Dag 42

Wanneer de meeuwen beginnen te krijsen weet ik dat het tijd is om op te staan. Het is net 7 uur in Portugal. Volgende week, wanneer ik weer in Spanje ben en ik om deze tijd wakker word kan ik zeggen dat ik heb uitgeslapen, het is daar tenslotte een uur later dan in Portugal.
Boodschappen doen bij de Lidl in Vila Real de Santo Antonio is prioriteit, ik heb geen brood, vlees en groenten meer in ‘huis’. En misschien wordt het ook tijd voor de broodnodige échte vitamientjes. De ‘A-Z’ vitamine pillen van het Kruidvat zijn op. Het worden: bananen!!! Ik ben helemaal geen fruiteter en dan is dit de beste optie, die gaan er nog wel eens in.

Het Natuurreservaat Do Sapal de Castro en het Castel dat een minuut of 8 ten noorden van het stadje liggen moeten de moeite waard zijn en omdat ik toch nog een aantal dagen hier in de buurt blijf hangen vertrek ik na de boodschappen die kant uit. Op de Park4Night in het stadje Castro Marim staan een flink aantal campers op een terrein dat is vergeven van de gaten, de bulten en de plassen. Prima om hier even te parkeren maar zeker niet om de nacht door te brengen, al ben ik dat ook niet van plan. Monte Gordo is mijn thuis voor deze dagen.

Hoog boven op een heuvel staat het Middeleeuwse kasteel van Castro Marim dat in de dertiende eeuw werd gebouwd en dat diende als fort ter bescherming van de bevolking die zich binnen de muren had gevestigd. Voor het symbolische bedrag van 1,10 is het kasteel, oftewel de ruïne, nu te bezoeken en Baloe mag zowaar mee naar binnen. Het is dat ik de hele klim naar boven heb gemaakt anders had ik het waarschijnlijk overgeslagen, niettemin is het toch wel indrukwekkend, zeker wanneer ik naderhand pas de beschrijving lees😊. Voor de juf achter de kassa hoop ik dat ik vandaag niet de enige bezoekster ben, want dat zou toch triest zijn.

Het iets verderop gelegen natuurreservaat Sapal de Castro is aan mij meer besteed. Het is een van de belangrijkste wetlands van Portugal en beslaat een gebied van 2300 ha bestaande uit kwelders, beken en zoutpannen. Een belangrijke broedplaats voor verschillende vissoorten en een doorgang, overwintering en nestgelegenheid van talrijke watervogels waaronder de witte ooievaar, de flamingo en de langpoot, die de grootste populatie heeft en daardoor werd gekozen als symbool van het reservaat. En ik heb hem gezien, op de foto vliegt hij net op omdat het hem even te lang duurde om te blijven zitten totdat ik mijn camera had ingesteld. Het is jammer dat je er niet kunt rondwandelen, de korte wandeling omhoog naar de heuvel waarop een kleine vergane schuur staat en van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de wetlands, is het enige uitstapje.

Mijn plekje aan het strand in Monte Gordo is nog vrij als ik om een uur of 2 het terrein opdraai. Iets verderop, op de legale camperplaats zie ik een tafereel dat zo uit het tv-programma “We zijn er bijna “ zou kunnen komen. Een stuk of 20, flink aan de leeftijd zijnde dames en heren zijn er fanatiek aan het jeu de boullen. Een van de (niet zo aardige) oude dames die ik herken van de woensdag-lunch in 100 Mortaditos loopt me voorbij en ik hoor haar nog net zeggen: “Met die man speel ik niet meer, die vond ik helemaal niet leuk”. Of vond hij jou wellicht niet zo leuk???

De camper van het Limburgse stel die op de Park4Night stond waar ik een aantal dagen geleden ben geweest herken ik meteen. Het stel zelf was toen op vakantie naar Amerika, maar had de camper daar 14 dagen mogen stallen. Ik weet dat hij Jan heet en zij An en wanneer ik de naam laat vallen hoor ik iemand roepen: “Hee, dat ben ik”. Blijkt dat zij de organisatoren van het hele gedoetje zijn en de gangmakers van de grote, gezellige groep die voor het restaurant zit. .. De bijna 80 jarige An en haar 85 jarige man Jan komen uit….niet te geloven: Landgraaf maar wonen nu in Montfort. Hoe klein is de wereld dan! En dan blijkt ook nog dat het huis dat ze zelf hebben gebouwd in Abdischenbosch, vlakbij de manege waar ik mijn paard had staan, nu bewoond wordt door Hans en Francis, kennissen van mij uit de paardenwereld. Katinka, voor jou wel een hele bekende naam , he!

Zij genieten van de drukte hier, staan een half jaar op dezelfde camperplek en hebben inmiddels vele contacten. Kennen iedereen en iedereen kent hen. Ik moet er niet aan denken om zolang ergens te staan, maar ik ben natuurlijk ook nog geen 80 en nog lang niet uitgereisd. Maar ik zou er wel voor tekenen wanneer ik dit op mijn 80ste nog kan doen….Een half uur in deze drukte vind ik meer dan genoeg en met mijn boek in de steeds warmer wordende zon geniet ik de rest van de dag in mijn eentje…

Route: Monte Gordo – Vila Real de Santo Antonio – Castro Marim – Monte Gordo
Gereden kilometers: 35
Coördinaten slaapplek: nog steeds dezelfde, de 4de nacht op rij!!!

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis