Dag 76

Ondanks de reviews over deze plek is er vannacht niemand door de politie weggejaagd, het is er zo donker dat er wellicht vanaf de doorgaande weg ook geen camper te zien is. Baloe moet er natuurlijk wel nog even uit voordat ik naar bed ga maar dat is niet verder dan 2 stappen buiten de deur. Het is er zo pikdonker dat ik bang ben om mijn busje niet meer terug te vinden.
Maar nu is het ochtend en de zon schijnt volop, zo warm heb ik het deze reis nog niet gehad.

Na het ontbijt rijd ik naar Rodalquilar dat verscholen ligt tussen bergen en heuvels die ooit actieve mijnlocaties waren vanwege de rijke mineralen in de regio , vooral goud en zilver. De overgebleven restanten van de Denver mijnbouwfabriek hangen gevaarlijk aan een heuvel boven de stad Rodalquilar. De mijn bereikte zijn hoogtepunt in de jaren 50 toen het geloof groeide dat er enorme goudvoorraden onder de grond verborgen lagen. De door de staat gesponsorde onderneming voldeed echter niet aan de verwachtingen en werd in 1966 gesloten. De locatie is door filmproducenten zeer geliefd en is inmiddels het decor geweest van 2 films: Solarbabies en The Reckoning. Een aantal oude mijnwerkershuisjes zijn verbouwd tot moderne woningen terwijl her en der verspreid ook nog ruïnes te zien zijn van de voormalige onderkomens van de vele mijnwerkers. De wandeling naar de top geeft een spectaculair uitzicht over de bergen tot aan de kust. Het aangrenzende museum dat gratis te bezoeken is en uitleg geeft over de werkzaamheden in de mijn sla ik na een korte blik over, het is té warm én ik wil nog snel mijn boek uitlezen om het aan Martin en Maud te geven, het stel dat ik gisteren op de camperplaats heb ontmoet en die nu met de fiets onderweg zijn om de mijn te bezoeken… Ik heb vanmorgen al afscheid van hun genomen en als het niet zo zou zijn dat mijn remmen moeten afkoelen van het achterwaarts, slingerend de berg afrollen, dan zou ik wellicht al vertrokken zijn.

Ik moet nog een paar bladzijden en dan hoor ik opeens mijn naam roepen, ze zijn er eerder dan ik verwachtte. Even een kort praatje en dan verdwijnen zij de mijn in en ik lees de laatste spannende bladzijdes van mijn boek voordat ik het achterlaat onder de snelbinders van hun fiets. Maar net wanneer ik weg wil lopen zie ik Maud aan komen en terwijl Martin op de top nog wat foto’s maakt drinken wij op het terras van het restaurant een kopje thee. Waar een toevallige ontmoeting al toe leiden kan, Martin die gisteren onder mijn motorkap dook, nu weer een gezellig gesprek met Maud bij de goudmijn waar ook Martin zich even later bij voegt. Uitwisseling van telefoonnummers en volgers erbij op mijn Pindat. Het afscheid is dan ook allerhartelijkst met een wellicht tot ziens in Landgraaf.

Mijn plekje voor de nacht wil ik ergens rond Mojacar zien te vinden, vanuit Rodalquilar volgt een prachtige weg door de bergen van het natuurpark Cabo de Gata, dat niet echt zoveel veel kilometers verwijderd ligt van de plastic zee van Almeria. Een oppervlakte van 30.000 ha plastic kassen waar het merendeel van onze groentes en fruit vandaan komt. Dit gebied is de enige constructie die door de mens gemaakt is, dat te zien is vanuit de ruimte!!! Een vreselijk gebied om doorheen te rijden maar met Cabo de Gata als prachtig achterland.

In de wat grotere stad Campohermos verruil ik in een telefoonwinkel mijn Nederlandse telefoonkaart voor een Spaanse, 60 GB en 400 belminuten voor 10 euro!!!! Nu heb ik overal super bereik wat met mijn KPN niet mogelijk was. Een paar honderd meter verder zie ik een blauw-geel uithangbord: de LIDL😊 Het stokbrood ben ik inmiddels zat, van het bruine biologische meergranenbrood loopt me het water in de mond als ik het zie. Maar met honger moet je nooit boodschappengaan doen, dus ik kom met van alles wat ik écht niet nodig heb bij het busje terug. Een beetje schuiven met wat t-shirts en onderbroeken en dan lukt dat wel.

En ik heb nog 1100 Marokkaanse Dirhams in de beurs die ik door de stress vergeten ben om te wisselen. Volgens de (toevallig) Marokkaanse juf van het telefoonwinkeltje zit er een supermarkt om de hoek waarvan de eigenaar Marokkaans is. Met mijn liefste glimlach en een beetje geslijm probeer ik de man zo ver te krijgen dat hij de 1100 Dirhams omwisselt naar Euro’s. Dat ik er iets bij inschiet kan me niets schelen, hij doet het ook nog en zelfs nog wat lachend ook.. Van de 70 Dirham die ik nog aan papiergeld heb ga ik me te buiten aan allerlei onzin uit zijn winkel .Het kleingeld dat ik nog in de beurs heb geef ik hem voor de moeite en terwijl hij lachend aan zijn volgende klant vertelt wat er is gebeurd zwaai ik hem gedag met een “Shokran Bseve”. Bedankt uit mijn hart …

En dan moet ik echt op zoek naar een plekje voor de nacht, Mojacar wordt het niet, de weg achter het strand is te druk en dus wordt het Vera Playa dat een klein stukje verder naar het noorden ligt. Het is dat het al wat later op de middag is anders zou ik hier zeker voorbij zijn gereden want waar ik nu terecht ben gekomen….. Ongelooflijk, 2 megagrote parkeerplaatsen aan het strand en daartussen op een kilometers lang stuk strand staan in totaal zeker 1000 campers, als het niet meer zijn. Sommigen staan er al weken, in groepjes bij elkaar, allerlei Nationaliteiten , oud en jong, hippies en het ‘gewone ‘ volk. Ik kijk mijn ogen uit wanneer ik er langs rijd, steeds een stukje verder en nog verder. Er komt geen eind aan en uiteindelijk plant ik mijn kleine busje tussen een grote Nederlandse omgebouwde vrachtwagen en een ‘normale’ Nederlandse camper. In de ene zit een oude hippie en in de andere een ouder stel. Raad maar wie in welke camper zit… Voorlopig zit ik hier misschien wel even goed, meteen aan het strand en achter de bus een bos. Maar nu ik net even naar buiten kijk zie ik net als gisteravond: Helemaal niets…

Route: Playa los Escullos – Rodalquilar – Campohermoso – Los – Gallardos – Garrucha - Vera
Gereden kilometers: 99
Coördinaten slaapplek: N 037.14,095’ W 001.47,414

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis