Ik heb slecht geslapen vannacht, misschien dat het glas cola laat op de avond de oorzaak was, of de overvloedige maaltijd, de warmte vannacht? Ik heb geen idee, maar ondanks dat sta ik om 7 uur naast mijn bed. Ook Baloe is klaar wakker, zelfs die heeft vannacht capriolen gemaakt, zodanig dat ik de bus voel schudden als hij zich verplaatst van zijn mat naar een ander stuk van de vloer.
De zwerfhonden die hier rondlopen hebben ook nog laat lawaai gemaakt. Misschien is het dat geweest wat ons uit de slaap heeft gehouden.
In dit kleine busje hebben we zo ons vaste ritueel ’s morgens. Baloe blijft op zijn mat liggen terwijl ik de matras en de dekens op rol, dan wordt het bed weer een tafeltje en springt Baloe op zijn deken die op de bank ligt. Zijn dikke mat, die best veel plaats in beslag neemt, (ik krijg daardoor de wc deur niet open), wordt onder tafel gelegd en dan heb ik plaats om mijzelf te wassen en aan te kleden. We voelen elkaar feilloos aan, er wordt zo vroeg op de dag zo weinig mogelijk gesproken…. Maar heb ik mijn kleren dan aan, dan staat hij ook meteen op van de bank en weet hij dat we gaan wandelen. Er is geen houen meer aan.

De 3 busjes die ons naar het stadje brengen staan om kwart over 9 paraat. Omdat het te warm is om Baloe in de auto achter te laten heeft een van de heren zich opgeworpen om vandaag honden-oppas te zijn. Mijn auto staat nu nog in de schaduw en Baloe blijft aan een hele lange lijn die ik aan een boom heb vastgebonden achter , om huis en haard te beschermen. In de hoop dat er niet een paar loopse teefjes langskomen en met de belofte van Jacques dat hij af en toe gaat kijken vertrekken we met de groep richting Essaouira, een van de mooiste badplaatsen aan de Zuid-Marokkaanse kust. De stad ligt op een klein schiereiland aan een brede baai en heeft een schilderachtige vissershaven en een door muren omgeven Medina en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het was ooit dé havenplaats van waaruit de spullen die door de karavanen vanuit Timboektoe werden verscheept naar plaatsen elders op de wereld.
Het is maar een klein half uurtje rijden vanaf de camping en net voor de haven worden we gedropt. 35 Mensen die allemaal als eerste naar het meest aantrekkelijke van de stad lopen: de oude vissershaven waar het nu, zo vroeg in de morgen, een drukte van belang is met boten die zijn volgeladen met tientallen soorten vis. Haaien, grote krabben, oesters, inktvissen , zeeegels en veel en veel meer. Tussen de honderden vissers en verkopers lopen al die toeristen met hun fototoestellen maar flink in de weg, maar er valt geen onvertogen woord. Met mijn paar woorden Frans en een vriendelijk glimlach op mijn gezicht krijg ik zowaar nog wat vissers op de foto. Waar vanmorgen nog zo voor werd gewaarschuwd toen we vertrokken: Ze vinden het niet leuk als ze worden gefotografeerd. Ik heb er gelukkig niets van gemerkt. Bij een van de vissers die zijn inktvissen aan het schoonmaken is, zitten tientallen meeuwen te wachten tot er wat op straat wordt gegooid. Maar er zijn ook een paar brutalen bij die aan komen vliegen, even op de tafel landen, een stuk vis pikken en dan door tientallen anderen worden nagezeten, vechtend om ook een stukje.
Ik zou er uren naar kunnen kijken maar er is ook nog meer te zien: de Medina met zijn smalle, kleurrijke straatjes, de verpauperde Joodse wijk, de vismarkt waar voor vele katten hun dagelijkse portie eten te vinden is, de honderden restaurantjes, winkeltjes, ook hier weer dames die met de productie van Archan olie bezig zijn. De schoenlappers, schilders, de houtbewerkers, oude mannen die aan het werk zijn om kleding te herstellen. Kunstgalerijen en kunstenaars die de stad een mondaine sfeer geven. De stad is zelfs eens het toneel geweest van opnames voor de serie The Game of Thrones, waarin de stad de naam Astapor kreeg
Maar wat het meeste opvalt is dat ik me hier als vrouw alleen zo verschrikkelijk veilig voel. Dat er niet aan je getrokken wordt zoals het geval was in Fez, niet wordt gesmeekt om binnen te komen, dan is winkels kijken pas echt leuk! De mensen zijn supervriendelijk, met alleen een woordje als “Bonjour, ca va?” kom je al een heel eind. Ik weet niet hoe vaak ik mezelf dat vandaag heb horen zeggen...
Om een uur of 2 pikt het busje ons weer op, het is genoeg geweest, de hitte en het geslenter door de stad maken je moe.
Van Jacques krijg ik ondertussen een foto gestuurd dat Baloe lekker onder de camper ligt maar dat hij hem wat later toch maar bij zich heeft genomen omdat de zon nu teveel rond mijn bus komt. Als ik het terrein oploop zie ik Baloe met nog een paar andere honden bij de camper van Jacques liggen, nu weer lekker op zijn gemak, maar hij heeft zich toch nog even laten gelden met hun hond. Dezelfde waar hij tijdens de kennismakingsdagen ook al eens mee in de clinch heeft gelegen…Het is te warm om lang met hem te wandelen, dus snel even een drolletje eruit laten poepen, een pootje tegen een boom optillen en dan mag hij weer bij Jacques aan de boom want ik heb zin in een duik in het koude water van het zwembad. Een beetje schuldig voel ik me wel maar dat is snel over. Totdat ik na een uur een apje krijg: Baloe begint te piepen, ik moet terug….En wat hij anders nooit doet als ik terugkom: ik krijg zijn poten in mijn nek en een lik in mijn gezicht.
De groep staat verspreid over de camping en omdat ik vandaag maar weinig mensen echt heb gesproken lopen we een kort rondje langs de verschillende campers en maken hier en daar een praatje. Ik verbaas me er steeds weer over dat het zo makkelijk gaat met de contacten. De vriendelijkheid, bezorgdheid en aanmoedigingen van mijn medereizigers, ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Maar de uitnodiging om vanavond een wijntje te komen drinken bij een van de buren sla ik toch af. Bijna iedereen is nu op de hoogte dat ik ’s avonds geen mens meer ben, dat ik mijn reisverslag wil afmaken en gewoon lekker tot rust wil komen met een goed boek. Mijn kop wordt anders te vol en te druk en dan kom ik helemaal niet meer aan slapen toe. Maar ’s morgens en overdag ben ik voor alles te porren… Zelfs als het pas 7 uur is. 😊

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis