselen haar nog even met de eigenaar van de kruidenwinkel waar we vanmorgen mee hebben staan praten, maar zij helpt ons snel uit de droom. We zijn blijkbaar erg herkenbaar want later op de middag is het weer raak. In de Medina worden we hartelijk begroet door een verkoper die ons vanmorgen heeft gevraagd waar we vandaan komen en waar we verblijven. Riad Meski, hij weet het nog precies. Het is niet eens zo er van zijn winkel vandaan.
De synagoge is moeilijk te vinden, steegjes en trappen, een bocht om en weer honderden nauwe straatjes. Maar hier wordt flink verbouwd. Huizen worden opgeknapt en er wordt geschilderd. Dit is over een aantal jaar een ‘juppenwijk’. De synagoge is nu een museum en na betaling van 50 dirham (4,50) mogen we naar binnen. Wéér trappen, er komt geen eind aan in deze stad. Vanaf het dakterras heb je een mooi uitzicht over de oude stad. Maar tussen de lager gelegen omringende huizen van de synagoge lijkt het wel een vuilnisbelt. Genoeg gezien, het wordt tijd om onze honger te stillen. Thuis heb ik op TripAdvisor al een paar restaurants opgezocht die in de buurt van onze Riad liggen en die hele goede recensies hebben. Vandaag wordt het Cafe Clock dat een gezellig dakterras heeft met uitzicht op de Medina. De kamelenburger die er wordt geserveerd laten we voor wat het is ondanks dat er van elke verkochte burger 10 Dirham naar een goed doel gaat. De lam tajine en de kipsandwich met frites gaan er veel smakelijker in. Laat die kamelen maar lekker in de Sahara wandelen….
Volgens de uitbater van het restaurant ligt de Blue Gate op nog geen 5 minuten lopen. Dus lopen we voor de 4de keer langs de kippen die ter plekke worden geslacht, de hoofden van de niet meer in de Sahara wandelende kamelen en de koeienkoppen. Hun lijf zal wel ergens tussen de kamelenhuiden liggen. Pfff. Zullen vannacht vreselijke dromen worden.
De volgens de reisgids zo bejubelde Blue Gate valt een beetje tegen. Maar we kunnen nu wel zeggen dat we hem gevonden hebben.
Tijd om ons weer bij het kruidenvrouwtje te melden. Vanmorgen hebben we beloofd om terug te komen en wie wat belooft….. We geven ons zelf een schouderklopje dat we haar hebben gevonden in die wirwar van straatjes. Ze straalt als ze ons ziet en zegt dat ze er vertrouwen in had dat we terug zouden komen. Met een tas vol kruiden en oliën lopen we even later de deur uit.
En dan nú echt terug naar de Riad bepakt en bezakt. “Toch nog even bij die leerwinkel kijken?” Hadden we het maar niet gedaan… Het mannetje van de zaak vertelt dat er op 2 minuten lopen een leerlooierij ligt, een van de drie in de stad. Hij wil het ons wel even wijzen! We hoeven niets te kopen, dat kan ook niet want er is niets, enkel de looierij. En die is interessant, zeker zoals hij het vertelt. We hangen aan zijn lippen, want we hoeven écht niets te kopen. De stank is ondraaglijk, maar we hangen aan zijn lippen, want we hoeven écht niets te kopen. We mogen foto’s maken zoveel als we willen, we hangen aan zijn lippen, want we hoeven écht niets te kopen. Totdat…. Ieder 10 Dirham voor de bewaker zou wel fijn zijn. Tuurlijk, dat kan er wel vanaf want het was écht interessant. De bewaker met zijn drie honden staat meteen paraat bij de uitgang en knikt als ik hem het geld in de handen stop. En dan komt de aap uit de mouw, we hoeven écht niets te kopen, maar als we hem 10 euro in de handen willen duwen zou hij blij zijn. En dan word ik boos, hij kan 20 Dirham krijgen, het enige ‘kleine’ papiergeld dat ik nog in de beurs heb. Mopper op hem dat als we het vantevoren hadden geweten dat we de looierij wel zelf hadden bezocht. “in Nederland wijzen we iemand de weg zonder dat we er ook maar iets voor terug willen.” Hij is boos dat we hem hiermee afschepen maar het is alles of niets en we lopen stug door. Totdat hij ons achterna komt en roept dat we het hem dan maar moeten geven. Ik prop hem het briefje in de hand en lopen dan de steeg uit. We zien nog net dat hij zich gaat beklagen bij de een of de andere gast. Nog na mopperend komen we bij de Riad aan. En ja, ik wéét dat het er in dit land soms zo aan toe gaat, maar wennen doet het niet. Vanmorgen kwam ik op het idee om als we iets willen weten dit te vragen aan de eigenaars van de winkeltjes. Die kunnen niet bij hun waar weg. En dat is de hele dag redelijk gelukt. Maar blijkbaar moet je moe worden om er dan tóch weer met beide voeten in te trappen. Morgen lukt ons dat beslist (niet) weer….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis