Wat gistermiddag begon als flink wat wind mondt vannacht uit in een heuse storm. Het busje staat beschut in de oprit maar dat neemt niet weg dat ik de hele nacht heb liggen schudden. Baloe slaapt rustig overal doorheen maar ik krijg de slaap niet meer te pakken na 1 uur. En toch heb ik om 8 uur alles weer aan kant en loop ik met Baloe het veld in waar een ijzige wind waait. Ook Janine heeft vreselijk slecht geslapen, bij haar komt dan ook nog eens het gemis van haar dieren erbij. Het is ook niet niks. Op kerstavond de kat moeten laten inslapen en 2 dagen erna hun hond. Ik kan me helemaal indenken hoe ze zich moet voelen…

Na het ontbijt gaan we op stap om te proberen de 8 caches te vinden die hier in de urbanisatie liggen. Ze hebben gisteravond nog een account aangemaakt en vol enthousiasme gaan we op weg. Omdat Theo hier in de buurt bekend is weet hij al heel snel de eerste te vinden en ook de rest gaat van een redelijk leien dakje, al zitten er wat geniepige bij. Alle 8 hebben ze verschillende verstopplekken zodat ze meteen weten dat het niet altijd om een doosje gaat waar vroeger de fotorolletjes in werden gestopt. En ze zijn enthousiast, Theo gaat er vaak met de fiets op uit en Janine hoopt zo ook weer wat vaker te gaan wandelen.

Het is vandaag drie Koningen, in Spanje dé grote feestdag. Bij Janine komt de drie koningentaart op tafel waarbij ik de boon tussen de kiezen heb. De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat Theo hem heeft gevonden…..en ondertussen wijs ik ze nog even hoe ze de caches moeten loggen.
En dan is het toch echt tijd om te vertrekken, ik word nu een beetje onrustig . Theo heeft ondertussen mijn tank volgegooid met water en voor Baloe een zak kauwstaven klaar gelegd, Janine komt met nog een stuk taart, in de auto vind ik later ook nog 6 flesjes water en de broodjes voor onderweg heb ik vanmorgen al bij het ontbijt gesmeerd. Vanavond komen ze van pas, maar dat weet ik dan nog niet…
Mijn tranen zitten hoog bij het gedag zeggen, wat hebben ze me fijne dagen bezorgd. Hulp van alle kanten, gezelligheid en zorgzaamheid. Janine en Theo, ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe ik heb genoten en wat fijn ik het heb gehad. Als laatste rijdt Theo de auto van de oprit af, want daar waag ik me niet aan bij die scherpe bocht die ik daar moet nemen. En dan een laatste kus en groet en weg ben ik.
Ik neem dit keer niet de snelweg naar het zuiden maar rijdt op mijn gemak door dorpjes en soms langs de zee, bestemming Mazarron, een uur of 2 naar het zuiden. Ik heb er een mooi plekje uitgezocht en hoop dat het niet te druk is als ik aankom. Tenslotte is het een feestdag vandaag voor de Spanjaarden. De laatste tien kilometer stuurt Garmin me door de bergen op een niet echt goed geasfalteerde weg, prachtige uitzichten en geen huis te zien. De drukte begint pas in het kustdorpje maar mijn plek voor de nacht ligt meteen aan het strand aan de boulevard. Wel terrasjes, restaurants en een paar winkeltjes en op de immens grote parkeerplaats staan een aantal campers.

Omdat ik in het begin van de reis toch wat moeite had met de auto in de achteruit te schakelen ben ik daarom meteen naar een ’veilige’ plek gereden: Theo en Janine. Daar heb ik natuurlijk de auto niet meer gebruikt maar vanmorgen bij het wegrijden gaat het toch weer verschrikkelijk moeilijk. Maar hier op de parkeerplaats gaat het helemaal niet meer en na overleg met hun besluit ik om meteen de Pechhulp van de NKC in te schakelen. Een aardige dame probeert me van alle kanten steun te bieden maar komt niet verder dan dat wat ik al weet: hulp kan niet eerder dan maandag komen omdat vandaag een feestdag is. En dan sta ik ook nog op een plek waar je eigenlijk niet mag overnachten volgens een paar medereizigers uit de Marokko whatsapp groep. Derk, de reisbegeleider , belt meteen en raadt me aan om de lokale politie te bellen, zodat ik ze kan waarschuwen en dat ik niet een boete riskeer. Makkelijk gezegd natuurlijk, de man die ik aan de telefoon krijg spreekt geen woord Engels en raad me aan om 112 te bellen. Als ik dat doe krijg ik meteen te horen dat ik geen emergency ben. Goede raad is in dit geval dus duur. En dus klamp ik op straat een jongedame aan die Engels spreekt en mijn verhaal wel wil vertellen aan de politie. Maar eerst moet ik haar dus duidelijk maken wat er precies aan de hand is. Zo goed en kwaad als het kan lukt dat dan ook en krijg ik nadat ik mijn kenteken heb moeten doorgeven groen licht van de politie om hier 2 nachten te bivakkeren. Het is shit, zeker omdat ik niet weet wat er gaat gebeuren, maar ik had een slechtere plek kunnen uitzoeken om vast te komen staan. En als het morgen nu ook nog zo’n prachtig weer is als dat het vandaag geworden is, heb ik niet alleen maar pech…

Route:Benijofar – Mil Palmeras – Fuente Alamo de Murcia - Mazarron
Gereden kilometers: 107
Coördinaten slaapplek: N 037,33.807 W 001,18.663

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis