Het is koud vanmorgen en er staat flink wat wind. Een jasje is geen overbodige luxe, zelf niet voor dat korte stukje naar de douches. Die douches zijn iedere keer weer een verrassing want waar moet je je kleren/tas hangen als er geen haken zijn en het water alle kanten uitspat als je de kranen open zet? Ook vandaag is het weer een kaal, klein hokje en mijn tas en kleding hang ik dan maar over de deur. Het genot van de gedachte om mijn haren weer een keertje te wassen is snel voorbij: uit de douchekop komt alleen maar koud water en aangezien ik niet aan waterverspilling wil doen sta ik binnen drie minuten weer in mijn kleren. Dan vanmiddag maar even het zwembad in.

De poot van Baloe is weer in orde, hij rent als vanouds over het strand in gezelschap van Balou met OU. Gerrit, de baas van Balou heeft vanmorgen zijn vrouw uitgezwaaid die met de groep naar het vogelreservaat is om vliegsijzen te spotten. Ik ben niet zo’n vogelaar dus die excursie heb ik aan mij voorbij laten gaan.

Als we terug zijn schuif ik bij de Amsterdamse Tania aan, wiens man ook mee is om vogels te spotten. Met haar uitgesproken humor en tongval wordt dat een heeel gezellig uurtje, ze blijkt ook in de paarden te hebben ‘gezeten’ dus gesprekstof te over. Heeft zelfs endurance wedstrijden in Landgraaf gereden met de Limburgse Carmen Römer. Als je het over toeval hebt….
Maar Baloe onderbreekt ons gesprek , wordt onrustig en begint met zijn poot op mijn armen te slaan. Tijd om op te stappen, en dat is geen moment te vroeg want hij kan nog net het strand bereiken, hij heeft diarree. Misschien dat ik nu toch ook maar voor hem het flessenwater moet gaan gebruiken want hij krijgt nu nog steeds het water uit de kraan. Maar zodra hij is uitgepoept rent hij weer vrolijk verder met Mollie, de Jack Russel terriër van Annika en Bernardien die ook op het strand aan de wandel zijn.

Inmiddels is de temperatuur weer een heel stuk warmer dan vanmorgen en lonkt het prachtige zwembad. Baloe heeft zijn plekje bij de camper in de schaduw gevonden en ik mijn plekje bij het bad. Wat heb ik toch een makkelijke hond, ik kan hem rustig achterlaten aan de lijn en zelf een uurtje weggaan. Ik hoor later van mijn medereizigers dat hij op zijn gemak bij de camper ligt of er onder als het hem te warm wordt. Ze horen hem nooit blaffen behalve als er een vreemde in de buurt komt, dan valt hij uit.

Rond een uur of vier komt Inge de hoek omlopen, ik ben net aan het appen met een Marokkaanse reparateur om naar mijn schade te komen kijken die ik in Spanje heb opgelopen. “Carry, ben je thuis?” hoor ik haar roepen. Ik heb haar nog niet echt veel gesproken, alleen even in het begin van de reis maar ze nodigt me uit om vanavond bij hun in de camper te komen eten. Dat scheelt weer, ik had eigenlijk spaghetti willen maken voor 2 dagen maar nu hoef ik alleen maar aan te schuiven. Ze vertelt dat zij ook zo hadden opgezien tegen een groepsreis met het programma ‘We zijn er bijna’ in hun achterhoofd. Ook zij zijn geen groepsmensen, vinden het net als ik leuk om af en toe even een praatje te maken, maar niet om uren bij elkaar te zitten of vrienden aan de reis over te houden. Maar het valt hun alleszins mee, we hoeven niks, maar kunnen veel. Of zoals ik in mijn eentje, of zoals zij als echtpaar of met een klein groepje.
Haar man Cees blijkt ook nog eens een handige 'Cees’ te zijn. Als hij hoort dat ik in Spanje waterschade heb opgelopen doordat de deur niet goed meer sluit komt hij met zijn gereedschapskist aangelopen. De rubberen afsluiting wordt los gemaakt en weer goed op zijn plek geduwd, maar dan blijkt dat de deur nog steeds een kier houdt. Die heeft waarschijnlijk een klap opgelopen toen ik tegen dat paaltje reed dat in de weg stond. Er worden wat bouten los en weer vastgedraaid en uiteindelijk is er geen kier meer te zien en hangt de deur weer zoals hij moet hangen. Bij de klink zijn nog een paar schroefjes dolgedraaid en ook die worden weer netjes vervangen. Tegen de tijd dat ik weer thuis in Nederland kom is mijn hele camper gereviseerd…. En dan mag ik een half uur later ook nog eens bij hun aan tafel aanschuiven. Inge heeft nog snel bami gemaakt en varkenshaas in zoete saus. Voor het toetje heb ík gezorgd: een soort after eight die ik bij de LIDL in Spanje heb gekocht. Helemaal vergeten dat die in mijn kast lagen en voordat ze door de hitte smelten kunnen ze maar beter op zijn.

Ik heb de hele middag niet meer op whatsapp gekeken, ondanks dat het een rustdag was heb ik het druk gehad😊. We zitten net aan het toetje als Derk de hoek om komt lopen om te vragen of we de laatste berichten goed hebben doorgelezen. Het blijkt dat we morgen naar een andere camping gaan als dat in het boek staat. Daar is een paar dagen geleden inderdaad al eens over gepraat maar ik heb het aan me voorbij laten gaan. Wat een geluk dat hij nog even komt informeren anders had ik morgen op de verkeerde camping gestaan en me afgevraagd waar iedereen bleef.

Morgen gaan we dus echt het binnenland in, vandaag was de laatste stranddag. De zee zullen we niet meer zien tot een van de laatste dagen van deze reis. Jammer? Ja, ik houd van het strand en de zee maar meer nog ben ik benieuwd wat en hoe de rest van de reis gaat verlopen. Of ik dan elke dag een goede verbinding met het internet heb dat gaan we zien, anders is dit verslag het laatste….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis