Dag 12

In tegenstelling tot gistermorgen is het nu guur, grijs en grauw. De motregen verandert al snel in natte sneeuw die na een uurtje ook alweer weg is. Wat er over blijft is storm, kou en nog meer regen. De wind loeit om het huis maar de dieren hebben daar geen boodschap aan, die willen eten. Met de laarzen van Janine en een groene jas die ik in de kleine serre vind stap ik met Baloe de nattigheid in maar pas nádat ik de eerste machine was aan het draaien heb. Na 12 dagen onderweg te zijn is dat ook wel nodig. Mijn kast in de camper puilt uit van de t-shirts en korte broeken maar wintertruien heb ik maar 2 van mee.

Wanneer Baloe weer binnen opgekruld op zijn dekentje ligt is de rest aan de beurt. Maar dat gaat vandaag ook wat sneller en korter. Blixie verdwijnt in de schuur in zijn mand, weliswaar met de deur open zodat hij alles in de gaten kan houden en Sjoerd loopt nadat zijn bak eten op is naar de wei.
Ik weet wel wat ik liever doe, terug naar de betrekkelijke warmte van het elektrische kacheltje dat in de woonruimte staat en dan met een deken op de bank. De was die inmiddels klaar is kan op zolder worden opgehangen, de wind die daar vrij spel heeft waait hem wel droog.
Dat kacheltje geeft echter niet genoeg warmte om het binnen behaaglijk te krijgen, de houtkachel lonkt nu toch wel heel erg, maar ik durf het niet aan.
Voordat Janine en Léon naar Nederland vertrokken hebben ze me wel uitgelegd hoe het ding werkt maar ik dacht het te redden met het elektrische kacheltje en een deken. Maar nu ga ik dan toch overstag en vraag of Léon me kan videobellen om het nog maar eens uit te leggen. Met veel lood in de schoenen gooi ik op zijn aanwijzingen het eerste blok hout in de haard, steek een aanmaakblokje aan en daarna de rest van de houtjes. Het vuur schiet meteen omhoog en nog een beetje bangig sluit ik het deurtje. Nu rest alleen nog maar de taak om dat vuur aan te houden en zoveel mogelijk droog hout uit de schuur te halen.
Kaplaarzen en regenjas weer aan en met een vracht hout kom ik boven waar het nu behaaglijk warm is. En omdat ik nu toch op het weer gekleed ben loop ik nog snel een stukje met Blixie. Baloe stuur ik in zijn eentje naar buiten, die gaat niet verder dan de weg. Sjoerd staat op de wei met zijn kont naar de regen gekeerd, die heeft blijkbaar geen zin om zijn stal in te gaan.

Met mijn vingers gaat het nog steeds niet goed en op aanraden van een paar vrienden die de foto’s hebben gezien besluit ik toch maar om de dokter te bellen voor verder onderzoek. Ik krijg dezelfde assistente aan de telefoon die er maandag ook was. Zij spreekt geen woord Engels, maar als ik mijn naam noem weet ze het meteen: “Le chien” en verbindt me door met de dokter die een paar woorden meer spreekt. Morgenvroeg om 11 uur kan ik al terecht, in mijn eentje. De weg ernaartoe zal ik gerust vinden maar waarom vind ik het dan nu toch spannend???

Na de middag staat het hele gezin van Frannie voor de deur, inclusief echtgenoot die gisteren van de trap is gevallen. In super goed Engels vertelt hij dat hij het weekend komt om de stal uit te mesten terwijl Frannie met de kinderen een weekend naar Parijs gaat waar haar andere dochter woont. Op aanwijzingen van haar gaat hij ook nu al aan de slag terwijl zij mijn vingers weer stevig in het verband wikkelt en van mijn sjaal een mitella maakt zodat mijn hand wat hoger komt te hangen. Dan pookt ze nog snel even mijn kacheltje op en vertrekken ze weer richting hun huis in Marsac. Maar niet voordat Nicolas mijn busje aan de weg heeft geparkeerd zodat ik morgen dat steile bergje met die scherpe bocht niet hoef te maken. Het zal al best lastig genoeg zijn, maar een stukje spanning is nu al weggenomen.

Janine en Léon, wat mogen jullie blij zijn dat je in die korte tijd dat jullie hier wonen al zoveel lieve mensen om je heen hebt gevonden. Maar zegt het spreekwoord “Wie goed doet, goed ontmoet” niet genoeg??

Geschreven door Carry.gaat.weer.op.reis