Dag 6

Het huis en gezin is nog in diepe rust wanneer ik met Baloe en Blixie het veld in loop. Net zoals thuis om deze tijd een korte ronde om wat later in de morgen een langere wandeling te maken. Baloe rent lekker los mee terwijl Blixie het met de lange lijn moet doen, de uitbreker.

Wanneer we terug bij de camper zijn is het mijn beurt: mijn buik knort als altijd s‘morgens en de yoghurt en cruesli gaan er dan ook grif in. Wanneer Janine en Léon opstaan is de rest van de veestapel ook al verzorgd en drink ik met hun een kopje thee. Zo relaxed als die 2 ogen, terwijl er nog zoveel moet gebeuren omdat ze morgen op vakantie gaan, ik ben er gewoon een beetje jaloers op. En wanneer om 10 uur Oda nog even verschijnt om te vragen of we mee gaan wandelen voordat zij en haar gezin weer verder reizen gaat ook Janine weer net zo lekker mee. Binnen draait de zoveelste wasmachine, er moeten nog boodschappen gedaan en ook is het wachten op de dierenarts die belooft in de loop van de middag langs te komen om naar het paard te kijken dat al een tijdje een urineweginfectie heeft.
Baloe heeft er ook nu weer zin in, het is lang geleden dat ik hem zo heerlijk heb zien rennen, dollen en springen, van zijn poot heeft hij blijkbaar geen last meer. Of misschien slaan de homeopathische medicijnen nu pas aan die ik hem nu een dag of 10 aan het geven ben. Totdat hij het vanmiddag in zijn kop krijgt om toch nog even een kip de stuipen op het lijf te jagen. Wij zitten heerlijk in de (warme) zon met een kop thee totdat we opeens een kip voorbij zien fladderen en Baloe door zijn poot zakt.
Het is ook wel weer heel snel over maar hij blijft de rest van de middag een beetje op zijn hoede, maakt geen gekke sprongen meer, is gewoon wat rustiger in doen en laten en blijft steeds bij mij in de buurt.

Wat is het lang geleden dat ik een stal heb moeten uitmesten, toch zeker 20 jaar. Verleren doe je het dan wel niet maar mijn spieren zal ik morgen wel voelen. En om kilometers te maken hoef ik niet van het terrein af, ik loop hier meer dan genoeg rondjes. Op het briefje dat Janine heeft gemaakt waarop alles staat beschreven voor de verzorging van de dieren heb ik slechts een vluchtige blik hoeven werpen. De wasmachine en andere apparatuur baren me meer zorgen, dat zijn van die dingen die me eigenlijk niet interesseren maar die wel noodzakelijk zijn. Morgen zal ik eens wat was in die machine gooien, ook het naar paard ruiken is lang geleden.

Om een uur of half zes komt eindelijk de dokter , die van oorsprong Roemeen is en na lange jaren in Canada werkzaam te zijn geweest nu in Frankrijk is beland. Sjoerd, het paard, is nog steeds niet opgeknapt na de eerste antibiotica kuur, de urine blijft onder hem weglopen. Aan een van zijn benen heeft hij mok, een fikse huidaandoening aan het onderbeen. Dit kan flink pijn doen en uiteindelijk tot kreupelheid leiden. Doordat de urine steeds wegloopt en op dit been terecht komt, dat dan weer jeuk veroorzaakt, heeft hij met de hoef van zijn voorbeen, het door mok aangetaste achterbeen, tot wonden toe opengehaald. De dierenarts stelt voor om bloed af te nemen en daarna intraveneus antibiotica toe te dienen. Sneller gezegd dan gedaan, de halsader laat zich aan de linkerkant niet zo snel vinden maar uiteindelijk lukt het hem dan toch om het medicijn toe te dienen. Sjoerd, het arme dier, ondergaat het allemaal gewillig maar heeft volgens de dierenarts die hem verder onderzoekt wel flink pijn. Aan mij de taak om de volgende dagen zijn toestand goed in de gaten te houden en verslag uit te brengen aan Janine die het dan weer met de arts verder communiceert. In ieder geval komt hij volgende week terug om nog een echografie te maken van zijn urinewegen maar dan hoop ik dat ik wat betere berichten voor hem heb en dat de antibiotica is aangeslagen.

Ondanks dat ik vanmiddag een paar uur in de volle zon heb zitten lezen was het een drukke dag, die volgde op een bijna slapeloze nacht vanwege alle opgedane indrukken. En vanaf morgen sta ik er alleen voor, maar ook dat komt helemaal goed….

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis