Het wordt een spannende dag omdat ik niet in colonne naar de volgende bestemming wil rijden: ik ga alleen op weg. Zoals altijd ben ik het eerst wakker, de dames naast mij, Anika en Bernardine uit Den Haag, volgen even later. Maar omdat ik niet ook als eerste weg wil rijden treuzel ik nog wat totdat de buscamper van de dames wordt gestart en zij richting de uitgang verdwijnen. Ik wacht voor de vorm nog 5 minuten en dan rij ik ook de camping af. Sygic is ingesteld op het dorpje Moulay Bousselham, een uurtje rijden van Asilah. Het schijnt dat het strand daar meer dan de moeite waard is om een flinke wandeling met de honden te maken. De aangegeven parkeerplaats ter plekke is nog vrij, ik zie de twee dames toevallig voor me uit rijden maar zij parkeren aan het einde van het dorp. Ik riskeer het niet, betaal de parkeerwachter liever 10 dirham en loop het kleine stukje door het dorp naar het strand.

Het dorp dat halverwege Tanger en Rabat ligt kijkt aan de ene kant uit op de Atlantische oceaan en aan de andere kant op de Merja-Zerga lagune die ongeveer 7000 ha beslaat en voor de helft bestaat uit wadden. Het is een van de grootste ornithologische vindplaatsen van Marokko waar in de winter hele kolonies roze flamingo’s, reigers, lepelaars en nog meer gevederde vrienden te vinden zijn. (iets voor jou Gerda?) Onderweg heb ik al honderden flamingo’s over zien vliegen. Hier zie ik geen een!!!

Maar wat een zooi langs de kant van de weg en op straat, het is een grote gore troep. Van bovenaf lijkt het strand dat honderden meters breed is en kilometers lang, de moeite waard. En dat is het ook als je langs al het plastic en andere troep die er ligt, kunt kijken. Alleen net aan de vloedlijn is het schoon, ik vind er nog een prachtige schelp die natuurlijk mee naar huis gaat..Baloe interesseert die rotzooi niet, hij waagt zich zelfs nog even in de hoge golven, al is dat niet helemaal gewenst. In de zon is het al heerlijk warm en aangezien ik net te laat weg kan rennen voordat een hoge golf zijn laatste restje over mij heen laat rollen, zijn mijn sokken, schoenen en de onderkant van mijn broek kletsnat. Baloe kan zich net op tijd uit de poten maken. Hij wel, maar hij heeft er dan ook vier!

Inmiddels is het lunchtijd en ofschoon ik het niet leuk vind om alleen op een terrasje te gaan zitten, zet ik me er toch overheen, tenslotte ben ik niet alleen en heb ik Baloe bij me. En aanspraak genoeg van die Marokkanen, maar ze zijn vriendelijk, ik heb nog geen ene opdringerige meegemaakt hier. Een hond is in dit land onrein, maar voor Baloe wordt het water voor zijn neus gezet. Hij slobbert het gulzig leeg. Ik ga aan de bananenshake😊
We worden pas na 3 uur op de volgende camping verwacht die nog eens 200 kilometer zuidelijker ligt in Mohammedia. Sygic gaat op ‘tolweg ‘ aan en in het zonnetje, met een oude cd van BZN op de achtergrond, begin ik aan de lange trip. Langs de kant van de snelweg lopen of steken mensen over, een geitenhoeder die moeite heeft om alles bij elkaar te houden, er wordt een paard getemd, het zijn taferelen die je bij ons op de snelweg niet moet proberen te doen. Bij elk tolpoortje, en dat zijn er veel op dit stuk, word ik vriendelijk begroet en proberen de medewerkers een kort gesprekje aan te gaan. Helaas is mijn Frans niet meer wat het geweest is, ik zal mijn woorden boekje er nog eens bij moeten halen. Twee keer word ik aangehouden door de politie, maar met zo’n grote, zwarte, woedende hond naast me, die ik natuurlijk van tevoren nog eens extra opjut en mijn korte zinnetje dat ik geen Frans spreek, laten ze me meteen doorgaan. Hoewel de ene nog even vraagt “Wat zegt de hond” ha ha en dat versta ik dus zogenaamd wel….

En dan begeeft 65 kilometer voor de aankomst op camping L’Ocean Blue, mijn mobje het. Hij is totaal leeg, zat of niet genoeg aan de stroom of is leeg doordat hij bloedheet is geworden. Mijn Garmin doet het hier niet maar gelukkig heb ik net voordat het ding de geest gaf gezien dat ik over 65 kilometer de afslag moet nemen en dan door het dorp naar de camping. Het is warm buiten, maar ik krijg het daardoor nog veel warmer. Maar het lukt, zonder navigatie en alleen op me zelf vertrouwend, gewoon omdat ik vanmorgen ook nog eens precies heb gekeken waar de camping ongeveer moet liggen.
De camping? Wat zal ik ervan zeggen, we staan weer allemaal naast elkaar, maar ik heb iets meer ruimte omdat ik tegen de campingbaas die mij naar een plek wil brengen zeg dat het niet te moeilijk moet zijn om in te parkeren. En daar houdt hij dus rekening mee.

De rest van de groep is ook net aangekomen en met Anika en Bernardine maak ik nog een lange wandeling langs het onvergetelijk mooie stuk strand en kust hier voor de deur. Huizenhoge golven slaan een meter of 50 voor de kust neer, een prachtig gezicht. Nadat Baloe en hun kleine dappere Yorkshireterriër nog een aantal keer het geweld hebben getrotseerd kletsen we nog wat na op een terras in de zon, die op dit tijdstip, het is inmiddels 5 uur, nog behoorlijk warm is. Uitzicht op een hoge rots die in vroegere tijden een prachtig plekje voor de nacht zou zijn. Misschien verkas ik straks nog wel, van de drukke camping naar een eenzaam plekje waar de hoge golven op de rotsen te pletter slaan. Maar ja, ik heb iemand thuis die me controleert waar ik ben: mijn tante Mia die door de tracker die ik om heb altijd weet waar ik ben en ik wil natuurlijk geen ruzie met haar krijgen, dus blijf ik maar hier….

Toute: Asilah – Moulay Bousselham – Rabat – Mohammedia
Gereden kilometers: 289
Coördinaten slaapplek: N 033,44.170 W 007,19.401

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis