Ook vandaag is de camping nog in het donker gehuld als ik mijn biezen pak. Eerst een korte wandeling met Baloe, een klein ontbijt en dan richting El Jadida, een havenstad aan de Atlantische kust dat in 1502 werd ingenomen door de Portugezen die de stad de naam Mazagao gaven. Het werd herhaaldelijk belegerd door de Marokkanen maar kwam uiteindelijk pas in 1769 in Marokkaanse handen nadat de Portugezen het bij hun vertrek grotendeels hadden verwoest. Zo, dat was even een klein stukje geschiedenis😊
De navigatie wordt ingesteld op snelwegen zonder tol maar dat betekent wel dat ik door Casablanca moet rijden, de stad die door de Marokkanen liefkozend ‘Casa ‘wordt genoemd. Ik heb ogen én oren tekort, het is een drukte van belang, Lyon is er niks bij . Langs scherende scootertjes als ik eenmaal van de snelweg af ben, driftige automobilisten die je snijden. Op de smalle tweebaansweg word ik zelfs rechts ingehaald, over een karrespoor dat naast de weg loopt. Waar is die politie als ze er moeten zijn…Op mijn weghelft komen de scootertjes me zelfs tegemoet, dus aan de verkeerde kant van de weg. Taxi’s die stoppen wanneer het hun uitkomt zodat je daar weer voor moet uitwijken en vooral de vele voetgangers die altijd voorrang menen te hebben. En vergeet ook niet de ezels, met hun gebroken poten strompelen ze langs de kant van de weg. Bij de koeien hebben zijn de voorpoten bij elkaar gebonden, zodat ze niet te ver uit de buurt van de herder lopen.

In El Jadida staat via de ap Park4Nigth een plekje aan het strand naast het Ibis Hotel in geprogrammeerd, het wordt zonder al teveel moeite gevonden. De bewaker krijgt 10 Dirham en dan mag ik met Baloe de stad in. Honderden mensen flaneren op de boulevard en op het strand waar de paarden en dromedarissen al klaar staan om hun dagelijkse ritjes met toeristen te maken. De paarden staan in de brandende zon heel kort met hun hoofd tegen de hals aangebonden en kunnen geen stap verzetten wanneer er niemand is om er óp te zitten.

De oude stad, die in 2004 door Unesco werelderfgoed werd verklaard, is nog geen kwartier lopen. Door de grote poorten loop je de Souk in, veel winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen en een aantal restaurantjes. Maar waar het nog meer om bekend staat is de cisterne Portugaise, waar in de 16de eeuw het drinkwater werd bewaard. Helaas is het al 3,5 jaar wegens een verbouwing gesloten. Echt op zijn Marokkaans dus! Voor mij een gelukje want ik had er waarschijnlijk toch niet met Baloe naar binnen gemogen en dan had ik dat wel héél jammer gevonden. Maar er is genoeg te zien, een rondwandeling op de wallen en het Portugese fort met uitzicht op de haven en aan de andere kant de stad die zich ook buiten de poorten uitstrekt. Baloe loopt inmiddels met zijn tong op de knieën, tijd om het busje op te zoeken en naar de eindbestemming van vandaag te rijden.

De kustweg die niet zoals de naam zegt, alleen de kust volgt, is de eerste kilometers langdradig, druk en heel slecht begaanbaar. Kuilen in de weg, versmallingen, je wil hier niet in het donker rijden.. Af en toe is er een glimp op te vangen van de Atlantische oceaan, die ook hier nog huizenhoge golven op de kust gooit. Een prachtig plekje om de lunch te gebruiken komt na een uur rijden in zicht. Maar dat weten er meer te vinden, een paar ezels, een paar straathonden en een paar jongelui die van het uitzicht genieten. Baloe gaat met de riem vast aan de auto, ik heb het er niet zo op. Toch vreemd, als dit Griekenland was dan zou je er niet aan denken wat zou kunnen gebeuren. ..

Ik heb net mijn lunch op als een bekende camper het terrein op draait: Marleen en Peter, de reserve reisbegeleiders. Baloe begroet hun enthousiast, inmiddels zijn het ook voor hem geen onbekenden meer. Ook zij zijn onderweg naar de eindbestemming van vandaag en zijn in een ruk doorgereden van de camping van vanmorgen. Dus tijd voor een korte stop, een fotomoment en een kletspraat en dan rijd ik, lekker makkelijk, achter hun aan naar de camperplaats in Oualidia. Een grote, verharde plek, geen zand of modder dit keer, maar ook geen elektriciteit, wifi of schaduw. 10 campers naast elkaar en tien aan de overkant. Het is duidelijk dat er al groepjes worden gevormd, maar ik probeer gewoon met iedereen een praatje te maken al zijn er zeker al wat mensen waar ik meer naartoe trek. Marjo, die vroeger ook een Hovawart heeft gehad komt al meteen vragen of ik mee naar het strand loop en ook Annika en Bernardine die net zijn aangekomen lopen meteen weer mee. En dat strand is nog weer veel mooier dan dat van gisteren, beschrijven kan ik het niet maar de foto’s moeten het dan maar weergeven. Langs de kant van de weg worden oesters verkocht: 12 stuks voor omgerend 5 euro! Het is dat ik ze niet lust, al heb ik er ooit wel 1 geprobeerd toen ik met Sandra bij de opening van de Sligro in Maastricht was. Het mannetje dat even later op de camperplaats zijn waar komt aanbieden doet heel goede zaken, al wil hij ook nog betaald worden als je een foto van hem wil maken. Die ik dus maar even stiekem maak….
Terwijl de rest nog even buiten zit maak ik mijn eigen feestje, hapje, drankje en mijn pc waar dit verhaaltje op wordt gemaakt.

Route: Mohammedia – Casablanca – El Jadida - Oualidia
Gereden kilometers: 212
Coordinaten slaapplek: N 032,43.902 W 009,02.577

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis